Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

ԽՕՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ

      Ա

      Եւ արդ, դո՛ւ միայն Աստուած երկնաւոր, բարձրեալ, բարեգործ.

      Քոնն են զօրութիւնն ու ներողութիւնը,

      Քոնն են բժշկութիւնն ու առատութիւնը,

      Քոնն են պարգեւներն ու շնորհները ձրի,

      Քոնն են քաւութիւնն ու պաշտպանութիւնը,

      Քոնն են հնարքներն անիմանալի,

      Քոնն են հրաշքներն անգտնելի,

      Քոնն են չափերն անչափելի,

      Դո՛ւ ես սկիզբն ու վերջը:

      Սրտմտութեան խաւարը երբէք չի ստուերում լոյսը քո ողորմութեան,

      Քանզի լինելով ինքդ մտքից վեր` զերծ ես դու նաեւ որեւէ ախտից:

      Պատկեր ես դու անպարագիր` անկշռելի որքանութեամբ,

      Ո՜վ անչափութիւն փառաց լայնութեան,

      Անսահմանափակ ընդարձակութիւն հատու զօրութեան,

      Անամփոփելի առաւելութիւն,

      Անտկարանալի բարերարութիւն գթութեան:

      Դու մահուան ստուերն, ըստ մարգարէի, այգաբացի ես փոխում,

      Ինքնակամ իջար տարտարոսը դու` արգելուածների բանտն ստորերկրեայ,

      Ուր աղօթքների դուռն անգամ փակ էր ամուր կողպեքով,

      Խլելով նրանից այնտեղ վտարուած հոգիների կողոպուտը ողջ,

      Յաղթական խօսքիդ հրամայող սրով

      Սատակիչ մահուան կապը կտրեցիր

      Եւ փարատեցիր երկիւղը մեղքի:

      Դարձի՛ր այժըմ ինձ, որ տագնապում եմ տղմոտ իմ գուբի զնդանում խորունկ,

      Մեղքի շղթայով ամուր կապկապուած

      Եւ բանսարկուի նետի սլաքով խոցուած կարեվեր:

      Բ

      Դու Տէ՜ր բարերար, բացարձակ բարի, լո՜յս խաւարի մէջ,

      Օրհնութեան դու գանձ, ողորմած, գթած, մարդասէր, կարող,

      Զօրեղ, անպատում, անքնին, անճառ,

      Դու` յո՜յժ ձեռնհաս, ըստ սուրբ Յակոբի.

      Հնարաւորութիւն միշտ դիւրապատրաստ` ամէն անհնար բաների դէպքում,

      Մեղքի խռիւներն սպառող կրա՛կ,

      Կիզանուտ ճաճանչ դու ընդհանրական եւ մեծախորհուրդ թափանցողութեամբ:

      Յիշի՛ր ինձ, օրհնեալ, քո ողորմութեամբ եւ ո՛չ ըստ իրաւունքի,

      Ներողութեամբ քո եւ ո՛չ պատժելով,

      Երկայնամտութեամբ եւ ոչ թէ հաւաստի համոզուածութեամբ:

      Եթէ կամենաս կշռել ծանրութիւնն իմ մեղքերի,

      Արա՛ քաղցրութեամբ քո մարդասէրի եւ ո՛չ արդարութեամբ.

      Քանզի ըստ առաջին պայմանի` շա՜տ են թեթեւ նրանք,

      Իսկ ըստ վերջինի` սաստիկ ծանրակիր:

      Գ

      Արդ, մօտեցիր ինձ, ո՜վ դու բարութիւն,

      Ինչպէս բուժելու համար մօտեցար քո դէմ ելնողի ականջին,

      Մահուան խռովիչ հողմը հեռացրու մեղաւորիցս,

      Որ հանգչի իմ մէջ խաղաղութեան մեծազօր Հոգիդ:

      Փա՜ռք քեզ ամէնուր, ամէն բանի մէջ յաւիտեանս. ամէն:

      ԲԱՆ ԺԷ ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՕՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ

      Ա

      Աղաչում եմ քեզ` վտանգուած, վշտոտ ու տխրաթախիծ տառապանքներով լի հոգիների խնամակալիդ,

      Մի՛ աւելացնիր ցաւն իմ հեծութեան եւ մի՜ խոցիր ինձ` վիրաւորուածիս,

      Մի՛ դատապարտիր պատժուածիս եւ մի՛ տանջիր չարչարուածիս,

      Մի՛ գանակոծիր հարուածեալիս, մի՛ գլորիր ընկածիս,

      Մի՛ կործանիր սայթաքեալիս, մի՛ հեռացնիր հեռացուածիս,

      Մի՛ ամաչեցնի պատկառեալիս, մի՛ տարագրիր հալածուածիս,

      Մի՛ կշտամբիր խրտնածիս, մի՛ խորտակիր ջախջախուածիս,

      Մի՛ խռովիր վրդովեալիս, մի՛ ալեկոծիր փոթորկուածիս,

      Մի՛