Doe’t er út ’e binnenhôf rûn, begûn in kameraad, manoeuvrearend yn in sikkzag, de túnplantages te oerwinnen, grienhuzen en hotbeds yn stikken te slaan, en de Mammoth Pig I wie fjochtsjen, en stribbe him om him op’ e heak te bite, allinich it handvat fan in achttjinde-ieuske mini-swurd út in nikkel stoarre mei matchless grip. De ôfstân wie koart en de kammeraat skreaude al om help en allinich skerpe bochten, holp him te ûntwykjen en te ûntkommen, wat waarden oanjûn troch in mannichte Aziatyske sigeuners en folksfertsjogers-buorlju dy’t bûten it hek staren. Tajik en sigeunermammen lutsen de bern fan it hek, mar se makken net los, woenen sjen nei in live thriller mei de namme: «wraak en eksekúsje fan ’e mammoet pig Borusi oer in fjochter fan it Russyske leger.» En it soe tragysk wêze as it net wie foar de rêdingstapel fan mest oan ’e ein fan’ e tún, mar d’r binne d’r salvage-plakkerende pitchforks wêr’t de ynwenners fan Russyske doarpen hea yn stapels ferbergje. Se pakten har, fûleindich, in kollega-fjochter, en yn in momint barde alles oars as oarsom: de mammoet pig Fighting rûn fuort, en in fellow fighter pokte har fettige kanten, neffens it stiel, en sa profesjoneel fluch en taktysk, as wie hy op in taktysk eksamen, hâldt gjin foarken, mar in oanfalgewear fan Kalashnikov, mei in bajonetknop. En sels it publyk stipe de fjochter mei applaus, priizgje en applaudearje de kommende oerwinning fan homo sapiens, gewoane Russyske troepen – oer de natuer, ferstân oer de geast, en as resultaat koe it pig de oanfal net stean en stoarte dea yn, rjocht foar de doar nei it hûs, op ’e drompel wêrfan d’r in shaggy wie in sjaal yn ien hân hâlde en in sekonde efter har legere rêch goaie, de triennen beppe fan Yad Vig. De kammeraat makke de lêste tyk yn it lyk fan in vark en pitchfork, trochkaam it libbenleaze lichem fan it bist, swaaide as in snaar kontrabas, rattelje.
– No, beppe, kameraad Spartak begon heldhaftich. – dien, geat en set de tafel!!!
Beppe luts in rolpinne fan achter har oan, dy’t daai foar knuffels en pizza rôlet, en mei in mat him oer de skull smiet. Der wie in doffe ringing, en de twa fan ús rûnen amper fan har ôf. Se goaide ek keienblêden, tsien oant fiif kilogram, op ús. En alle taskôgers gongen oer nei har kant en stapten út om ús yn te heljen, mar net ynhelle, mar de rêch fan ’e stiennen sear. Beppe Yad-Vig, en skreau doe in klacht oan de kommandant fan it regimint, wêrom’t se my tsien dagen joegen, en Kameraad – se sloegen twa jier in tuchtbataljon, wêr’t hy rang fan klok nei klok, skjinmakke de stront yn ’e pleatslike pigsty, manuell…
Tink derom TREE
Húske snurken
It wie sa: efter it metrostasjon fan ’e grutte kommandant, Sint en gewoan Sasha, yn’ e penny-sône fan skealike alimentaasje, wie d’r in biotoalet fan trije booths ferbûn troch ien ketting, beheind troch ien doel, twa fan har dienen as in wurk toilet, wêr’t de ynwenners fan St. Petersburg, en de tredde wie it kantoar fan ’e operator en de kassa, yn ien persoan dy’t jild sammele foar de tsjinst foar it leverjen fan in samling kak.
