Elaine was een twintigjarige studente die niet kon beslissen welke studie ze zou gaan doen. Ze woonde nog thuis en voelde de druk van haar moeder om medicijnen te gaan studeren. Ze wist niet of ze dat leuk zou vinden; iets met technische chemie zou haar misschien ook wel aanspreken. Om goed te kunnen volgen hoe Savickas Elaine heeft begeleid, zal ik eerst iets uitleggen over de theorieën van Savickas.
Career Construction Theory
Savickas ontwikkelde een model onder de naam ‘Career Construction Theory’ (2005). Hij meent dat het werken aan je loopbaan hetzelfde is als het ontwikkelen van jezelf. Een loopbaan kun je creëren door het maken van je eigen levensverhaal, waarbij het zelf wordt geconstrueerd. Life design (2012) noemt hij dat: het vorm geven aan een goed leven. Die constructie ontstaat door een actieve en creatieve houding waarbij reflectie en taal een doorslaggevende rol spelen. Door je verleden, heden en toekomst in verhaalvorm te formuleren is het mogelijk je eigen leven te herschrijven.
Verhalen over het eigen levenspad, drijfveren, toekomstverwachtingen en persoonlijke stijl spelen een nog belangrijkere rol dan de vragen over de carrièremogelijkheden.
Carrière en privéleven zijn immers onlosmakelijk met elkaar verbonden. Life design is geen sluitend theoretisch model; het is een betoog waarbij taal een belangrijke rol speelt. De verhalen van mensen zijn de bouwstenen die na een reconstructie tot nieuwe verhalen opgebouwd worden. Savickas heeft het over novel stories. Helaas er is geen mooi Nederlands woord voor, want novel betekent zowel nieuw als roman. Net zoals bij een roman gaat het in het leven uiteindelijk om het plot: de structuur van het verhaal, met alle verwikkelingen en causale verbanden binnen dat verhaal die tot een bepaalde ontwikkeling leiden. In een verhaal zit altijd beweging, het leidt ergens heen en dat is in het leven ook zo.
De queeste van Tolkien
Savickas maakt dat duidelijk aan de hand van ‘The Lord of the Rings’. Tolkien heeft het voortdurend over een queeste. Een queeste is een bijzondere zoektocht die het karakter heeft van een levenstaak. In die verhalen gaat het om een avontuurlijke, lange reis met grote hindernissen die de hoofdpersonen moeten zien te overwinnen, al dan niet met hulp. Obstakels zoals wilde rivieren of andere natuurfenomenen worden overwonnen. Vijanden en monsters zijn standaardingrediënten van het verhaal en aan het eind van de reis worden alle hindernissen opgeruimd en het doel bereikt. Obstakels spelen een belangrijke rol, ze veroorzaken de kloof tussen verleden, heden en toekomst. Verhalen overbruggen die kloof. Angst wordt moed; zwakheid wordt kracht; eenzaamheid wordt gezamenlijkheid; verlies wordt victorie.
Hieronder volgt een voorbeeld uit mijn praktijk die dat mooi laat zien. Het voorbeeld is van een student die refereert aan The Hobbit, de voorganger van The Lord of the Rings.
Net zo eenzaam als Bilbo
Net als de hobbit Bilbo voel ik mij soms onzeker en bang over de weg die voor mij ligt. Bilbo wordt bij de ingang van het woud in de steek gelaten door Gandalf. Hoewel hij samen met een groepje dwergen was, moet hij zich eenzaam en bang gevoeld hebben bij het minder prettige vooruitzicht dat hij Gandalf moet missen tijdens de lange weg naar de Lonely Mountain. Op bepaalde momenten in mijn leven voelde ik mij tot tranen toe geroerd, eenzaam en in de steek gelaten.
Om tot een goede queeste te komen dien je drie fases te doorlopen. Savickas onderscheidt constructie, reconstructie en co-constructie. Het begint met het vertellen van je levensverhaal. Dit is een constructie van jouw werkelijkheid. Je verhaalt wat je al over jezelf weet. Meestal ontdek je dan dat je meer weet dan je zelf dacht. Want elke keer dat jij jouw verhaal vertelt, arrangeer jij het verhaal anders. Je maakt reconstructies. Vervolgens reflecteer je op de reconstructie, wat leidt tot nieuwe selecties, andere invalshoeken en nieuwe betekenissen.
In de co-constructie wordt aan de hand van het nieuwe verhaal gekeken welke nieuwe acties mogelijk zijn. De queeste en meerdere plots worden geformuleerd inclusief de acties die daaruit voortkomen. Zoals Gandalf in het begin van het verhaal van The Lord of the Rings zegt: ‘The Ring has awoken, it’s heard its master’s call’. Het avontuur begint.
