Sitko. Marek Zychla

życzeniowo. – „Dla odmiany od latania z głupim młotem i świecenia przed kobietami gołą klatą”.

      Pierścień na palcu zaseplenił coś niewyraźnie, po czym zapadł w głęboki sen przeplatany cichym chrapaniem. To było w tym najdziwniejsze, przynajmniej na początku. Ten pierścień żył i emanowało od niego zło tak czyste, że mogłoby przyćmić dobro całego wszechświata. Nie zrozumiecie. Nieważne. Nie musicie, na szczęście, zrozumieć.

      Meno, wróćmy do niego, do mnie… Okropnie ucieszył się z tego snu pierścienia.

      „Ha! Tego nie przewidzieli” – powtarzał, niezwykle podenerwowany. – „Ktoś tu nie ma głowy do absyntu!”

      Rozejrzał się, lecz widok kamienic i gładkich ulic napawał go wstrętem. Zwykle stronił od miast. Nie wiem dlaczego, ale domyślam się. Miasta to ludzkie mrowiska. Co za tym idzie: kłębowiska kłopotów. Meno uwielbiał przestrzeń. Dusił się w pomieszczeniach, niezależnie od ich przeznaczenia. Nie usiedziałby zbyt długo w namiocie.

      Poczekajcie. Zajrzałam do wspomnień! Miałam rację. Posłuchajcie tego: Meno spędzał czas głównie na dalekich podróżach po najbezpieczniejszej dla niego wersji świata. W trakcie wojaży przemierzał lasy deszczowe Ameryki Południowej w najprawdziwszym świecie – wiecznie sam, z dala od wywąchanych niebezpieczeństw i ciężkiej pracy. Wspaniały miał węch, dlatego tyle o nim mówię! To najistotniejsza z jego cech. Niemal nadludzka. Talent godny pozazdroszczenia, a zarazem klucz do późniejszych sukcesów i porażek. Zależy, jak na to spojrzeć: czy jak ja – od przodu; czy jak wy – trochę z boku.

      Do Mag Mell przybywał tylko po pieniądze, młode kobiety oraz pijacki śpiew w miejsce serenad. Robili to ze sobą. Wiecie, co. Seks. Spółkowali, takie słowo zostało mi podsunięte przez Taranisa. Do krainy dostawał się w sobie tylko znany sposób. Nie jestem w stanie dotrzeć do tej tajemnicy. Bolą mnie od tego zęby. Nie naciskajcie. Przykro mi. Lecimy dalej:

      Tego dnia żałował, że nie pozostał przy fałszywym śpiewie.

      „Dzięki ci, nosie”. Odrzucił od siebie czarne myśli i zaśmiał się, dumny ze swojego daru. Zabawny miał ten śmiech. Taki zaraźliwy, szczery. Jak u dzieci. Przydałby się w tym naszym smutnym hufcu.

      Meno skręcał w coraz węższe uliczki, aż pozostawił turkot dorożek poza granicą słyszalności. Wchodził przy tym w paszczę śpiącego lwa! Zagłębiał się w jedną z dzielnic przemysłowych, gdzie nie tolerowano obcych. Nie bał się jednak. W porównaniu z pierścieniem każde inne niebezpieczeństwo wydawało się dziecinną igraszką. Myślę, że limit strachu wyczerpał w ciągu dnia, poza tym potrafił wyglądać jak kawałek cienia.

      Skromny roboczy strój, wrodzona ostrożność, odwaga granicząca z głupotą i legendarny spryt stanęły murem po jego stronie. Kroki Mena tonęły w nikłym blasku coraz luźniej rozstawionych latarni. Chciałabym tak chodzić. Bardzo bym chciała. Podkradłabym się do sióstr i odzyskała Bastka.

      – Nie myśl o tym – poprosił Seán. – Wróć do niego.

      Poruszyła głową. Jej głos znów zawibrował basem:

      – Zapadający mrok wdzierał się w serce dzielnicy, gęstniał w zaułkach i bramach, kładł się na dachach kamienic, aby spłynąć z nich potokiem młodej nocy.

      – To nie są jej słowa – szepnął Seán do Ceudawga. – Ta cała opowieść… Przecież to jeszcze dziecko. Bardzo mądre, rezolutne dziecko, ale jednak. Ktoś…

      – Nie przerywaj! – Uciszył go przywódca hufca. – Tym bardziej, że nawet nie wiesz, komu. Milcz. Dla naszego dobra.