“Ek het self nie geweet nie. Ons het gister eers besluit,” moet sy telkemale herhaal.
“Wie is hy? En wat doen hy? En waar kom hy vandaan? En hoe oud is hy?” Die vrae reën op haar neer en Magrieta sit haar hande teen haar kop.
Toe hulle ’n bietjie bedaar, sê sy: “Sy naam is Barry Retief.”
“En hoe oud is hy?”
Hoe oud is Barry? Sewe en twintig? Agt en twintig? Maar die afwagtende gesigte om haar laat haar meteens ondeund sê: “Seker vyftig.”
“Vyftig?” ’n Bietjie van stryk gebring gaap hulle haar aan.
Millie Jones, ’n bottelblondine van sowat vyf en dertig, kyk Magrieta skielik koel en berekend aan. “En wat doen hy?” vra sy liefies.
Magrieta merk die uitdrukking in Millie se oë en sê bedees: “Hy is ’n boer!”
Daar is ’n merkbare stiltetjie voor Millie weer sê: “Ag nee, liefie! ’n Boer? En waar boer hy nogal?”
“In die Karoo.” Die hewige belangstelling verdwyn nou vinnig en Magrieta vervolg: “Maar hy sal netnou hier wees, dan kan julle self sien. Loop nou eers, ek het baie om te doen voor elfuur.”
“Seker.”
Toe hulle omdraai om uit te gaan voeg sy ondeund by: “Ek hoop julle sal darem vriendelik wees as hy hier kom. Julle weet, hy voel miskien ’n bietjie ontuis tussen al die vreemde mense.”
“Natuurlik sal ons vriendelik wees,” sê Susie de Lange warm. Susie met haar groot bruin oë en sproetgesiggie is self aan ’n baie gawe kêrel verloof en het Magrieta half huiwerig aangekyk. Maar Magrieta se laggende oë is op haar lessenaar gerig en sy kom niks agter nie.
“Watter soort tabak rook hy, ou dier?” vra Millie.
“Ek dink hy pruim net, Millie,” sê sy en knipoog vir Susie wat totaal verward die kamer uitstap.
Toe almal uit is, kom Piet Scholtz, ’n mooi blonde jong man wat ’n bietjie ouer as Magrieta is, op haar lessenaar sit. Sy gesig is somber. Magrieta kyk op na hom, die ondeunde flikkering nog in haar oë, en sê: “Toe maar, Scholtzie, ek het sommer geterg.”
“Gaan jy nie regtig trou nie?” vra hy verbaas.
“Ja, ek gaan regtig trou, maar hy … hy pruim nie regtig nie. Ten minste, ek dink nie so nie.”
Maar Piet Scholtz wil nie lag nie.
“Dan was daar iemand anders destyds toe jy geweier het om langer saam met my uit te gaan!”
“Nee, Piet. Dit was maar soos ek toe vir jou gesê het. Ek het jou nie liefgehad nie en ek het gevoel jy verspil jou kosbare tyd deur my uit te neem.”
“En die professor? Wat sê hy?”
“Die professor kuier by sy ouers op hul plaas in die Vrystaat. Hy sal maklik weer ’n ander tennismaat kry,” sê sy lughartig.
“En dié man, dié Barry Retief? Van waar ken jy hom?”
“Ek het hom maar onlangs ontmoet.”
Onlangs? Presies drie dae gelede.
“Magrieta?”
Die blou oë kyk ongelukkig in hare. In hul dieptes lees sy die liefde wat hy maar nog nie uit sy lewe kon verban nie. “Is dit oor … Kosie?”
Magrieta kyk weg. Piet Scholtz se liefde vir haar het hom ’n buitengewoon helder insig in haar lewe gegee. Hy weet wat Kosie vir haar beteken.
“Scholtz, ek wil vir jou iets sê wat ek nog vir niemand gesê het nie. Daar het iets gebeur wat my en Kosie se lewe heeltemal verander. My pa se enigste suster is skielik oorlede en met haar dood erf Kosie die Niemeyers se ou familieplaas, wat deur rusie en misverstand tussen my pa en my oupa na my tante in plaas van my pa gegaan het. Ek self erf ’n paar duisend pond van haar.”
