Sadree’t wy in heale liter fan ien mok helle, yn beurt, as in chifir, kamen twa plysjeminsken it hûs yn.
– No, Harya? – se dreauwen. – hie it gjin tiid om werom te leegjen en al stiel it boar út ’e Tradeswoman? Kom, pak, kom mei ús.
– Wêrom? – frege myn.
– Jou in bekentenis. Wolle jo mei him, Vasilisa? – suggereare in fet en ûndjippe koprinner.
– Yn prinsipe kinne jo ynstee útwurkje. – In skinny en lange cop tafoege.
– Mar dik, jo hawwe it gisele!! – de dronken Kharya snuorde, helle in hamer en twa nagels foar hûndert en fyftich millimeter fan ’e rút en, troch de folgjende, spikte hy har fuotten oan’ e houten flier, sûnder har slippers ôf te nimmen, net te krimpjen en blykber gjin pine te fielen. Bloed soepele slippers. «Nim my no, mar doch myn nicht net oan, oars geane jo sels nei de bak… No, wol? Ik stiel gjin boarst; ik sil gjin ieu fan wil sjen.
– No, do bist in gek, Harya. – Fette tekene.
– Krekt, it stoarte fan iken, wêrom is it sa wreed? – mager tafoege.
– Wêrom sa wreed? Kom, Palych, nei de fytsers, syn spanning. – suggerearre fet. – Dizze rint net, hy rint net.
– Yn, do nar, Harya!! No, Vaska, – kearde hy him nei myn. – Set it wask, oars is it dat de flier is pissed. – draaide om en lofts.
Kharya nam in tang út ’e rút en luts de nagels werom sûnder spanning, sûnder ea syn gesicht te draaien. Wy hawwe ús mûlen yn ferrassing iepene.
– Ja, kontrolearje jim jongens net. hy fersoarge ús. -giet.., myn skonken sieten noch froast yn ’e minen. Mar dizze grize rommel falt fuort fuort. Hahaha!!! – en hy liet syn smerige mûle bleat, wêrfan men de swarte biten fan eardere tosken koe sjen.
– Skat, myn jacht! – myn freon rjochte my oan. – raasde him oan, hy hat alle jonges. Hy is syn heule libben in frou, mar syn mem seach him net op datums. Se berne him sels yn ’e sône doe’t se har termyn by myn beppe tsjinne foar in tas nôt dat se tegearre stielen, twa twilling-susters. Ja omke?
– Ja, dit is ôffal, harkje, wat in grap út ’e sône sil ik jo fertelle … – En Kharya, sûnder omtinken te jaan oan flieën, gie troch mei de herinnering oan grappige ferhalen dy’t yn’ e finzenis plakfûnen.
– En it heule gebiet moast twa oeren stean op fiifentweintich graden froast.
– En wat is der bard? frege de omkes omke.
– … Dat wie sa: by in jûnskontrôle, om’t d’r gjin oannimmer wie.
– En wa is it? Ik frege, yn absentia de sône trochjûn.
– Dit is in finzene dy’t wurk jout oan oare finzenen, thumps mei de eigner fan ’e sône. – my útlein. Kharya ljochte in sigaret en blaasde reekringen.
– … It heule gebiet waard omdraaid. – fuortsette Kharya. – D’r is gjin geit fan dit en alles, en froast – minus fiifentweintich. Noardlike ljochten en rushing út ’e loft. It wie doe dat ik mei myn fuotten mompele, doe gie rottend pak, martele troch myn fuotten.
– En wat, hawwe jo dit fûn? – myn muoite.
– Ahhh… Ja, se fûnen.., heh.., yn ’e dûs, yn freonlik, ik sil fucking. Dizze schmuck, neaken foar in spegelfoarmjende tafel op syn ezel skodde ôf.
– Hahahaha!!! – skriemde. – Wat, freonlik?
– Wat, wêrom? – Min frege.
– Wêrom, wat?! Bûn oan syn piep (ezel). Dêr springt de heule sône noch … – Harya tinte de mok noch en Ostap hie lijen. – En d’r wie noch in grap. Te fertellen?
– Kom, kom, cool! – stipe mines.
