– Wolle jo dat ik jo no flokt? – frege de sûne mei in gewear. – koartsein, jo sille fuortgean, de kap yn ús skuorre yn ús ôfdieling om no skjin te meitsjen.
– En ik sil út namme fan ’e Ortodokse Tsjerke kleie by de oanklager. – Kammeraat Cattle frankele.
– Fuort fuort, watermeloen, komst út westlik Oekraïne? Stepan, doch it werom.
Moarns waarden wy frijlitten, en wy waarden sûnder Seraphim lofts, hy waard twongen it húske skjin te meitsjen. Middeis helle hy ús op en wy bidden en gongen nei de sichtbere útstapkes…
notysje ACHT
Ik tsjinne ek ûnder it kontrakt…
Ik tsjinne ek ûnder it kontrakt, hoewol yn ôfwêzich, út ’e wurden fan’ e ynwenners fan dizze Nochlezhka en om net te betize yn ’e ferhalen en eveneminten, ik, alles skreaun yn dizze syklus: (oantekeningen fan’ e Experienced Offspring of Worldly Life (Bum)), gelyk oan it nominative karakter, soarte ferhalen oer Vasily Terkin, fansels, as immen oer him hat lêzen. Ik hearde allinich oer syn eksploazjes, dy’t waarden útfierd troch ferskate fjochters, op ferskate tiden. Yn ’t algemien tsjinne ik … «Ik» is de namme fan’ e haadpersoan fan myn notysjes, hâld yn gedachten… Yn ’t algemien tsjinne ik ek op kontraktbasis. Wy gongen twa wike op patrol en kamen werom nei basis. Benadere it, waarden wy, sa te sizzen, slein troch in demobilisaasjekoard: de Tsjetsjenen provosearren it sjitten fan twa posten tusken elkoar en wy waarden fongen yn krúsfjoer en wy moasten de heule dei yn ’e rivier sitte, en doe’t de kommandanten it útsetten, waarden wy begroete en warmen helden, it is jammer dat allinich trije fan ús groep wekker wiene op ’e pas fan’ e Steatsgrins.. It keninkryk fan ’e himel is by har, hoewol d’r ien moslim ûnder har wie, dan Allah Akbar.
Nei it waskjen yn it badhûs en it stinkende outfit nei hûs te wikseljen, sette wy útein om in legale twa wiken fekânsje te wenjen. Wy rûnen en waarden ferfeeld, wachtsjend op in nije reis. Eins stean wy by de poarten fan ’e basis en wy sjogge in pleatslike ynwenner komme en, blykber, nei ús.
– Wat hawwe jo nedich? fregen wy him.
– Hey, bro, jou my twa kirzuhs? – Benadere, frege er mei in oriintaalsk grappich aksint, twa seil-laarzen.
– Wêrom?
– Jou my in broer, he? Moarn, acht moanne lang, kuieret in skiepram, greide sammele.
– En wat, yn galoshes net foarbygean?
– Nee, nee! Wat sizze dommens? – De Tsjetsjeens is in bytsje fûst. – de geit nimt mei.
– Wêrom? Ik frege wifeljend.
– Wat, skiep iet, geiten gean weidzje? – mei de ironyske sergeant. – Ik begryp net wêrom jo laarzen nedich binne?!
– Wai, nee, de bokke fan achter geit pops, ja? En in kool hoverjen, sekken, hoe te ûnthâlden mei in frou.
– Hey, bisto in dreamer?! En hoefolle jild sille jo jaan?
– Wah, wêrom it jild, rat. Chacha-wynskin, ja. Koartere chacha.
– Ok, sjoch mar, as jo gek binne, sil ik jo sjitte as in jakkals.
– Wêrom sa rûch? Salim is net cheat. Salim is earlik.
– Ahmed sei itselde ding, mar hy ferkocht de chacha sa swak as wetter. – de sergeant yn ’e fierte fernaam in kale geast dy’t wylde blommen sammele en de blêden priuwde.
Wy seagen inoar oan en besleaten.
– Hey, do.., gean syud! raasde de sergeant. De geast hearde sûnder twifel oan ’e oarder, naaide syn laarzen út en gooide se oan’ e abrek fan ’e Kaukasyske nasjonaliteit. Hy pakte de skuon, patte se, en helle in fiiflange serpentine chachi út syn broekbûse en gooide it op ús foardat hy in slok naam en it demonstratyf, sabeare net besmettend, slikte.
Moarns in noflike dei!!!
