– Nim jo jild, kameraad. – Ik sis sucker en slach it mes fuort fan ’e jonge.
– Tige tank!!! – hy tanket my, en de man yn stjerlike stuiptochten ferliest bewustwêzen en stjert. En hy koe earne wurkje en de steat en de minsken profitearje, mar de demokratyske gaos yn it lân draaide him yn sliep … – Hjir, nim in beleanning. – pakt my in wetsfoarstel en rint gau fuort, springt yn syn Lexus en brekt ôf. In kopke tee en twa worstjes yn it daai, tank foar it opslaan fan tsientûzenen en de blynfolding fan dieven. Mar pennen moatte wurde bewarre. Ja, d’r binne in soad minsken hjir en elkenien rint. En de priis is fûl en groeit noch. Hoe earmer de minsken yn it lân, hoe djoerder de priis.
Wat is it hjir?! Ik stean en sjoch nei in oare man dy’t foarbygongers pest. Ik sjoch minsken útstekke en net siede, bier sûget en in dakleaze persoan deroan. Hy freget om wat, en wifket fuortendaliks nei him.
– Dear!!! Help foar brea, jou in triuw jild?! – seit in mysterieuze bidler.
– Gean der út, kammeraat Huy!! – de feint ynterviewd yn petear. – Gean stiel, stinker!! – hy bruts de bum ôf. – Binne jo wurch fan dakleazen?! – de feint glimke. Loch luts de oandacht op him, ûndersocht him en naam syn startposysje yn, naam de man foar syn boargernivo. Hy gie troch. – Allinich in bier kocht en jo sille net echt drinke.
– Ja. hy luts. – Ik haw krekt bier kocht, ien komt omheech: «Jou my twa roebels?», Naam in slokje, de oare: «Help my mei de metro ferlitte, se litte my gewoan út ’e politiearders gean.» Nimt ús dappere plysje persoanlik jild fuort? Ien of oare absurditeit, op TV sizze se it tsjinoerstelde.
– Hmm ja! – stipe soaring sucker. En hy gie troch:
– Hy naam noch in slokje: «Help de broer, de feroardiele wandelwagen …", jo nimme al de sânde sip … – hy beklamme.
– De tolfde. – Ik haw de man wûn mei Neuro-taalkundige programmertechniken en it advys fan Carnegie.
– Wat? – Loch net ferstean.
– En jo binne de tolfde…
– Wêrom?
– En om’t wy sels wurch binne fan dit libben, winter, betizing yn it lân. Al pint de siel. Dat se besleaten om in ûnôfhinklike publike organisaasje foar dakleazen te organisearjen, yn it koart: NOBL! Wy hiere al in kantoar en holpen in soad mei húsfesting, wurk, in reis nei hûs, om’t dokuminten foar ús unbelangryk binne. Dit is it wurk fan paspoart desks en de FMS. Earlikens leit yn it hert, net op papier. Hokker maatregel jo nimme, God sil jo werombetelje…
En de goff iepene de skop, en efter syn rêch baarnde de cops de man al en wachtsje op ’e Magarychs. Normaal is it bier en shawarma. Mar ik stow net, ik wol de tas net bang meitsje, ik kom dit net faak foar, mar in lytse parse fan selbiljetten geat út en woe wolfeart, en de man bedankt him en ferdwûn gau…
Fuuu, hy ferliet de plysje, mar net syn eigen. As jo moetsje, is dat jo eigen, en dus giest en trochbringe. Dat die bliken dat ik fan my wie en nei in pear gong.
– Mei in fet, miskien, Zyoma-freon, kreas, seagen jo him as Laz… Mar ik naam de politie op mysels, seach se, lokke se my?
– Wa bisto? – bang frege de feint.
– Ik bin itselde as jo, knyp… goed, diele of skimje?
– Wy sille in damn jaan oer de bazaar, wa is wa, wa … – hy stipe de man en biet om nei de bistro te gean. Wy gongen yn en sieten in heale dei. Se rieden nei it Nudiststrân yn Sestroretsk. De sinne, buzz, dope en naam nudisten op it mar om te neuken, want op it strân binne ferbean? Mar dit is in spesjaal ferhaal.