– Wûnder ien yn ’t húske fan blyn blind. Fan alle naskokken sammele hy in un-shaved shit en makke in dikke worst dy’t ien-op-ien seach as mierikswortel foar manlju, in heale meter heech. En elkenien rûn, seach en begriep net wa’t sa’n wiidweidige anale passaazje hie dat hy net koe ferjitte, en hy monumentalisearre it yn in stânbyld. In lange tiid stie se dêr en fermakke alle besikers. Koartsein, d’r is ien madhouse en d’r is dêr neat te dwaan. Fertel my better, hoe giet it mei jo, yn Sint-Petersburch of yn Moskou?!
Wy seagen inoar oan en hackden, glimkjend.
– Wat seit it!? – Myn sei, lichemsdimensjes: hûndert tweintich – fyftich – ienhûndert en tweintich. – Lykas oeral: hjoed is pan, en moarn is fuort.
– Ja, d’r binne ek grappen. – Ik vibreare har masjine-vibrator, dat is, ik, in oare mok goaien. – Anekdoate better harkje. It betsjuttet dat de bever en it log tsjin ’e hjoeddeistige drukke, en de raven rûkt ûnsin om’ e teef fan in beam en sjocht nei de drege pine fan ’e bever. Hy swom, swom, seach, de kraai sit en kauwt. «Jou, – tinkt, – ik sil rêstje» en freget har: – Wat, sizze se, dogge jo in ferve? en sy: – Ik? – de kraai grinzge. – Ik smoke bamboe,.. Uuuuiii!!! … Huuuuu.
Beaver: – Dat wat? Khe, hr.. – de bever bruts fuort fan ’e reek dy’t yn syn rjochting kaam.
Crow: – rushing.., foar leuke alles.., en ik wol libje… Ahhahaha!!!
Beaver: – En hoe kin ik wat smoke?
Kraai: – Ja, lûke en hâld, hâld oant jo fuort fleane.. Wolle jo besykje?
Beaver: – En wat, komst?!
En de kraai blaasde in bever in kolom fan reek, lykas fan in stoomtrein. Beaver slikte it en hold it yn ’e djipten fan syn longen. It lichem fan ’e opblaasde knaagdier sakke stadichoan op’ e rêch, en hy begon nei de ûnderkant te sinkjen, liet it hout los en fersprate syn skonken. In bever wie fol mei in gefoel fan nijsgjirrigens doe’t fisken foarby him swommen en algen by him waaiden lâns it paad wêr’t syn stroom fierde. En hoe’t er sa’n fyzje en skientme net earder hie opmurken. Foar de earste kear yn syn libben joech hy him foar oan ’e rivier en de natuer.
Tagelyk, om ’e bocht, sit Behemoth oan’ e igge fan dizze rivier en wisket syn underbroek. Hy sjocht in bever opkomme en rookt út.
Hippopotamus: – Binne jo in bever? – de hippo wie ferrast. – it log wie der, mar no, as in waskekleed, pops jo op?
Beaver: – Dêr! Dêr!!! Om de bocht fan in kraai rûkt bamboe!!!!!!
Hippopotamus: – Wêr??
Beaver: – Dêr!!!!! – Trochfierd troch de hjoeddeistige, sei de bever.
De seekoei wie yntrigeare en dûkte syn venture yn it wetter del.
In kraai sit, smookt bamboe en fladdert wylst er sit. Ynienen komt in hippo foar har snaffel op. En de kraai op ferried, krekt dêr, fladderde syn wjukken, iepene de eagen, lykas in kikker en gûlt yn al syn raafke kiel..
Crow: – Beaver, útpakke!!! Yn ’e natuer, burst?!!!
notysje ELF
Oer Gena
Hat in neger Ivanov berne. Ljeagen, it betsjuttet dat se stiennige is en ûndersiket de dokter dy’t berne fan foet oant boarst. En hy wit de saak, rûkt om har hinne en driuwt it omlizzende personiel. It makket it better om it lichem fan ’e nijberne te wrijven mei poeder mei chloor. En hy wurdt net wyt.
– Mdaaaa!! – De adel fan Adam skrabbet, stompte de âldere dokter út. – Jo, lytse mem, jonge. En mei in defekt yn hûdskleur.
Syn holle weagje, fan skouder oant skouder, rjochts, lofts:
– Oh, oh, ah, ah!! – Madame Madame Ivanova snapte, stoned troch medyske morfine. – Dokter, oh leave dokter! – Ik bid yn Kristus,