Hy skrik.
Maak met my liefde, vra sy saggies. Maak met my liefde, en sny my met jou kris.
Hy sit regop. In die donker kan sy sien hoe hy na haar kyk.
Asseblief, vra sy.
Sy voel hoe haar lende en dye nat word, sy verlang na hom, sy begeer hom soos sy nog nooit ’n man begeer het nie.
Ek kan nie, ek sal jou seermaak.
Asseblief? Haar hande beweeg oor sy heupe, sy kan voel hoe dringend hy teen haar beur. Sy weet hoe die gedagte aan die mes hom opwen én beangs maak.
Hy neem die mes uit haar hande. En toe, met die punt van die koue lem teen haar borste, buk hy oor en begin haar saggies soen.
Sy asem brand hortend oor haar. Sy lig haar gesig na hom, laat toe dat sy mond oor haar hals en skouers gly. Die kris se punt druk teen haar, sy kan voel hoe die lem ’n dieper keep maak, maar sonder om deur die vel te sny.
Sy wag vir die soet, skerp sny, die reuk van bloed, die seer wat sy sal voel. Haar heupe begin vanself wieg, sy stoot haar bekken uit na die man se lyf.
En toe lig hy die kris op. Hy laat gly die lem stadig oor haar borste, tussen die rondings deur, af na haar maag. Hy druk met die snykant teen haar vel; sy voel die brandspoor van die lem. Bokant die klein heuwel tussen haar heupbene stop hy.
En toe draai hy die kris om, neem die lem in sy hande.
Saggies, baie saggies druk hy haar knieë van mekaar weg. Sy voel hoe hy die hef van die kris in haar indruk, hoe die ekstase stadig en warm uit haar bekken, uit haar rugmurg na boontoe kom.
Van jou sal ek die mooiste letsels dra, weet die vrou.
Nag
Die vrou se geliefde neem haar vir ’n rukkie weg van haar tuiste en haar vertroude omgewing. Hulle moet ver ry om weg te kom van mens en stad en gedruis, hulle reis deur ’n landstreek wat droef en wyd voor hul uitstrek, maar uiteindelik is hulle daar. Hy bring haar na ’n huis wat alleen op ’n vlakte onder ’n massiewe berg staan, op ’n plek waar ander mense selde kom.
Die huisie is niks meer as ’n leefvertrek en ’n klein badkamertjie nie. Hulle pak hul koffer en ’n mandjie kos en wyn af, sluit die geroeste slot van die voordeur met ’n swaar sleutel oop.
Hulle het gewag vir die skemer, maar toe dit donker word, is dit opeens stikdonker onder die geweldige berghang met sy diep klowe. Die sterre hang in bekende konstellasies bokant hulle, maar met veel méér sterre, veel nader en groter as wat hulle hul dit ooit kan herinner.
Toe die maan opkom, is dit nie ’n volmaan nie, maar alreeds so rond en borstig uitgeswel dat dit bloederig van die berg waaraan dit vasklou, moet losskeur. In verwondering staan hulle buite, die man se arms van agter om haar gevou, en kyk na ’n gebeurtenis wat hom al soveel keer afgespeel het, maar steeds daarin slaag om die mense op die aarde te verwonder.
Sy dink eers die hees steungeluid wat sy hoor, is ’n uil, sommer hier vlak by hulle in die duisternis. Die man tree onwillekeurig terug na die veiligheid van die donker huis agter hulle.
Hulle bly in die oop deur staan en hoor weer die geluid.
Sy weet wat dit is nog voordat hy dit vir haar kan sê.
Is hier nog luiperds in die berge? vra sy.
“Nee,” sê hy, maar trek haar binnetoe, grendel die deur agter hulle stewig met die skuifslot.
Hy steek eers die kerse aan voordat hy die brandhout in die kaggel aan die brand maak. Die eenvoudige huis word lig en warm, met skadu’s wat teen die growwe mure flakker. Hulle drink wyn in die langsteelglase wat sy saamgebring het, berei hul aandete voor; ’n eenvoudige maaltyd van tamaties en vleis en brood.
