Kajtuś Czarodziej. Janusz Korczak

za fatygę na cukierki.

      – Nie trzeba.

      – Weź, bo mnie obrazisz. Należy ci się. Dziękuję za pomoc.

      – Ha! – bierze czterdzieści groszy.

      – Nie wydam. Zarobione. Schowam na pamiątkę.

      I zadowolony, że własne, że wie, za co dostał, i wie, od kogo.

      Zapisał w pamiętniku:

      R. do mojej kr. – Kość. T. s. i. d. b.

      Nikt nie zrozumie, nawet jeśli przeczyta. Sam tylko wie…

      Bo Kajtuś chce mieć kryjówkę. Musi znaleźć miejsce samotne, tam będzie czarował z dala od ludzi.

      Będzie miał słoiki z maścią gojącą i butelki z eliksirem życia.

      Zamiast czaszki położy tymczasem kość – szczękę końską z białymi zębami.

      Znalazł tę kość w piachu nad Wisłą i przyniósł do domu.

      – Po co ci te butelki i kość – mówi babcia. – I tak dosyć masz śmieci.

      – Przyda się – mówi Kajtuś niechętnie.

      Dorośli myślą, że wszystko głupstwo, co ich nie obchodzi, i wszystko śmieci, czego nie można kupić i sprzedać.

      Upłynęły dwa tygodnie. Potem Kajtuś zaczął się niecierpliwić. Bo jeśli każdy czeka na święta albo na imieniny, to cóż dopiero czarodziej na urlopie?

      W dodatku zaczęło się źle powodzić i w domu, i w szkole.

      Aż rozgniewał się Kajtuś: na siebie i swój niemądry żart z tramwajem. A najbardziej na szkołę. Bo tak:

      Był dyżurnym. Nie chciał wpuścić chłopców do klasy. Oni ciągną w dół klamkę, a on pcha do góry.

      Cała kupa się za drzwiami zebrała.

      Klamka żelazna przecie. Kto mógł przewidzieć? A tymczasem – trrach – złamała się.

      Zaraz pan na niego:

      – Znów zaczynasz swoje dawne sztuki? Psujesz, niszczysz. Patrz: ściany pochlapane, ławki pokrajane. W chlewie chcesz się uczyć?

      Już tak jest, że gdy łobuz się uspokoi, a potem raz mu się nie powiedzie, zaraz wszystko razem się wali.

      I za klamkę ojciec musi zapłacić, i na trzeciej przerwie pobił się z chłopakiem, i na lekcji dostał niesprawiedliwy stopień.

      To do reszty go zirytowało. Bo co ma sprawowanie wspólnego z nauką? Jeżeli umie, powinien mieć dobry stopień. Łobuz może się dobrze uczyć, a spokojny może być leniuch albo niezdolny. Po co się uczyć, jeżeli nie uszanują?

      Akurat pani zachorowała, a pan posłał do ojca.

      Ojciec miał wtedy swoje zgryzoty, bo babcia chora i ojciec pracuje tylko trzy dni w tygodniu, więc zarobek lichy i z wypłatą zwlekają.

      „Poczekajcie – odgraża się Kajtuś. – Niedługo kończy się miesiąc. Niech się dorwę do czarów, zaraz szkoła pofrunie do ludożerców, a pana zamienię w szczura i karmić będę dwójkami. Nasypię mu dwójek do miseczki i niech je – smacznego!”

      Myślał, że ojciec bardzo się rozgniewa.

      Ale nie: przygarnął Kajtusia, pocałował w głowę i tylko smutnie powiedział:

      – Staraj się, Antoś. Wiem, że ci trudno.

      Kajtuś zaraz zapisał w dzienniczku:

      Moje postanowienia:

      1. Nie żartować. Nie błaznować.

      2. Nie bić się.

      3. Nie latać z chłopakami.

      4. Lekcje odrabiać.

      5. Dużo czytać.

      Czyta Kajtuś. W domu bieda. To babcia, to mama na zmianę słabują44.

      Aż nadszedł ostatni dzień miesiąca.

      Tak niespodzianie.

      Jutro wróci mu władza. Od czego zacznie? Prócz butelek i słoików, wcale się nie przygotował.

      Po pięciu lekcjach wrócił do domu. Nie jadł obiadu: dla ojca więcej zostanie.

      Wyszedł nad Wisłę. Przeszedł most.

      Dzień był parny.

      Pojedzie za miasto.

      Uczepił się z tyłu tramwaju. Pięć przystanków przejechał. Konduktor go zgonił.

      Idzie. Potem tak samo, już innym tramwajem. Potem pieszo szosą – potem drogą polną i w lasek brzozowy.

      Brzozy, brzozy – potem dęby, sosny i dęby.

      Ani myśli, kiedy do domu. Idzie w las coraz głębiej. Jakby go kusiło.

      Aż zmęczył się. Głodny. Usiadł. Położył się na trawie. Patrzy w niebo poprzez gałęzie. Rozpiął marynarkę.

      Cisza.

      Zasnął.

      Zły miał sen: gonią go – ucieka, gazy trujące za nim puścili. Aż w gardle dusi. Głowa boli.

      Zimno!

      Otworzył oczy.

      Rozgląda się, zdziwiony. Aha – w lesie. Patrzy w górę: wierzchołki drzew mocno się kołyszą. Złowrogi szum. Wiatr.

      Ciemno.

      Strzał. Nie strzał, a grzmot. I zaraz deszcz. Duże, ciężkie krople.

      Znów: błyskawica i grzmot.

      Burza. Burza w lesie.

      Oprzytomniał.

      Zerwał się i biegnie.

      Do szosy. Do tramwaju.

      Ale w którą stronę?

      Nie wie.

      Zabłądził.

      Źle.

      Biegnie. Ale dokąd? Wszystko jedno. Znów grzmot.

      Czapka przemokła, z daszka ciurkiem leci. Ubranie ciąży. W butach woda chlupie. A może to zasadzka? Tak właśnie Madej zbłąkany podpisał cyrograf45