Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

ժամանի, եւ ողորմութեանդ ցողը կանխահաս

      Թող որ շտապի` յոյժ թշուառութեամբ մահուան վիհն ընկած

      Իմ ոսկորների պապակ անդաստանը ոռոգելու:

      Կենարար արեանդ բաժակն երկնաւոր, որ պատարագւում է միշտ, անսպառ

      Յանուն ննջեցեալների հոգու փրկութեան եւ կենաց,

      Թող ծաղկեցնի եւ պտղաբերի լուսաւոր օրուանդ համար մշակուած դաշտն իմ մարմնեղէն,

      Որպէսզի նրա մեղքով իսպառ մահացած հոգիս,

      Քո շնորհիւ, գթա՜ծ, քո մէջ զօրացած,

      Եւ մեղքերից ազատ, անմահ կենդանութեամբ

      Նորոգուեմ արդարների յարութեան օրը`

      Հօրիցդ օրհնուած,

      Որի հետ փառք քեզ եւ քո սուրբ Հոգուն

      Եւ բարեբանութիւն վայելչական գոհութեամբ,

      Այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն:

      ԲԱՆ ԺԲ ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՈՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ

      Ա

      Եւ արդ, քանզի զղջման նախընթաց գլուխներում

      Յուսահատութեան խօսքերով լքուեցի սաստիկ,

      Եւ տարակուսանքի հեծանով մահու չափ ձաղկեցի ինքս ինձ,

      Ուստի եւ այստեղ վերադառնալով յոյսին վերստին`

      Համարձակուեմ պիտի գո՜ւթ շարժել ես,

      Սուրբ Երրորդութեանը մեղաւորիս օգնութեան կանչելով:

      Գիտեմ, որ եթէ օրհնաբանեմ ես եւ դաւանեմ

      Արարածներին բոլոր կեանք տուող Աստծուն,

      Եւ ընտանի ձայնով կանչեմ անունն ահաւոր շնորհապարգեւ Բարերարի,

      Նա կենդանութիւն պիտի տայ, անշուշտ ինձ` մեղաւորիս,

      Ըստ մարգարէի կանխասացութեան,

      Թէ` "Ով որ կանչի Տիրոջ անունը, նա պիտի ապրի":

      Բ

      Իսկ ես ոչ միայն կանչում եմ նրան,

      Այլ հաւատում եմ նրա մեծութեանն ամէնից առաջ.

      Ոչ թէ գալիս եմ խնդրելու նրա պարգեւները ես,

      Այլ նոյնիսկ իրեն, որ կենդանութիւնն է ճշմարտապէս,

      Շնչառութիւնն իսկ, առանց որի չի՛ք շարժում եւ ընթացք:

      Ո՛չ այնքան յոյսի հանգոյցով, որքան սիրոյ կապով եմ ես կապւում նրան.

      Ու ոչ թէ տուրքի, այլ այն տուողի կարօտով եմ ես վառւում շարունակ:

      Ոչ թէ փառքն է ինձ համար անձկալի,

      Այլ փառաւորեալն է համբուրելի,

      Ոչ թէ ապրելու կեանքի փափագով,

      Այլ կենարարի յիշատակով եմ տոչորւում ես միշտ:

      Ոչ թէ վայելքի տարփանքով եմ ես հեծում ողբաձայն,

      Այլ այն կազմողի տենչանքովն եմ խոր հառաչում սրտանց:

      Չեմ փնտրում հանգիստ, այլ աղաչում եմ երեսը տեսնել Հանգստարարի:

      Ոչ թէ հարսանքատան խնջոյքի, այլ փեսայի անձկութեամբ եմ մաշւում,

      Որի զօրութեան շնորհիւ` վստահ ակնկալութեամբ,

      Հաւատում եմ ես աներկմիտ յոյսով,

      Որ վերոգրեալ մեղքերի բեռներն ունենալով հանդերձ`

      Ապաստանելով ամենակարողի ձեռքին,

      Ոչ միայն պիտի հասնեմ քաւութեան, այլեւ պիտի տեսնեմ իրեն,

      Ընդունելու գութն ու ողորմութիւնը եւ ժառանգելու երկինքը նրա,

      Թէեւ յո՜յժ մերժելի եմ:

      Գ

      Եւ արդ, ամօթահար սաստիկ ու կորագլուխ,

      Գրչովս, որ խօսքի միջնորդ է դառնում

      Ամուր կողպէքով փակուած, պապանձուած իմ շրթունքներին,

      Չկարողանալով շարժել լեզուս անհամարձակ,

      Պաղատանքների նոր երգեր ահա պիտի ոգեմ ես`

      Ի վեր ուղերձուած իմ աղիողորմ հառաչանքների աղաղակներով:

      Ընդունի՛ր սիրով, Տէր Աստուած