Pozory mylą. Diana Palmer

Piach… Jego twarz stężała bólem, gdy wróciły wojenne wspomnienia. Minęło już trzynaście lat, a on nadal miał wrażenie, jakby to było wczoraj.

      – Jak piach na pustyni – powtórzył cicho, popatrując w dal.

      Zaintrygowana Mina przyglądała się tej nagłej zmianie w jego zachowaniu. Zupełnie jakby odleciał w swój tajemny świat. Ale zawołał ją Bart, więc zawróciła konia i ruszyła ku bramie.

      – Wyślę ci SMS-a – powiedział Bart.

      – Będę czekać, dzięki. Naprawdę to doceniam.

      – Drobiazg. Albo będziemy trzymać się razem, albo razem splajtujemy.

      – Święta prawda – zaśmiała się Mina. – Do zobaczenia!