– I złożę skargę do prokuratora w imieniu Kościoła prawosławnego. – Towarzysz Bydło zmarszczył brwi.
– Odszedł, arbuzie, jesteś z zachodniej Ukrainy? Stepan, zamknij to.
Rano wypuszczono nas i zostaliśmy bez Serafinów, zmuszony był do czyszczenia toalety. W porze lunchu dogonił nas, pomodliliśmy się i skierowaliśmy do widocznych punktów sprzedaży…
uwaga 8
Służyłem również na podstawie umowy…
Służyłem również na podstawie umowy, choć zaocznie, od słów mieszkańców tej Nochleżki i aby nie pomylić się z opowieściami i wydarzeniami, ja, wszystko napisane w tym cyklu: (notatki z Doświadczonego Potomka Doczesnego Życia (Bum)), zrównane z mianownikiem, rodzaj opowieści o Wasiliwie Terkin, oczywiście, jeśli ktoś o nim poczyta. Słyszałem tylko o jego wyczynach, które były wykonywane przez różnych wojowników w różnych momentach. Zasadniczo służyłem … «Ja» to imię protagonisty moich notatek, pamiętaj… Ogólnie rzecz biorąc, służyłem również na podstawie umowy. Pojechaliśmy na patrol przez dwa tygodnie i wróciliśmy do bazy. Zbliżając się, uderzył nas, że tak powiem, akord demobilizacji: Czeczeni sprowokowali rozstrzelanie dwóch stanowisk między sobą i złapano nas w krzyżowy ogień i musieliśmy siedzieć w rzece z szyją przez cały dzień, a gdy dowódcy to załatwili, zostaliśmy przywitani i rozgrzani bohaterowie, szkoda, że tylko trzy z naszej grupy zginęły na przełomie granicy państwowej. Królestwo niebios jest z nimi, chociaż wśród nich był jeden muzułmanin, a następnie Allah Akbar.
Po umyciu w łaźni i zmianie śmierdzącego stroju na dom postanowiliśmy przeżyć legalne dwutygodniowe wakacje. Szliśmy i nudziliśmy się, czekając na nową wycieczkę. Jakoś stoimy u bram bazy i widzimy lokalnego mieszkańca, który najwyraźniej do nas przyjeżdża.
– Czego potrzebujesz? zapytaliśmy go.
– Hej, bracie, daj mi dwa kirzuhs? – Zbliżając się, zapytał z orientalnym, zabawnym akcentem, dwie plandeki.
– dlaczego
– Daj mi brata, co? Jutro, przez osiem miesięcy, zbiera się baran owiec, pasą się pastwiska.
– A co w kaloszach nie przejdzie?
– Nie, nie! Co powiedzieć głupota? – Czeczeńczyk jest trochę zdenerwowany. – koza zabiera go ze sobą.
– dlaczego Zapytałem niechętnie.
– Co owca zjadła, kozy idą pasą? – z ironicznym sierżantem. – Nie rozumiem, dlaczego potrzebujesz butów?
– Wai, nie, wyskakuje koza tylnych łap, tak? I unoszące się kapusty, worki, jak pamiętać z żoną.
– Hej, jesteś marzycielem? A ile pieniędzy dasz?
– Wah, dlaczego pieniądze, szczurze. Taakina Chacha, tak. Krótsza czacha.
– Dobra, popatrz, jeśli oszukasz, zastrzelę cię jak szakala.
– Dlaczego taki niegrzeczny? Salim nie oszukuje. Salim jest szczery.
– Ahmed powiedział to samo, ale sprzedał czaczę tak słabą jak woda. – sierżant w oddali zauważył łysego ducha, który zbierał kwiaty i smakował płatki.
Spojrzeliśmy na siebie i zdecydowaliśmy.
– Hej, ty.., idź syud! krzyknął sierżant. Duch niewątpliwie podporządkował się rozkazowi, zdjął buty i rzucił je na naród rasy kaukaskiej. Złapał buty, pocałował je, wyjął z kieszeni spodni pięciolitrowe serchentyny i rzucił nim, zanim pociągnął łyk i połknął go demonstracyjnie, rzekomo nie zaraźliwy.
Dzień dobry szczęśliwy dzień!!!