Fan ’e moarn is jild wer nedich, en ik gean, sjoch nei de arsjitektuer. Ik drink bier, pakt myn tosken, spuite huskjes út en nim in lange pûde fan in sigaret, foar trijeentritich roebels, twa kear djoerder dan in flesse wodka. De kondinseare reek komt oerein en swellet mei in gust fan wyn…
notysje TEN
En de dakleazen binne op in feest
En ik gie mei in freondin, in aktive moadeûntwerper sûnder in bepaald wenplak neffens myn paspoart, dat is de heule westerske wrâld, nei it taiga-doarp yn Buturlinovka… Yn!.. In sliepend keninkryk, wêr’t elkenien gjin jild sjocht en heal yn sliep dreamt fan in ferline libben.
Moarns stie ik oerein, krûpte de tún út en mis dy. De mêtresse behannele de mos op ’e foarjûn. Baska haast en gooide bessen it hôf yn. Ien inkelde hoanne iet se en foel libbenleaze del. De gastfrou, in gek, naam en begon fieders op in kessens út in kater te plukken, tocht dat it te let wie om te snijen, se stoar sels en sûnder har holle ôf te hakken wie it fleis stiif.
Underwilens waard de kip wekker en fladderde, fersmoarge fieders oeral, wêr dan ek, sei de fûgel út in kater en rûn kâld de iene kant fuort.
– Litte wy efkes troch it doarp gean. – suggerearre, yn in heuker ferline, mezzosopraan, in freon dy’t nei my krûpte.
– Of miskien sille wy krûpe? – opkommende krûpt fan ’e folgjende stap fan’ e veranda, antwurde ik mei in sushkim. Myn hakken stiene bûten de drompel yn ’e hut en bloed streamde nei de holle, wat de pine yntensiveare. In freon stie oerein, lei op myn nekke en skuorde myn noas, djoere klompen, gie troch nei de ôfslach út ’e tún. Ik krûpte by de treppen nei myn fuotten en sprong nei har spieljende billen nei de winkel foar wodka.
– En nitrous? Ik frege, nim in sipel fan in oankochte flesse alkohol.
– En hy hat beppe Nyurka, syn mem pickles en sâlt safolle dat it genôch is om in hap te hawwen op it bedriuw.
Doe’t wy klear binne, gongen wy nei it pleatslike autoriteit, in famyljelid dy’t koartlyn frijlitten wie fan plakken fan ûntslach fan itenfrijheid en beweging. Syn hutte wie, lykas in protte, rickety. Neidat wy yn ’e legere rêch bûgd binne, gongen wy de veranda yn en, sûnder ûnbegeanber, de hut yn. Oan ’e tafel siet taille-lingte, striped, allegear yn tatoeaazjes, in mager man mei de bynamme Kharya. Fan ’e spieren op syn lichem wiene allinich bonken te sjen.
– Grutte Kharya. – groete myn master sûnder ûnbegeanber. It plafond wie blykber boud foar hobbits en dwergen.
– Geweldich, as jo net grapke. – de eardere feroardiele antwurde nasaal mei in toskenleaze timbre. Ik wie net unbending krekt lykas myn freon, stie by de doar en wachte op in útnoeging. – Gean sitten, kom gewoan.
– Sil jo in Vodyaru wêze? – frege myn.
– En wat is d’r? frege Kharya.
– Fansels, wat in merke, hjir. – Mine antwurde bliid en lei op ’e tafel in liter flesse wodka.
– No, litte wy it goaie. – de finzene naam in bubble en printe it en skeat it yn in mok. – kom deryn, sitten, leave gasten, meitsje josels thús. – Hy suggerearre en tinte fan ’e kiel, en waskde doe fan’ e mok ôf. – Haaa!!! hy sykhelle út en wreide syn eagen út. – Allinich ik, as mem, bin begroeven fan in appetizer, mei in rôljende bal, net in ferdomd ding. Allinne swarte kaviaar. Se stekt my al yn ’e kiel. Jo wolle, klim yn ’e kelder.
– Diathese, sizze jo? Ik ferklearre.
– Wat?? frege Kharya. – wa is dit?
– Dit is myn ferrekte, korrekt en net feroardiele. – my útlein.
– En hokker soart wûnder binne jo? – Ik haw ek de finzene frijmoedich frege.
– Stil, rêstich trompje jongens net. – myn geroften en yntrodusearre de eigner my in jas oan. «Dit is myn eigen omke mei in sin fan tweintich jier.»
– Fiifentweintich jier âld … – Kharya korrizjeare. – No, klim de jonge kelder op?! Jo