Die vrou in die vuur. Riana Scheepers

vies sakeman-trek op sy gesig. Hy bly kort op haar hakke, sy regterkantse flikkerlig reeds aangeskakel, maar hy kry dit nie reg om in die draaierige, nou pad verby te steek nie. Daar kom, telkens wanneer hy wil uitswaai, ’n groot vragmotor vol suikerriet van voor af aan. Sy versnel onwillekeurig om hom af te skud.

      Sy het nie gesien waar die kind vandaan gekom het nie. Hy het, asof uit die niet, blindelings oor die pad gehardloop. Sy het nie gesien nie, sy het gehóór hoe sy hom tref, die geluid van ’n liggaam teen metaal.

      Sy trek af en kom in ’n stofwolk langs die pad tot stilstand. Die wit BMW stop met ’n skerp geskreeu van bande langs haar. Die man spring by die deur uit en kom met lang hale na haar toe aangehardloop. Sy motorenjin luier nog, die deur is oop.

      “Ry!” sê hy vir haar terwyl sy nog besig is om haar vensterruit af te draai. “Moenie omdraai nie, moenie afklim nie, ry net.”

      Sy wil haar mond oopmaak om te protesteer, sy wil skree om die histerie uit haar keel te kry, maar hy beduie haar ongeduldig met sy hande weg.

      “Ry! As jy nie ’n necklace om jou wil hê nie, moet jy nóú maak dat jy wegkom!”

      Sy kyk in haar truspieëltjie toe sy wegtrek.

      En toe weet sy dat sy haar dit alles net verbeel het.

      Dit is ’n plat hond wat daar in die pad lê.