A Student's Commentary on Ovid's Metamorphoses Book 10. Shawn O'Bryhim. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Shawn O'Bryhim
Издательство: John Wiley & Sons Limited
Серия:
Жанр произведения: Языкознание
Год издания: 0
isbn: 9781119770510
Скачать книгу
either as a long or as a short syllable. For example, the word volucris appears twice at Metamorphoses 13.607. In the first instance, “u” is short; it is long in the second.

      ēt prīmō sĭmĭlīs vŏlŭcrī, mōx vēră vŏlūcrīs.

      Elision occurs when a word that ends in a vowel or in the case ending “-um,” “-am,” or “-em” is followed by a word that begins with a vowel or an “h.” When this happens, the vowel or the “-um,” “-am,” or “-em” drops out (omnem hominem).

      The meter of Ovid’s Metamorphoses is the meter of Greek and Latin epic: dactylic hexameter. It consists of six feet, which can contain dactyls (– ˘˘) or spondees (– –). A spondee may occur in any of the first four feet, the fifth foot is normally a dactyl, and the final foot is scanned as a spondee regardless of the quantity of the last syllable.

      In contrast to Vergil, Ovid uses more dactyls than spondees (a ratio of 20 to 12), which allows his lines to move more rapidly than Vergil’s, whose cadence is generally graver. This befits Ovid’s tone, which is often playful and humorous. He also employs elision much less frequently than Vergil.

      vi. Suggestions for Further Reading

      1 Galinsky, G.K. 1975. Ovid’s Metamorphoses: An Introduction to the Basic Aspects. University of California Press: Berkeley.

      2 Green, P. 1989. Classical Bearings. University of California Press: Berkeley.

      3 Halporn, J., M. Ostwald, and T. Rosenmeyer. 1963. The Meters of Greek and Latin Poetry. Hackett: Indianapolis, IN.

      4 Hardie, P. 2002. The Cambridge Companion to Ovid. Cambridge University Press: Cambridge.

      5 Knox, P. 2009. A Companion to Ovid. Wiley Blackwell: Oxford.

      6 Solodow, J. 1988. The World of Ovid’s Metamorphoses. University of North Carolina Press: Chapel Hill.

      7 Weiden Boyd, B. 2002. Brill’s Companion to Ovid. Brill: Leiden.

      inde per inmensum croceo velatus amictu

      aethera digreditur Ciconumque Hymenaeus ad oras

      tendit et Orphea nequiquam voce vocatur.

      adfuit ille quidem, sed nec sollemnia verba

      nec laetos vultus nec felix attulit omen. 5

      fax quoque quam tenuit lacrimoso stridula fumo

      usque fuit nullosque invenit motibus ignes.

      exitus auspicio gravior. nam nupta per herbas

      dum nova Naiadum turba comitata vagatur,

      occidit in talum serpentis dente recepto. 10

      quam satis ad superas postquam Rhodopeius auras

      deflevit vates, ne non temptaret et umbras,

      ad Styga Taenaria est ausus descendere porta

      perque leves populos simulacraque functa sepulcro

      Persephonen adiit inamoenaque regna tenentem 15

      umbrarum dominum pulsisque ad carmina nervis

      sic ait: ‘o positi sub terra numina mundi,

      in quem reccidimus, quicquid mortale creamur,

      si licet et falsi positis ambagibus oris

      vera loqui sinitis, non huc ut opaca viderem 20

      Tartara descendi, nec uti villosa colubris

      terna Medusaei vincirem guttura monstri.

      causa viae est coniunx, in quam calcata venenum

      vipera diffudit crescentesque abstulit annos.

      vicit Amor. supera deus hic bene notus in ora est.

      an sit et hic, dubito. sed et hic tamen auguror esse,

      famaque si veteris non est mentita rapinae,

      vos quoque iunxit Amor. per ego haec loca plena timoris,

      per Chaos hoc ingens vastique silentia regni, 30

      Eurydices, oro, properata retexite fata.

      omnia debemur vobis, paulumque morati

      serius aut citius sedem properamus ad unam.

      tendimus huc omnes, haec est domus ultima, vosque

      humani generis longissima regna tenetis. 35

      haec quoque, cum iustos matura peregerit annos,

      iuris erit vestri. pro munere poscimus usum;

      quod si Fata negant veniam pro coniuge, certum est

      nolle redire mihi. leto gaudete duorum.’

      talia dicentem nervosque ad verba moventem 40

      exsangues flebant animae. nec Tantalus undam

      captavit refugam, stupuitque Ixionis orbis,

      nec carpsere iecur volucres, urnisque vacarunt

      Belides, inque tuo sedisti, Sisyphe, saxo.

      tunc primum lacrimis victarum carmine fama est 45

      Eumenidum maduisse genas. nec regia coniunx

      sustinet oranti nec qui regit ima negare,

      Eurydicenque vocant. umbras erat illa recentes

      inter et incessit passu de vulnere tardo.

      hanc simul et legem Rhodopeius accipit heros, 50

      ne flectat retro sua lumina donec Avernas

      exierit valles aut inrita dona futura.

      carpitur adclivis per muta silentia trames,

      arduus, obscurus, caligine densus opaca,

      nec procul afuerunt telluris margine summae. 55

      hic, ne deficeret metuens avidusque videndi,

      flexit