Tylko abrek uciekł, chwytając pasterza z porażki w pobliżu stada, najwyraźniej przymierzając buty dla swoich kozich dziewczyn, które powinny uspokoić swój górski temperament i hormon, przypominając swoją ukochaną żonę, jak sugerował kapral:
– A co?
– Tak, możesz! sierżant odpowiedział.
– — zapytałem prywatnego.
– Przejażdżka. – odpowiedział brygadzista i przeszliśmy przez pagórek, skąd wyraźnie widać było całe lewe stado owiec, które wkrótce powinno zostać rozmieszczone w górach. Wzięli maszynę z tłumikiem i po zajęciu pozycji bojowej opróżnili bukłak. Chacha okazał się gówniany jak kompot.
– Koza, Abrek, znowu gotował się, cóż, nic, teraz zorganizujemy dla nich wyścigi karaluchów. – sierżant był oburzony, wycelował w pobliskie duże owce, stojące blisko nas, kręcone włosy. «Puchatek!!» i kula odciąła krzak rosnący obok barana. Baran nie zwracał uwagi.
– Daj, ze skrzyżowanymi oczami. – złapał kaprala. Celował i «Puchatek!», Uderzył jastrzębia lecącego nad stadem.
– Klub, gdzie strzelasz? – wyciągając karabin automatyczny, brygadzista uśmiechnął się.
– Dlaczego powrót? – kapral zwolnił.
– Czym jeździsz? Jak to jest, najpierw odrzut, a następnie salwa? majster i «Puchatek!» wycelowali. Kula głupca, przelatująca nad baranem i pędząca na łąkę, przywiązana za zającem. Ten biedny człowiek, zarówno prawy, jak i lewy, pochyli się i odbije, a kula, jak dziwny otwór: odleci, wróci; wtedy zauważcie, a potem przegapicie. Wjechała więc ukośnie w las.
– Eh!! – powiedział z napięciem, obserwując zająca, brygadzistę i uderzył o ziemię automatyczną maszyną, pochylił głowę. – To jest chacha. Na próżno dzwonili do Abreka.
– Tak, dokładnie, chacha zmrużył oczy. – wspierany kapral.
– Nie rozpaczajcie panowie, towarzysze żołnierzy. – Pocieszałem się, prywatny, nie pamiętam, jakiego rodzaju wojska Federacji Rosyjskiej, wziąłem karabin maszynowy, odkręciłem tłumik, zauważyłem, jak oddam salwę całej dzielnicy, ale wciąż nie pędzę, więc nasiona spadły z pasa i na barana stojącego z powrotem do nas narządy pochodne, czyli po rosyjsku – jaja. Baran skoczył około trzech metrów na szczyt, wylądował mocno, intensywnie opróżniał się jak karabin maszynowy, krzyczał jak tatuś nasz dowódca batalionu, nie, ojczym dowódcy batalionu i poruszając wszystko, co dojrzewało jak pasące się stado, uciekł na szczyt góry. Klaśnięcie po strzale było już u szczytu i zostało wywołane przez potrząsanie potężnym wiszącym śniegiem, co doprowadziło do powstania lawin, które dobrowolnie ześlizgnęły się po drugiej stronie klifu, zaczepiając jedną trzecią biegnącego stada i osiem żółtych wiosek. Doszło do strat nie tylko wśród ludzi, ale także wśród mieszkańców. Przeszliśmy do jadalni po lewej i nie zdradzając się, nie szliśmy, jakby nic się nie wydarzyło.
Lunch złego dnia!!
Po kwaśnym posiłku ponownie kontynuowaliśmy zasłużony odpoczynek na skalę lokalną, który dał nam ojczym w randze pułkownika. Łapiąc Ducha, sierżant kazał mu wspiąć się na wysoką skałę z półką, z której widział całą starą wioskę, która pozostała z daleka od przejścia lawiny. A raczej jego herbaciarnia, w której miejscowi bezdomni siedzieli całymi dniami. Jego zadaniem było rozproszenie gości przy pomocy automatycznej kolejki wzdłuż krytego strzechą dachu lokalnej kawiarni sąsiadującej z częścią handlową tego wygodnego miejsca.
Stary Givi powoli, kuląc się, zbliżył się do pubu. Sąsiad, który go zauważył, pomachał mu i zaprosił go gościnnie do swojego stolika. Stary Givi nie zwracał uwagi, jakby się odwracał, i odwracając nos,