W Nochleżce od razu zaprzyjaźnili się z wieloma fałszywymi przyjaciółmi, towarzyszami do picia, a mnisi, dzięki niewoli, stali się rodzajem żywiciela rodziny dla niektórych pasożytniczych pasożytów, którzy zniewolili niepełnosprawnych i starszych ludzi z ich podłogi, a także bezradnych biednych towarzyszy zrównanych z nimi, ich codzienna łapówka. Ale mnisi stopniowo przeoczali tego freebiego ze swojej strony i postanowili zmienić krąg kontaktów i miejsce spędzenia nocy, uciekając się do skontaktowania się ze mną i spędzenia nocy w piwnicy akademika Seminarium Duchownego Aleksandra Newskiego, w którym studiował kiedyś Aleksashka Nevzorov. Nie straciłem jeszcze umiejętności i doświadczenia w walce ulicznej i cieszyłem się szczególną władzą wśród złodziei. Dzwonili do mnie bez wieży i czasami nie mieli odwagi się kłócić. Krótko mówiąc, nie skontaktowano się z nami, a ja, po wysłuchaniu Serafina i Fiony, którzy naprawdę wiedzieli o moim autorytecie, a nie plotkach, o komunikacji i zarobkach, rozsądnie się zgodziłem. Najważniejsze było to, że byłem rodzajem portfela bezpieczeństwa. Ubrani w sutanny poszli do dowolnego sklepu i zaproponowali, że będą się modlić o zdrowie swoich krewnych, dzień wcześniej, podobno, wyjeżdżając do niektórych jaskiń Pskow. Jedno imię było warte ponownie w wysokości dwudziestu rubli. Pieniądze zostały przekazane mi, a pokwitowania odebrane w kazańskiej katedrze zostały spalone podczas ich modlitwy. W przeciwieństwie do nich byłam ubrana w cywilne ubranie, ale z brodą. Stało się tak na wypadek, gdyby policjanci nas złapali, a ja jestem jak lewy i nie mają ani grosza w ich obecności. I wszystko poszło idealnie. W dniu, w którym «siekaliśmy», czyli tak po prostu otrzymaliśmy, nie tysiąc rubli i po pracy wędrowaliśmy po tawernach, gdzie nalewaliśmy sto gramów, upijając się wyglądem świni. Wędrowali do swoich cel, do sali seminaryjnej, u Ławry Aleksandra Newskiego, dobrze odżywieni i pijani, szczęśliwi i zmęczeni od dnia, ale droga do domu była zarówno niebezpieczna, jak i trudna. Obudziłem się na różne sposoby, stało się to w centrum detoksykacji. I tutaj znów jesteśmy już dość pijani na komisariat. Fiona jest całkowicie odrętwiała. Był chudy, bardzo miły, dobrze czytany i naiwny. Wyraz jego twarzy, zwłaszcza pijanego, był jak twarz tępego oka barana o skośnych oczach. Przeciwnie, serafin był skośny i gruby jak świnia, zachłanny i przebiegły. Ciągle musiał być przeszukiwany, aż do odbytu, gdzie heroina, kokaina i chwasty są zwykle ukryte. To prawda, że ojciec Fiony wspiął się do odbytu, był również inicjatorem poszukiwań każdego z kolei, oczywiście, z wyjątkiem mnie, ponieważ miałem pieniądze i mogłem wyciąć je na zboczu lub na wątrobie, dla zaufania i wiary w moje słowa, więc oni zawsze wierzyłem w moją specyfikę. A po odkryciu banknotów ojciec Serafin pokutował i prosił o wybaczenie, klęcząc na kolanach, zastanawiając się ze zdziwieniem, jak się tam wtargnęli, mamrocząc:
– Ale jak się tam dostali?
Zabierając nas na następny komisariat, dyżurny oficer kazał nam zamknąć nasz gang w domku dla małp, gdzie już dwa Turkmeny i kiepski, śmierdzący bezdomny ubrany w zimę klaun już się klaunowali, chociaż upał był za burtą plus trzydzieści, a on miał również zimowy kapelusz. I mówi bez żądania, że rano jest zimno z połowów, i drapie łopatki, potem pośladek, potem szyję, pod pachami lub podeszwę, nie zdejmując butów, potem pachwiny i innych miejsc. I to prawda.
Zabraliśmy Fionę pod pachę w klatce i położyliśmy na ławce. Odsunął się na plecy i chrapał, otwierając usta na tyle, na ile nie chcę, z którego ślina powoli wypływała i wprawiała w zakłopotanie, owiana włosami brody i wąsów. Kucając na śluzie, muchy były lepkie, jak trujący papier muchowy z komarów. Serafin grzechotał siedząc. Próbowałem ukryć resztki pieniędzy w podeszwie, w której miałem wbudowany portfel. Nagle kratka się otworzyła i do środka wszedł najzdrowszy, prawdopodobnie z całej Centralnej Dyrekcji Spraw Wewnętrznych, android z pistoletem na ramieniu. Powoli, zjadając oczy, obejrzał chmyr, a potem, gdy orzeł spojrzał na azjatyckie bliźnięta w różnym wieku, już utknęli z oczu strażnika do ściany, otwierając wąskie szczeliny oczne na pięć rubli monet, zwanych naszymi uczniami i spojrzał na śpiącą Fionę, który rój much krążył w jego ustach, przypominając lejek tornada. Serafin otworzył lewe oko i powiedział:
– Dowódco, wykończyć go! – i dyżurujący przy barze, chlapiąc, nie wychowując śliny w kółku, śmiejąc się. Redneck w kamizelce kulistej spokojnie, skrzypiąc kośćmi kręgów szyjnych, odwrócił głowę, nie ruszając się i falsetem, to znaczy głosem jak mała dziewczynka wysadził:
– Ty, mądry koleś, z rzeczami do zrobienia.. Szybko!!
Serafin powoli pokręcił głową, by spojrzeć uczniom w oczy strażnika, powoli wstał i opuścił podjazd.
– Imię – zapytał oficer dyżurny.
– Ja? Ojcze Serafini! – stary mnich odpowiedział dumnie i pogładził brodę.
– Powiedziałem, pełne imię!! – przybył oficer dyżurny. – lub idź do kamery na trzy dni.
– Bydło Sergey Baituleuovich. – obraźliwie nazwał swoje imię świeckim Serafinem. – Przeklinam to. syknął.
– co?? – zapytał gliniarz.
– Mówię, że nosiłem to imię przez długi czas, przed tonsurą i przyjęciem kolacji w celibacie. zadeklarował i syknął ponownie. – Przeklinam to.
– W tej chwili poprowadzę cię między nogami kijem. – warknął drugi, stojąc na plecach ojca świętego. – Zgadza się, teraz jest już noc?
– Rano – Bydło, a wieczorem.. – dodał siedzący obok niego.
– Tak nie jest, jestem już wierny od dwudziestu lat. – Zacząłem boleć jak dziecko, którego cukierki zabrano.
– Hej, Serafini, on jest śmieciem…
– On jest Chikatilo. – Po przerwie dodał zdrowego gliniarza.
– Czy widziałeś relikwie swoich tesos?
– Tak, szefie!
– Och, jak! – uśmiechnął się oficer dyżurny. – I ukradłeś kość? – wszyscy się śmiali. – A on przyjeżdżał