Wag 'n bietjie. Tryna du Toit

oorhandig weer die glasie aan haar en neem sy eie, en Magrieta maak gebruik van die geleentheid om weer na haar eie hoekie te skuif.

      “En nou het ek ’n ander heildronk: my bruid!” Al weer die tergende bruin oë, en toe sy hom wil berispe, vervolg hy glimlaggend: “En toe het ek tog ’n vrou gekry met die naam van Grietjie.”

      Parmantig gaan die ken weer op.

      “Moenie so kinderagtig wees nie! My naam is nie Grietjie nie.”

      “Wat is jou naam?” terg hy nog.

      “Margaretha Helena Niemeyer.”

      Maar hy lag.

      “Nee, nie nou meer nie. Dis nou Margaretha Helena Retief.”

      Sy kyk na hom en voel dat sy soos ’n skooldogter bloos.

      “Jy is ’n onmoontlike man,” sê sy vererg, “en jy het op die oomblik baie te sê. Maar wag maar, my beurt sal ook kom. Jy sal die dag miskien nog bitter berou dat jy met die rooikop-Niemeyers deurmekaar geraak het.”

      “Die Retiefs is al baie, baie jare met die Niemeyers deurmekaar en hulle was nog nooit aan die beroukant gewees nie.”

      Sy glimlag liefies.

      “Dit mag wees … maar hulle was nie rooikop-Niemeyers nie.”

      “Ons sal sien,” glimlag hy. “Drink nou jou drankie.”

      Sy proe daaraan en gril.

      “Drink dit maar, dit sal jou goed doen. Wag, ek sal nog ’n bietjie water bygooi. Beter? Nou ja, Margaretha Helena Retief, ek drink op jou gesondheid en op jou gelukkige verblyf op Wag ’n Bietjie.”

      Net daarna is hy weg. ’n Rukkie het Magriet nog so gesit, verdiep in haar gedagtes, toe begin sy uittrek. Die donker spookgedaantes waarvoor sy so bang was, het verdwyn en sy slaap tot die volgende oggend.