In ’n mate is dit waar, sal dit waar wees as sy Maandag met Barry Retief in die huwelik tree. Maar op Barry se dringende versoek het sy en Kosie belowe om aan niemand die voorwaardes van tant Katrien se testament bekend te maak nie. Scholtz kyk verras na haar.
“Magrieta! Maar dis wonderlik! En jy het my nooit eens van so ’n tante vertel nie!’
“Dis ’n ou, ongelukkige storie van rusie en verbittering en verwydering, en dis maar onlangs dat ek die volle waarheid uitgevind het.”
“Onlangs? Toe jy die man ontmoet het?”
Piet Scholtz se buitengewone skerpsinnigheid stuur haar effens in die war. “Ja,” probeer sy kalm antwoord. “Barry Retief se plaas grens aan Kosie s’n. Hy het my tante goed geken, sy oupa en myne was bure gewees.”
“En nou gaan die buurman met die erfgenaam heen?”
Magrieta bloos vererg, maar sy moet vir Barry in die bres tree.
“Barry Retief is Kosie se voog. Hy stel nie belang in die geld wat ek erf nie.” Watter onrustige gedagtes het Scholtz nou weer in haar wakker gemaak? Seweduisend pond. Daaraan het sy nog nooit gedink nie. “Luister, Scholtzie, moet niemand vertel wat ek jou nou gesê het nie, nie voordat ek weg is nie! Hoor jy?”
“H’m,” sê Scholtz agterdogtig. “Ek wil dié meneer Barry Retief baie graag ontmoet. Hy moet ’n buitengewone man wees om jou hart so in ’n ommesientjie te wen terwyl ek en selfs die professor al die jare niks kon uitrig nie.”
Toe Scholtz uitloop, is Magrieta se wange nog rooi. Natuurlik dink Scholtz dat sy met Barry trou omdat hy “haar hart gewen het”. Hulle ken mekaar al baie jare, sy en Scholtz, vandat hulle saam op universiteit was. Hoewel hy ’n paar jaar ouer as sy is, het Magrieta haarself altyd as die ouer een beskou en kon sy nooit sy liefdesverklarings ernstig opneem nie, totdat sy eendag besef het dat sy hom ’n groot onreg aandoen deur soveel van sy aandag in beslag te neem terwyl sy goed geweet het dat sy hom nooit sou liefhê nie. Van toe af het sy nie weer saam met hom uitgegaan nie. Maar Scholtz het nog taamlik gereeld by haar en Kosie kom kuier en sou altyd ’n baie goeie vriend bly. Maar hy weet nie wat nou alles op die spel is nie!
Sy is nog besig om haar lessenaarlaaie op te ruim toe daar aan haar deur geklop word en Piet Scholtz die deur vir Barry oopmaak. Scholtz kyk met berisping in sy blou oë na haar en wil dadelik wegloop, maar Magrieta roep hom laggend terug. Sy het vergeet sy het vir hulle gesê dat Barry ’n middeljarige man is. Geen wonder dat Scholtz haar so verwytend aankyk nie.
“Scholtz, kom hier. Hallo, Barry!” Sy staan op en gaan na hulle toe, taamlik selfbewus. “Laat ek julle aan mekaar voorstel. Meneer Scholtz – meneer Retief.”
Die twee mans reik mekaar die hand, toe sê Piet Scholtz: “Ek het jou al vantevore ontmoet, meneer Retief, ek is seker daarvan. Was jy nie op Stellenbosch nie?”
“Ja.”
“Natuurlik … jy het in die eerste span voor gespeel. Jy en daardie vriend van jou, Johan de Kock, wat later Springbok geword het. Julle het ons een maal toe ek vir Tukkies gespeel het lelik in die stof laat byt.”
Glimlaggend gee Barry toe: “Ek onthou die geleentheid, maar …”
“Natuurlik sal jy my nie onthou nie. Ek het daarna verskeie kere vir jou en Johan de Kock vir Westelike Provinsie sien speel, en hom later ook teen die Wallabies. Jammer jy moes die rugby laat staan. Jou ondersteuners, waarvan ek ook een was, was baie hartseer daaroor.”
“Dankie. Maar ’n boer se speeljare is maar kort. Johan de Kock is nou ook op Saailaagte, hy is hoofonderwyser daar.”