W przepisach 1 łyżeczka odpowiada 5 ml, a 1 łyżka 15 ml.
Wprowadzenie
Książka ta przeznaczona jest dla tych wszystkich, którzy chcieliby na stałe zmienić swoje zwyczaje żywieniowe.
Wszystkie przepisy są łatwe do zrealizowania i dostosowane do sprawdzonej w świecie Metody MONTIGNAC. Ich różnorodność zachęca do praktycznego zastosowania filozofii zdrowego odżywiania.
Michel Montignac znany z zamiłowania do kuchni śródziemnomorskiej, a przede wszystkim prowansalskiej, stawia na pierwszym miejscu radość z jedzenia i delektowania się potrawami.
Badania naukowe, w szczególności badania prof. Dumesnila1, dowodzą, że Metodę MONTIGNAC dotyczącą odżywiania się można z powodzeniem stosować do odchudzania i zapobiegania otyłości, cukrzycy typu II oraz chorobom układu krążenia.
W pierwszej części książki wyjaśnione zostały krótko zasady Metody MONTIGNAC.
Druga część zawiera propozycje jadłospisu na 8 tygodni, ułatwiające codzienny wybór przepisów, a także pomocne wskazówki dotyczące przyrządzania potraw.
W trzeciej części znajdują się bogato ilustrowane przepisy na pyszne potrawy autorstwa Michela Montignaca.
Życzę wiele przyjemności w czasie przygotowywania i kosztowania potraw.
Michel Montignac
METODA MONTIGNAC
Metoda MONTIGNAC nie jest dietą w tradycyjnym znaczeniu tego słowa, lecz filozofią odżywiania – stylem życia mającym na celu polepszenie zdrowia. Metoda nie wymaga liczenia i zmniejszania kalorii i stosując ją, można najadać się do syta. Najistotniejsze jest jednak to, że dzięki niej można schudnąć (FAZA I) lub utrzymać idealną wagę ciała (FAZA II). Ale ważny jest też wybór świeżych, naturalnych, bogatych w błonnik produktów żywnościowych.
Dlaczego tyjemy?
Żyjemy w czasach pełnych sprzeczności! Z jednej strony zwiększa się długość życia osób starszych, z drugiej pogarsza się stan zdrowia ludzi młodych. Istnieją dwie przyczyny takiej sytuacji.
Pierwsza jest natury genetycznej. Niegdyś przeżywały tylko istoty najsilniejsze, dzisiaj ludzie dzięki postępowi medycyny dłużej żyją, stają się jednak równocześnie coraz bardziej podatni na choroby.
Drugą przyczyną, dlaczego w dzisiejszych czasach wiele osób cierpi z powodu złego stanu zdrowia, jest jakość pożywienia, które od lat pięćdziesiątych XX wieku w wyniku industrializacji stale się pogarsza, oraz zmienione nawyki żywieniowe.
Skutkuje to w ostatnich dziesięcioleciach postępującym w świecie ogromnym wzrostem przypadków nadwagi, cukrzycy typu II i chorób układu krążenia.
Globalna epidemia otyłości
W roku 1997 WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) zaczęła bić na alarm, a wzrost otyłości w świecie nazwała epidemią.
Patrząc wstecz, stwierdzono, że poprzez wieki aż do roku 1910 liczba osób otyłych była prawie wszędzie taka sama. Wynosiła 3% w Ameryce i w Niemczech i 2% w innych krajach Europy.
Jednak dwadzieścia pięć lat później liczba ludzi otyłych podwoiła się prawie we wszystkich krajach, a w Ameryce wzrosła nawet trzykrotnie. Po drugiej wojnie światowej tendencja ta nasiliła się przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych; liczba osób otyłych wynosiła tam już 16%.
Alarm WHO najwidoczniej niewiele zmienił. Bo już dziesięć lat później, w roku 2007, sytuacja dramatycznie się pogorszyła i zwiększyła się liczba osób otyłych.
W Ameryce 36% mieszkańców jest otyłych, a we Francji według oficjalnego badania z września 2006 roku 12,4%, czyli nastąpił wzrost o 46% w ciągu dziesięciu lat!
• Ameryka: 33%
• Niemcy: 22%
• Indie: 20%
• Wielka Brytania: 16%
• Hiszpania: 9%
• Francja: 8,5%
Otyłość młodego pokolenia jest jeszcze bardziej niepokojąca. W ostatnich dziesięciu latach liczba dzieci otyłych wzrosła we Francji o 22%, w Wielkiej Brytanii o 49%, a w Stanach Zjednoczonych o 60%. Ale także – co zdumiewające – o 53% w Japonii, 75% w Singapurze i 250% w Chinach.
Jak to się mogło stać?
Co zrobiły władze tych państw odpowiedzialne za zdrowie, by powstrzymać ten rozwój?
Oficjalne zalecenia dotyczące odżywiania się
Od połowy XX wieku istnieją oficjalne zalecenia dotyczące odżywiania się.
Zanim zostały przyjęte na całym świecie, zostały zastosowane w Stanach Zjednoczonych w latach trzydziestych XX wieku.
Opierają się one na założeniu, że ludzie tyją z dwóch powodów:
• Jedzą za dużo (kalorie), a w szczególności zbyt dużo tłuszczu.
• Za mało się ruszają i dlatego zużywają mniej kalorii, niż dostarczają.
Z tego powodu brak równowagi między podażą a zużyciem energii.
Na podstawie tej teorii zalecano, co następuje:
• mniej jeść (kalorie), by zapobiec wzrostowi wagi;
• stosować dietę ubogą w kalorie, aby schudnąć.
W obu przypadkach dodatkowo wymagano, żeby uprawiać jakąś dziedzinę sportu.
Do tych zaleceń stosowano się nie tylko w Stanach Zjednoczonych – gdzie jedna na trzy osoby stale odżywia się, ograniczając nadmiar kalorii i tłuszczu – lecz także w innych krajach. Szczególnie w Europie próbowano w ten sposób zmniejszyć wzrost wagi ciała, a przede wszystkim zwiększającą się otyłość.
Ale już teraz po 50 latach oficjalnej teorii równowagi energii poziom otyłości wzrósł czterokrotnie.
Należy więc bezzwłocznie zastanowić się nad skutecznością tej teorii.
Sprzeczności oficjalnych zaleceń dotyczących odżywiania się
Od około 20 lat liczne badania epidemiologiczne stają się okazją do krytycznego spojrzenia na oficjalne zalecenia dotyczące odżywiania się. Oczywiste są bowiem liczne sprzeczności.
1. Codzienne średnie dostarczanie energii lub kalorii spadło w krajach wysoko uprzymysłowionych od połowy stulecia o 30–35%.
Paradoksalnie, poziom otyłości w tym samym przedziale czasu wzrósł o ponad 300%.
2. Ludzie otyli nie jedzą więcej niż ludzie o normalnej wadze.
Wprost przeciwnie. Badania profesora Creffa dowodzą, że 51% ludzi otyłych je mniej, a nawet o wiele mniej.
3. Ludzie otyli nie zużywają mniej energii.
Wbrew ogólnie przyjętemu założeniu osoba otyła, ze względu na masę ciała, więcej nawet zużywa energii niż osoba o podobnym wzroście i w tym samym wieku.
4. Mimo aktywności fizycznej wiele ludzi jest otyłych.
Rolnicy, rzemieślnicy i pracownicy