Шәһәр яны поезды килде. Ирек Фәнирәне каршылады. Дүртенче трамвай белән Кольцога бардылар, аннан беренче троллейбуска күчтеләр. Егет кызның әти-әнисе хакында сорашты. Әтисе өйдә, әнисе эштә булган, икесенә дә, шундук китәм, дип әйткән. Кыз өенә ни өчен алай тиз генә кайтып килүе хакында ачылып сөйләмәде.
Фәнирә, тулай торакка кереп, сумка һәм пальтосын калдырып чыкты. Ирек аның иптәш кызы белән әрләшкәнен ишетеп калды. Фәнирәне бер егет сорашкан, ә иптәш кызы аның кайда һәм кем белән икәнен әйткән. Ирек моны колагына киртләп куйды.
Эскәмиядә утырганда, егет:
– Сиңа минем белән рәхәтме? – дип сорады.
– Әйе.
Озак кына сөйләшеп утырдылар. Ирек аны кочаклап җылытты. Кызның керәсе килүен сизенеп, урыныннан торды.
– Иртәгә килмә, – диде Фәнирә.
– Нигә?
– Племянница киләсе бар.
Аерылыштылар. Ирек урам якка чыкты да Фәнирәнең балконда күренгәнен көтеп торды. Егетенә тиз генә кул болгап алгач, кыз күздән югалды.
Ирек тулай торагына кайтты. Бишенче каттагы иркен бүлмәнең тәрәзәсе ачык. Егетләр йоклый. Ирек урамга күз салды. Каршыда кайбер тәрәзәләрдә ут балкыган ике-өч катлы йортлар. Волгоград урамына таба алмагачлар тезелеп киткән, алар язлыкта ап-ак чәчәккә төренәләр, әлегә исә яшел яфраклары гына шәйләнә. Ирек җанына бәлзәм булып яткан бу агачларга озаклап карап торырга ярата, чөнки алар чит җирдә аңа алмагачлы туган авылын хәтерләтәләр… Бу урам, гомумән, тыныч, көндезен дә машиналар аз йөри. Ә сул яктагы Восстание урамында шау-шу күбрәк.
Бүлмәдәге егетләр урамда селкенеп йөрүчеләр түгел, эш кешеләре: берсе элек Ирек эшләгән төзү идарәсеннән – балта остасы, икенчесе тимер-бетон эшләнмәләр заводында, эше бик җиңелдән түгел, шулай да зарланмый, чөнки фатир чираты якынлашып килә, өченче бүлмәдәше – эретеп ябыштыручы. Физик яктан гына түгел, рухи яктан да таза егетләр: мәкерсез, ярдәмчел, хәмер белән дә әллә ни мавыкмыйлар, вакытлары да юк – икесе кичен техникумга йөгерәләр, берсе – кичке мәктәпкә. Ирек алардан һич кенә дә зарлана алмый. Хәер, үзе дә дөнья күргән, дары иснәгән бит – уртак тел тиз таптылар, аңа да кырын караучы юк.
Юынып кергәч, егет урынына ятты. Фәнирә турындагы уйларына сирәк кенә узган машина тавышы килеп кушыла, эт өргәне колакка чалына, бүлмәдә берәрсенең караваты шыгырдап куя. «Иртәгә племянницасы килә… Кем ул, кайдан, ни өчен килә? Ә теге егет кем? Табышмак арты табышмак. Әллә… Ярар, егет, – диде Ирек үзенә үзе, – иртә – кичтән хәерлерәк. Поживём увидим. Ял ит».
Хәер, әлегә бик атлыгып та тормый. Чөнки июнь аенда икенче курс өчен «Җир һәм гражданлык хокуклары»ннан соңгы сынауларын бирде, семестр барышында «Административ җинаять хокуклары» һәм башка фәннәрдән практик занятиеләр уңышлы үтелде. Шулай итеп, өченче курска күчте. Бераз башын ял иттергәч (эшләп укуы җиңелдән түгел), янә китап кимерергә тотыначак.
Бераздан ул күзләрен