– Fiif tsien roebels, in kilogram! antwurde hy.
– Harkje, binne jo nij? Ik haw jo net earder sjoen. Frege ik.
– Ik bin Givi-broer, juster ferhuze.
– En ik bin in dokter, sjoch it sikehûs? Ik wurkje dêr. Tichtby de merke.
– Ik sjoch.
– Hark, ik haw mar tweintich roebels. Weagje tweintich, asjebleaft.
– Hey, jo shit, jo sjogge net, ien kilogram is oer. Nim it allegear.
– Ja, ik ha haast om hastich mei myn maat te wurkjen fan ’t wurk, as ik nei hûs rin, kom ik te let foar it besyk. Ferkeapje om tweintich?! Asjebleaft. Help my út, en ik sil dy op ’e ien of oare manier helpe.
– Nat!! – snij de twadde Georgian ôf. – Wat weagje ik tweintich tebe, en wêr de rest wêr? In kilogram wurdt nommen, en in heale kilogram is netto. In bult fan… wat, sil ik mysels ite? Wat bin ik, ezel? Gean harsens net neuken. Gean, doch it net… Uryuk, Uryuk! Farske fet abrikoas!!! – Troch de dokter net te merken, begon hy Georgiërs te skreeuwen op in lege merke. De dokter stie en sei foardat hy fuortgie.
– Dat dan. Jo sille nei myn sikehûs komme. «En ik, de fertrietlike dokter, rûn fuort, ûnthâlde alles.» – Gripje josels, stjonkend…
En foar wis. De oare deis, dizze twadde Georgiër, dy’t de lêste kilogram abrikoazen net hie ferkocht, iet him ûnwassen en waard fergiftige. Hy kaam nei my ta – in dokter sûnder fêst wenplak, hiere in keamer yn dizze stêd, en ik krige in doktorsdiploma yn ’e Moskou-passaazje ûnder de namme «Okhotny Ryad». Mar it feit dat wy húsdokters binne, is wier. Wêr’t der in epidemy is, libje wy dêr, wêr’t oarloch ek is, wêr’t ik dêr wol wurkje, om’t ik in trochgeand neiteam fan it wrâldske libben bin! Dat ik kaam hjir yn ’e provinsje foar in meager salaris. En sertifikaasje waard net kontrolearre. Wa’t hjir sil komme, en kennis op it ynternet fan roeien, wês gewoan net lui, foaral it prinsipe fan oerlis helpt. Oeral is d’r in ûndergeskikt dy’t dizze hûn iet en taret op pensjoen. Se beslute dan it haadsaak… Yn ’t algemien pûn dizze twadde Georgian my en wachte my mei in klap oan’ e doar, nei in stoarmleaze dakleaze wykein.
– Kom deryn, kom sitten!! – sûnder de eagen op te slaan, stelde ik foar. – Wêr klagje jo oer?
– Eer, Dokter, de mage is swollen, it docht sear. Yeah?!
– Stripje oant de taille. – Ik begriep en fûn út wa’t nei my kaam, mar joech gjin útsicht. Hy benaderde him as frjemdling en harke nei syn harige buk.
Iets gurgele en beromde yn ’e heechlanner.
– Mdaaaa … – Ik luts, tocht, wrotte gesicht en sei. – Ho, leave, wat hawwe jo iten?
– Uryuk. Wierskynlik ferjitten te waskjen. – skriemden de Georgiërs fan pine.
– Jo wite, abrikoos is yn prinsipe neat te meitsjen mei. Jo hawwe diathese.
– Wat?
– Yn ’t algemien binne jo swier.
– Tee wat?? hy eksplodearre. – Wat is dat sa swier???? Hoi, tante dokter, juster, ik ken dy!! Jo nimme wraak!!!
– Nee, wat bisto. Alle symptomen konvergearje nei ien diagnoaze, nei swangerskip.
– Wat is in oar symptoom, swangerskip?! Hey wah wah, do giest. Ik sil in oare dokter gean. Jo nimme wraak op my foar abrikoos. – en sprong mei grutsk op, rûn fuort. Ik giggele, en giggele kwea-aardich tsjin mysels, en helje de tillefoan op, skode it nûmer fan ’e twadde klinyk op.
– Alle, Seryoga. Giele snie? – hy is ek in dakleaze persoan, mar hy studearre oan ’e Sint-Petersburg-iepenbiere bibleteek en wist mear as ik die, hoe mear hy, oars as my, yn’ e operaasjekeamer wenne, neist it «nachthûs» en kelders, wêr’t hy graach stomme fragen stelde. Chukchi, yndied, yn Afrika, Chukchi. En dêrom beset hy de posysje fan haad fan ’e therapeutyske ôfdieling en, lykas my, in terapeut. – Hee, Seryoga, Gomiashvili sil no nei jo komme, mei darmfergiftiging. Fertel him dat hy swier is.