De werkelijkheid wordt geconstrueerd via verhalen
Met zijn theorie sluit Savickas aan bij de narratieve psychologie. Het Latijnse ‘narratio’ betekent verhaal. Het is een therapievorm die ervan uitgaat dat mensen constant verhalen over zichzelf vertellen. Deze verhalen krijgen betekenis doordat de verteller vroegere gebeurtenissen in retroperspectief bekijkt, selecteert en ordent. Op deze manier wordt er een nieuw verhaal geconstrueerd. Er ontstaat een nieuwe dynamiek waarbij de toekomst met meer vertrouwen tegemoet kan worden gezien.
Ook wordt Savickas geïnspireerd door George Kelly (1955) die de ‘personal construct theory’ ontwikkelde. Omdat de werkelijkheid geconstrueerd wordt op basis van ervaringen en herinneringen is deze werkelijkheid op verschillende manieren te interpreteren. Voor welke interpretatie gekozen wordt, is afhankelijk van hoe iemand zich op dat moment voelt. Kelly zegt dat iedere persoon de capaciteit heeft om andere betekenissen aan het eigen levensverhaal te geven en zo de kijk op het eigen leven te reconstrueren. Niemand hoeft slachtoffer te zijn van zijn eigen biografie, zoals Kelly zegt. Er is altijd een alternatief voorradig.
Over het neerhalen van (denk)beelden
Ik kan dit het beste uitleggen aan de hand van het neerhalen van standbeelden. Rondom de antiracismeprotesten in juni 2020 heeft zich een fenomeen voorgedaan dat al een lange traditie kent: beelden neerhalen. De beelden van Romeinse keizers werden na hun dood meestal onthoofd. Zo’n beeld representeerde een bepaalde macht die na de dood van de keizer tot het verleden zou moeten behoren. Dus hakte men het hoofd eraf. In die tijd was de symbolische betekenis van een beeld al duidelijk. Met de opkomst van de media wordt de symbolische waarde van het neerhalen van beelden nog belangrijker. Na zijn dood is Stalin van zijn sokkel gehaald en hetzelfde geldt ook voor Marx en Lenin na de val van de Berlijnse muur. In 2003 werd in Bagdad het beeld van Saddam Hussein van zijn voetstuk gehaald.
De leiders van de Verenigde Staten wisten bij voorbaat al wat de symbolische waarde was van het neerhalen van dat standbeeld. Alhoewel Irak nog niet in zijn geheel ‘bevrijd’ was en Hussein nog niet gevangen, moest het neerhalen van dit beeld het idee gegeven dat de Amerikanen als bevrijders het land waren binnengekomen. Achteraf blijkt dat het neerhalen van dit beeld in zijn geheel geënsceneerd is geweest door het Amerikaanse leger om de media mee te krijgen in het ideale Amerikaanse verhaal. Dat is gelukt want in de media werd dit als een van de meest iconische momenten gezien van het jaar 2003.
In juni 2020 worden er beelden neergehaald uit protest tegen het latente racisme. Het gaat om beelden van veelal witte mannen die in een (ver) verleden naast goede, ook foute dingen hebben gedaan. In principe gaat het niet over de beelden zelf, maar over wat ze vertegenwoordigen. In de media wordt daarover bericht. Politici van over heel de wereld erkennen dat in de geschiedenis racisme overal aanwezig was. Het neerhalen van de beelden laat zien dat onze denkbeelden over racisme aan het veranderen zijn. Ineens komen er ook andere verhalen uit het verleden naar boven waarvoor nu belangstelling is met de hoop dat in de toekomst minder racisme gaat voorkomen. Er gaan andere standbeelden komen.
Wat het neerhalen van die beelden laat zien, is dat we ons eigen verhaal kunnen veranderen. Er wordt al geroepen om nieuwe beelden te maken van figuren die in de historie onderbelicht zijn geweest; vrouwen en slachtoffers. Dit geldt niet alleen voor het collectieve verhaal, maar ook voor het individuele verhaal. Je kunt zelf de denkbeelden neerhalen die je niet meer wenst en andere beelden naar boven laten komen. Ook denkbeelden zijn beelden die uit ervaringen en herinneringen voortkomen. Door een gebeurtenis of een nieuw inzicht kun je ineens anders kijken naar je eigen verleden. Hierdoor kun je een nieuwe invulling aan de toekomst geven en nieuwe beelden vormen. Ieder mens heeft die mogelijkheid en dat geeft een enorme potentie tot verandering en verbetering van de toekomst.
Narratieve psychologie
Het is Larry Cochran (1997) geweest die de constructietheorie en de narratieve psychologie bij elkaar bracht en deze de richting van het narratieve loopbaanadvies op heeft gestuurd. Het eigen geconstrueerde levensverhaal kan ook op een positieve manier