Terwyl die vuur brand, maak sy haar bo-op die houtkis langs die vuur tuis, haal haar notaboek uit haar handtas. Oor hierdie nag wil sy skryf. Sy wil iets vashou van vuur en stilte, die kleur van ou klipmure, die geur van die groot, wye nag wat in ’n koepel om die huis gehul is. Sy skryf ’n paar sinne, maar laat dit ná ’n rukkie vaar. Dit wat in woorde voor haar lê, is sonder lewe. Oor hierdie nag kan sy nie skryf nie. Nog nie.
Sy sit die boek neer en luister met haar kop op haar opgetrekte knieë na die geluide om haar. Sy spits haar ore om die berg se asemhaling te hoor. Haar ore registreer die donkerte van die nag, die sug teen die ruit.
Later, baie later daardie nag, die duisternis om hulle die kleur van donkerpers pruime, soet en geurig en intens, toe sy reeds in die kring van haar beminde se arms weggesluimer het, hoor die vrou weer die hees gesteun.
Naby.
Sy maak haar oë oop. Die luiperd staan regs langs hulle bed. Sy pels, sy oë, skyn dofglimmend.
Ek droom seker, dink sy. Asof gehipnotiseer bly sy in die luiperd se oë kyk, sy kan die donker grom van sy borskas teen haar vel voel vibreer. Sy ruik die veld se reuk en die geur van grond aan hom. Sy hou haar hande uit na hom, voel die digtheid van sy pels tussen haar vingers toe sy dit in die diep, growwe vag van sy lyf indruk. Asof vanself lig sy haar kop na hom op, laat toe dat hy met ’n skugter, skurwe tong oor haar gesig en toe oë skuur.
Toe sy die volgende oggend wakker word en opstaan, tel sy
die boek waarin sy altyd skryf voor die bed op.
Duidelik is dit daar.
Die voetspoor van ’n groot kat, klam van die grond, en duidelik afgedruk oor ’n spierwit bladsy.
My lief vlieg
Die vrou wat by die see woon, lê in haar bed en luister na die nag. Die donkerte begin nét buite die ligkring van die kers wat langs haar bed op die greinhoutkis staan. Branders hoor sy, en die wind, en soms, as die miswolke laag oor die see en oor die duineveld aankruip, die mishoring wat mistroostig roep.
Bokant die stuk wilde seestrand waar die vrou woon, is daar ’n dik, vrugbare osoonlaag. Die lug ruik altyd na water wat oor klip spoel.
Met die koms van die lente ruik sy nie net die see en branders nie, maar ook die groen kruiegeur van die Weskus se bossieveld.
In die dag loop die vrou al langs die nat strook sand. Soos ’n ou, antieke onderrok se kantstrook lyk die water waarlangs sy loop; die dik, skuimerige borduurkant van ’n jonkvrou se ondergoed.
Die vrou kyk op in die lug en tel die voëls wat sy om haar sien.
Daar is baie soorte, sy ken nie almal nie. Die tobies is swart op die rotse en pik met rooi snawels tussen die rotsgleuwe in op soek na die skulpvis en weekdiertjies wat die laagwater oopgemaak het. Sterretjies flits met haastige beentjies oor die sand. Seemeeue kom sit krysend op haar huis se skoorsteen en krap met hul gewebde naels teen die dak.
In die duineveld langs die see is daar valke. In die nag is daar uile.
Met die eerste lentedag sien sy ook ’n wou wat laag oor haar kom sirkel om vir haar te sê dat hy terug is, terug is, terug is.
Dit is in dié tyd dat daar een aand laat ’n klop aan haar deur is. Dit is donker buite, haar vuurherd brand reeds met die gloed van ou kole en dowwe as.
Sy verwag niemand nie, maar maak tog die bodeur oop.
Voor haar staan ’n man. Hy het ’n galjoen in sy hande wat hy uithou na haar.
“Goeienaand,” sê hy en lag.
Die vrou tree terug, trek die onderste deur ook oop en staan verder tru. Sy laat hom inkom in haar warm kombuis, want dit is reg so.
Die man kom sit langs haar tafel, draai sy lyf na die gloed van die vuur.
Die vrou sit die galjoen in die wasbak neer, kom oorkant hom sit. Sy wonder nie wie hy is nie, want sy ken hom alreeds eeue lank. Hoe mooi is sy skouers, sien sy.
Lank sit hulle so, sonder