Allinich de abrek ûntsnapte, en greep in hoeder oan fan in mislearring by de keppel keppel, blykber besocht hy laarzen foar syn geiten freondinnen, dy’t har berchstemming en hormoan soene moatte pacifisearje, en herinnerde oan syn leafste frou, lykas de korporaal suggerearre:
– En wat?!
– Ja, jo kinne!? antwurde de sergeant.
– Dat? – Ik haw it privee frege.
– In rit. – antwurde de voorman en wy gongen oer de heuvel, wêr’t alle linker keppel skiep, dy’t al gau yn ’e bergen soe moatte wurde ynset, dúdlik te sjen wie. Se namen in masine mei in lûder en, neidat se in fjochtsposysje ynnommen hienen, draaiden de wynstôk. Chacha die bliken as gek, lykas in kompote.
– Geit, abrek, wer siedde hy, no, neat, wy sille no kakkerlakwedstriden foar har regelje. – de sergeant wie ferlegen, naam doel nei it tichtby lizzende grutte skiep, stie yn ’e buert fan ús, krulhurd. «Pooh!!» en in kûgel snijde in buske út groeiend neist in raam. Baran joech gjin oandacht.
– Jou, krús-each. – pakte it korporaal. Hy naam doel en «Pooh!», Sloech in hawk dy’t oer de keppel fleach.
– Klup, wêr sjitsto?! – in automatysk gewear helje, glimke de foarman.
– Wêrom, it weromkommen? – de korporaal ûntslein.
– Wat ride jo? Hoe is it, earst weromlutsen, en dan folly? foarman en «Pooh!» namen doel. In kûgel fan in gek, fleane oer in raam en yn ’e greide rinne, bûn efter in hier. Dat earme keardel sawol rjochts as links, sil bûge en bounze, en de kûgel, lykas in bizky boarring: hy sil fuort fleane, hy sil weromkomme; dan merke, dan misse. Dat se dreau it skean yn ’e bosk.
– Eh!! – Hy sei utspannend, seach nei de haas, de foarman en sloech de grûn mei in automatyske masine, bûgde syn holle. – Dit is chacha. Tefolle neamden se Abrek.
– Ja, krekt, de chacha skitterde. – stipe korporaal.
– Ferjit net hearen kameraden mei-soldaten. – Ik treaste, partikulier, ik wyt net hokker soarte troepen fan ’e Russyske Federaasje, ik naam it masinegewear, skodde de lûker út, ik fernaam, hoe’t ik in foly sil jaan oan’ e heule distrikt, en sels net haastje, en sa foel it sied fan ’e riem en by de raam dy’t nei ús stie derivative organen, dat is, yn Russysk – aaien. De raam sprong sawat trije meter nei de boppekant, kaam hurd telâne, yntinsyf leeg as in masinegewear, gûlde as in bataljon, myn heit, nee, myn styfheit, en, agiterend mei elke rypende keppel keppel, rûn fuort nei de top fan ’e berch. De klap fan it skot wie al oan ’e boppekant en waard trigger troch skodzjen fan massive snie te hingjen, wat late ta de formaasje fan lawines, dy’t frijwillich oan’ e oare kant fan ’e klif gliden, mei in tredde fan’ e rinnende keppel en acht giele doarpen haken. D’r wiene ûngelokken net allinich ûnder minsken, mar ek ûnder pleatslike bewenners. Wy skeakelen oer nei de ytseal oan de linkerkant en diene it net, ferriedden inoar, rûnen as wie der neat bard.
Lunch fan in minne dei!!
Nei in soer miel giene wy opnij ús fertsjinste rêst op pleatslike skaal troch, jûn troch ús styfheit yn ’e rang fan kolonel. Troch de geast te heljen joech de sergeant him de opdracht om op in hege rots te klimmen mei in richel, wêrfan hy it heule âlde doarp koe sjen, dat fjirder bleau fan ’e trochgong fan’ e lawine. Of leaver syn teehûs, wêr’t pleatslike dakleazen dagen sieten. Syn taak wie om besikers te fersprieden mei help fan in automatyske wachtriem lâns it strjittedak fan in pleatslik kafee neist it hannelsdiel fan dit handige plak.
Alde Givi stapte stadich, krûpend, benadere de kroech. In buorman dy’t him opmurken wachte him oan en útnoege him gastfrij nei syn tafel. Alde Givi joech gjin omtinken oan, as draaide er him om, en draaide syn noas omheech, siet by in frije tafel. In fette middelbere