Minsken stiene yn ’e regel, rûnen út yn ôfwachting fan alle startplakken. En yn it ynterval tusken besikers wreef ik om jild, en solde ik foar har jild in fette tante, dy’t de posysje fan operator en kassier besette fan dizze biotoiletten, Claudia Filippovna Undershram, de erflike Leningrad yn ’e fyfde generaasje. Se foel net fuortendaliks del foar myn grou kriminele sweverjende oertsjûging, ik wol opmerking dat ik my doe net mei obszens utdrukt, en ik spruts mei him. Mar it resultaat wie op it gesicht. It gesicht ferdûbele. It wie, soarte, jûn. En al fermindere de minsken yn kwantiteit. Ik, net tocht oan ’e kondysje fan it lichem fan myn muoike, besleat op in lytse manier te casten. Boppedat hie ik fergees gebrûk ymmuniteit. En doe’t ik yn in fergese biosort gie, fielde ik itselde as Tante. Ieten iten sette my op it húske. Hjirnei waard ik dizich, doe folge petearen mei aliens, en fierder, de útbarsting fan ’e oerbliuwsels fan’ e mage-traktaasje op ’e muorren, troch myn mûle en sliep, in swiete dream sûnder dreamen. Op dit stuit waard Claudia Filippovna Undershram wekker fan alkoholfergiftiging, útdrukt yn in droege mûle- en keelsensaasje, dat is, toarstich, sûpte flüssig wat en, yn haast en bang foar twiljocht, as reden om let thús te wêzen. Se stie abrupt oerein en ticht, op hangsloten, alle droege kasten en my, sliepte nei binnen, ynklusyf rinnen fuort…
Doe wie d’r in nacht fol mei gnoarren fan sprinkhoannen en hearen fan ferskillende kuiers dy’t net de metro berikt hienen, sliepen op bankjes. Op observaasje, trije wetjouwers yn unifoarm, op in bedriuwsauto, fan it merk Zhiguli mei blauwe sifers en in opskrift oan ’e kanten fan MILITION, wie de plysje noch net útfûn yn Ruslân, se rieden omheech om de tsjustere kant te ynspektearjen. Neidat se derfoar soargje dat alles is yn oerienstimming mei de wet en gjinien jild oer kin nimme, stelden se har auto’s parallel oan elkoar, rûn unreplik guod, dy’t biosorti omfette… Twa mei masinegewearen, batons, gasblêden, laarzen en kappen kamen út en rûn rjochting de stallen fan Aziatyske hannelers fan ’shawarma’, beheard troch boargers fan ’e Russyske Federaasje, mei in nasjonaliteit fan Marokkanen, dy’t net iens meast Russysk ferstiene, mar boargers wiene, en it wie nei de kiosk mei it opskrift’ GAY SHAURMA FOR PUTIN AND TRUMP». Wêrom sa’n namme wie, wiene de oersetters wierskynlik mei humor. De sjauffeur mei in gewear, bleau by de roer yn ’e auto stean en ynienen?!
Ik, in wethâldende net-boarger fan ’e Russyske Federaasje, bin Russysk fan nasjonaliteit. Oankaam út de USSR, de Republyk Kazachstan, wêr’t se my al myn bernetiid sloegen om’t ik gewoan Russysk wie. Doe’t ik lykwols opgroeide, sloech ik se al. Mar dit is in oar ferhaal, en no werom nei it plot: ik, in wethâldende net-boarger fan ’e Russyske Federaasje, troch nasjonaliteit – Russysk, eare finzene, FSB-majoar, pensjonearder, handikapte persoan en dit alles yn kombinaasje, foaral om’t ik dit allegear yn absentia wist, noch wer’t er net west hie, waard hy ynienen wekker fan in harrowing snurke út in buorkerij en, om krekter te wêzen, koe ik de sletten, nacht, fjouwerkante keamer om my hinne, en it plafond hjirboppe fiele. Ik fielde alles en koe my net ûnthâlde of net begripe wêr’t ik bin?! De muorren ferpletterje my sa. Ik besleat om op it ’mini-poadium’ te gean, wêr’t ik earder siet, en myn skonk foel yn ’t gat, en dêr is alles lykas yn in baai. Ik skreaude en waard wekker, mei ritmyske snurken, dreamde fan in dochter fan in generaal, kameraad-sergeant en in part-time sjauffeur. Hy waard bang en skamme sels, lykas in sigeuner, syn boarst ferpletterjend, mar hy wurdearre de situaasje tagelyk, mar hy leaude net yn it spoek. Ik, sûnder feardigens, ferflokte om help, besocht teminsten wat gat yn ’e omlizzende ien fan’ e muorren út te brekken, mar myn arbeid wie nutteloos, en de snurken stoppe net.
Op dat stuit, oan ’e oare kant fan it húske, hie in kollega-bestjoerder, de sergeant al fersterkings oproppen, en twa, net ferwachte fan Arabyske iten fan deeg en kip, katten en hûnen foar neat kocht, wiene al flechte foar de help fan in kollega en kollega.
Ik hearde stimmen oan ’e oare kant fan’ e booth, mar dat holp net de hoofdpijn fan in kater te ferminderjen.
– Wa is hjir? – frege ien fan har.
– Hjir bin ik, en wa bisto? Frege ik.
– Me? no wite jo…
– Brek it kastiel!! – Ik haw de oare ien frege en it wie net dreech om dit te dwaan mei it rút fan in oanfallersgewear. De doar is iepene. Foar my stiene trije fernuvere minderjierrigen, ien, trouwens, krús-eagen, yn in unifoarm gelyk oan de cop. Doe namen se my mei nei it tichtstby plysjeburo, en it snurken fan ’e húske sakke nea.
De wachter tocht in skoft hoe’t de reden foar de oanhâlding oan ’e plicht yn’ t rapport stiet. En stelde as folget:
«… Fêsthâlden, wylst besocht de ynhâld fan it biotoalat fan binnenút te berôven, ferstoppe foar gerjochtigheid mei in hanglock, fan ’e bûtenkant.»
Elkenien hie wille, foaral om’t de foarige detaillearre, dy’t twongen waard om wat buro op te romjen, besocht te ûntkommen en boppe op it plafondkam fan it finster en de útstekkende ribben fan ’e achttjinde-iuwske smidende roaster stie. Brânwachtminsken waarden neamd, krekter, fjochters mei fjoer, en brânwachtminsken binne dejingen dy’t it fjoer sette. Spitigernôch waard it ministearje fan needopstannen noch net útfûn. Dy fregen him:
– Mei