Drapieżny pocałunek. Roberto Saviano

zabić jego matkę!

      Sprawdził wiadomości w smartfonie. Małpopies dzwonił do niego co najmniej dziesięć razy, a on nie odpowiedział. Dostawy heroiny były teraz najmniej ważnym problemem.

      Zszedł na ulicę. Wszędzie rozstawiono blokady, niektórych pilnowali żołnierze z karabinami maszynowymi gotowymi do strzału. Podniósł wzrok na swoją kamienicę. Pomyślał, że Ząbek całkiem oszalał, ale oko nadal ma dobre. Co najmniej pięć kul trafiło w odległości mniejszej niż metr od kuchennego okna. Nieźle, biorąc pod uwagę, że strzelał ze zdezelowanego skutera jadącego z szybkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, ścigany przez policję. Stłukł szybę u sąsiadów na wyższym piętrze. Nicolas później pójdzie do nich i zapłaci za szkodę.

      Wiadomość o tym, co się wydarzyło, dotarła do wszystkich. Wśród dziesiątek esemesów, między innymi od Letizii, wyłuskał wiadomości od Małpopsa.

      Małpopies

      Czekam na ciebie na uniwersytecie.

      Trochę późniejsza:

      To bardzo pilne.

      I jeszcze jedna:

      Pośpiesz się!

      Czego chce ten skurwysyn? – zaciekawił się Nicolas, ale zaraz zaczął czytać wymianę zdań na czacie paranzy. Wiedzieli o wszystkim. Wiedzieli też, że zanim Ząbek przyjechał pod jego dom, próbował zabić Małpopsa.

      Małpopies czekał na Nicolasa w zaułku na tyłach uniwersytetu, dokładnie tak, jak napisał. Opierał się o karetkę pogotowia, miał na sobie to samo ubranie co w chwili zamachu. Bawełniany T-shirt był rozdarty z jednej strony, na dżinsach na wysokości uda widniała duża plama z krwi. Opatrunek na lewym uchu odkleił się, wisiał na kilku kawałkach plastra. Kiedy Małpopies próbował przykleić go z powrotem, słyszał taki dźwięk, jakby wdepnął ciężkim butem do błota.

      – Trzeba go zlikwidować – powiedział Nicolas, ale Małpopies go nie słuchał.

      – To wszystko twoja wina! – wybuchnął nieoczekiwanie. – Macie się natychmiast wypierdolić z tą waszą paranzą. Gnojki! Głupie szczyle! Dosyć tego! Raz na zawsze! Umiecie się tylko brandzlować i opowiadać głodne kawałki. Nie jesteś w stanie utrzymać w ryzach własnych ludzi. Ja z wami skończyłem. Za kogo ty się uważasz? Za Escobara? Jesteście do niczego.

      – Posłuchaj – starał się go uspokoić Nicolas. – Ząbek już nie należy do paranzy. Ten skurwysyn zabił mi brata, a teraz próbował załatwić także nas. Nasze interesy nie mają z tym nic wspólnego.

      Przed spotkaniem z Nicolasem Małpopies wbił sobie w żyłę sporą dawkę środków znieczulających i teraz nic do niego nie przemawiało.

      – Cholerne szczyle! – wypluwał z siebie. – Gówniarze! Bawicie się w kamorrę. Ale teraz z tym koniec! Jesteście niczym.

      Nicolas położył mu rękę na ramieniu, spokojnie, ale stanowczo, jak lekarz, który zwraca się do histerycznego pacjenta, i powiedział tylko:

      – Teraz się uspokój.

      I Małpopies przygasł. Patrzyli na siebie w milczeniu przez dłuższą chwilę, później Nicolas stwierdził:

      – Musimy go zabić.

      – Zabrali go na Nisidę – odparł Małpopies. To, co zostało mu z ucha, pulsowało w przyśpieszonym rytmie jego serca. – Teraz jest już w środku. Odstrzelił mi ucho. Jeżeli go załatwię tam, w środku, po całym tym bajzlu, który zrobił, wrypią mi dożywocie. Jeżeli ty go zabijesz, będę twoim dłużnikiem. – Po chwili dodał: – Ale pamiętaj, że ma cierpieć.