– Кисмәсә үләмени? – дип сорады Ирек белән янәшә басып торган Фәнирә.
– Әйе. Анда кобра, гюрза – иң агулы еланнар…
Троллейбустан төшеп, трамвайга утыргач та, тегене-моны сөйләшеп бардылар. Кыз, туганнарына кереп, йомышын йомышлагач, «Кольцо»га кайттылар һәм Бауман урамы буйлап җәяү киттеләр. «Татарстан» кинотеатрында «Саша, Сашенька» дигән фильм карап чыктылар. Матбугат йорты каршында беренче троллейбуска утырып, Ленин районына юнәлделәр. Әмма Ленин күпере тукталышында төштеләр дә яр буйлап сулга таба киттеләр. Музыка, шау-шу ишетелеп торган «Парус» рестораны яныннан уздылар.
Кайчандыр Идел яки Чулман буендагы берәр авыл каршында пристань ролен үтәгән, тактадан корылган кечкенә, шыксыз дебаркадерны хәзер, буяп-яңартып, ресторан иткәннәр һәм, Казансуда утырганга, «Парус» дип исем кушканнар. Шәһәр халкы аны үз итте, җәен дә, кышын да аннан кеше өзелми: гомер бәйрәмнәре, туй мәҗлесләре үткәрәләр. Бүген дә шундый чараларның берсе булса кирәк. Ике баганалы гранит баскыч янында туктадылар.
Бөркүрәк һава. Кояш баеган турда ачык күк йөзе зәңгәр өчпочмакны хәтерләтә. Аста – кызгылт, сулда – кара, ә уңда аксыл болытлар кабарып торалар. Шәһәр томан эчендә. Еракта-еракта утлар шәйләнә, Казансу аръягында ракета җибәрделәр. Уңда дамба буенча тезелгән утлар суда чагыла, әйтерсең әкияттәге су асты сарае. Бөкре күпер астыннан бер байдарка чыкты һәм кызыл маякны урап әйләнде дә кире китте. Ераклашканда ул су асты көймәсе кебек – егетнең ишкәне күренми. Су уртасында бер көймә тора, моторы сүнгән, хуҗасы кабыза алмыйча интегә.
Икәүләп әнә шул кичке манзараны хозур кылып утыргач, Фәнирә:
– Кайда булдың? – дип сорады. – Ничек көннәрне үткәрдең? Син кичә тугызда Бауман урамында идең.
Ирек аның сынаганын, тотмакчы булганын сизеп алды, җавап кайтармады. Аста ике эскәмия бар, ике пар утыра иде, бер пар кузгалды.
– Убыр китте, урыны калды, – диде дә, егет, кызны җәлт кенә күтәреп, баскычтан аска төшеп китте.
Кыз егетне муеныннан кочты.
– Мин авыр бит.
– Үз сөягем үземнән авыр түгел, диләр безнең авылда.
– Мин синең сөягең түгел бит.
– Сөягем булмасаң, сөйгәнем булырсың.
Су өсте тыныч түгел, егет күңеле кебек. Дулкыннар чайкалганда, дамба ягындагы ут баганалары йә елан койрыгын, йә су суалчанын хәтерләтәләр – озынаялар, ә дулкыннар багана буйлап ишеләләр, каршыга килгәннәр белән бер-берен кисешәләр.
Кыз ак якалы кара күлмәктән, аягында туфли. Ирекнең өстендә кара пиджак, ак күлмәк, кара галстук, кара чалбар, очлы башлы җәйге ботинка. Ул пиджагын кызның иңенә салды, чөнки су буенда салкынча иде.
Яшьләргә хас булганча, сүз спорт өлкәсенә кереп китте.
– «Спартак» командасы откан, – диде Ирек, кызны җилкәсеннән кочып.
– Футболмы? – дип сорады аңа елышып утырган Фәнирә.
– Әйе.
– Ә мин баскетбол яратам, үзем кыска буйлы булсам да.
– Әйе, анда буй кирәк, – дип, аның сүзен җөпләде