– Binne jo wis?
– Hokker ferskil makket it dy, sis dat!
– Ok.
– Help, oars wurde dizze abrikozen fongen yn ús Ruslân, wy wurde heulendal net beskôge as dokters foar minsken…
– Hey, ik sil it dwaan, bro. – En dien.
D’r is in twadde Georgian op ’e merke fertrietlik en skriemend. In tredde Georgian komt nei him ta, lyts en skoddet in dek fan kaarten dy’t syn noas stjit.
– Hey Givi, wat is sa tryst? Litte wy nei it punt (ezel) gean mei spielje?!
– Hey wah wah, lit my mar, ja!! Sjoch mage? Genôch al útspile. Heit do silst gau wêze.
– Eeeeeee?! – de tredde Georgian stroffele en, stilhâldend, seach nei syn omke…
note trettjinde
Sorry, yntsjinje asjebleaft op xxxx…
En it wie dy froastige winter, foar it jubileum fan Sint-Petersburch, op ’e foarjûn fan it feest fan Sint Nikolaas de Wûnderwerker, de hoeder fan alle trampen en dakleazen, en it wie sa dat alle Ortodokse har tariede op’ e tsjerke, en hokker gedachten se mei har droegen wie har eigen bedriuw. Ik koe mysels net ôfspeine fan ’e goadinne fan Lenin, dy’t de regearende partij hie wraksele mei al myn bernetiid en jeugd, en doe bin ik skoalle klear, dus perestroika, en wat soart, En de goaden waarden opnij boud fan Lenin nei Jezus, jo wolle Jehovah, en jo wolle Allah, Krsna, Ik sil, ik sil net… Om te kiezen hokker jo graach wolle of wolle?! En sels de kommunisten, dy’t de wierheid hawwe dat d’r gjin God is, begon elk yn har eigen te leauwen. Moade, en kiezers graach. Enden fan ’e wrâld parallel oan’ e wrâld, frjemdlingen, koartsein, poeder en poeder it harsens fan ’e minsken, om net te razen en net om iten te freegjen. Feroarje alles. En leauwen is twifel en kennis, en fanatisme is in pont foar elkoar. Lykas ien Ortodokse sei: de Ortodoksen binne net kristenen, mar de Alahakbar moat elkenien deadzje. Koartsein, it wurk fan God, dit is in persoanlike saak. Wy sieten yn ’e Lavra Forest, yn’ e winter wie ik bang en besocht in baarn te smelten fan beferzen houtblokken dy’t waarden levere troch muontsen foar kritike dagen, en se hawwe stedske ferwaarming. En wêrom ferdronken? En dan, om it hyt te priuwen. Yn in dakleaze libben ûntbrekt in hyt miel sear, foaral yn ’e winter. Worst, gemak iten en oare fastfood binne lang saai wurden. Mar it haadsaak wie foarút. Letter kaam Lech op, bynamme de Humanoid. De plysje fan ’e distrikt liet him smoke doe’t hy tolve jier wie, om’t syn mem gek wie fan binges.
– Groei kaam net út, dus reek. sei hy tsjin ’e Humanoid, dy’t grutsk wie op it as kommunistyske oarder yn’ e Sovjet-tiden. Hy waard út in kostskoalle fuortsleept om ’t er in learaar ferkrêfte, en se sette ôf. Just sei:
– Ik sil deadzje as jo net jouwe!! – hy joech yn eangst foar har libben. Hoewol se twa mear lang wie, wiene har tosken trije lytser dan syn hynders.
– No, hawwe jo alkohol krigen? Frege ik.
– Ja. hy antwurde en siet by it fjoer, dat amper baarnde, mar. Tarzan bewiisde nochris syn bynamme. Dochs ljochte ik dizze beferzen logs oan. Hy is in betûfte finzene, njoggentjin jier finzenis efter him, liet yn Sovdep, en gie yn demokrasy, se skreau him út ’e hut en holpen syn mem skjinmeitsje, sadree’t se it appartemint ferkochten wêr’t hy opgroeide en syn heule libben nei de sône libbe. Hy wie koel, waard dieven en befrijde him as in bidler, mar troch sicht seach er dat net. Hy klaaide him as professor-sakeman, sette sels geskikte glêzen oan, en ferbergde de tatoeaazjes op syn hannen mei lederhandschoenen en kocht neat, God krige alles. Hy wenne op strjitte en sette al it jild dat ûntfongen waard troch útlûking op in hostel te ferrifeljen. Dat hy wie in sensuele man en joech de foarkar oan saaklike ûnderhannelings yn plak fan gefjochten.
Vika, de ienige froulike bum ûnder ús, is jong en