“Sy bly maar snaaks,” sê Saartjie laggend.
“Ja-nee,” sê Anna, “ek word partykeer baie kwaad vir haar, maar ander kere voel ek weer of ek my kan doodlag vir haar sêgoed en streke.”
“Wat het jy vir Apie gekoop?” vra Saartjie.
“Kom ek gaan wys jou.”
Die twee meisies is vinnig by die huis in en gaan reguit na Anna se kamer toe. Sy haal ’n pakkie onder uit ’n laai.
“Ek hoop Apie gaan hiervan hou,” sê Anna toe sy die bruinpapier waarin dit toegemaak is, oopvou.
Dit is een present, maar dit bestaan uit drie verskillende dinge wat netjies in ’n houtkissie gepak is, elkeen in sy eie kompartementjie. Daar is ’n woer-woer, ’n groen, gekrulde slangetjie wat met die eerste oogopslag net soos ’n regte slang lyk, en ’n foppotlood wat natuurlik nie kan skryf nie.
“Ek dink Apie gaan baie pret hiermee hê,” sê Anna.
“Ek dink ook so,” stem Saartjie saam en haal die woer-woer eerste uit.
Dit is van hout gemaak en het ’n handvatseltjie. ’n Mens swaai dit net met jou hand en dan maak dit ’n aaklige woergeluid.
Saartjie skrik so groot toe sy dit met haar regterhand swaai dat sy dit sommer dadelik met haar linkerhand stop.
“Gonna!” sê sy laggend. “Die ding maak vir jou ’n lawaai, hoor. En Apie lawaai ook mos altyd. Hy sal daarvan hou om so iets te hê.”
Saartjie sit die woer-woer netjies terug in die kissie. Dan haal sy die rubberslangetjie uit. Dit is so realisties gemaak dat sy gril om daaraan te vat.
“Apie gaan baie pret hiermee hê,” sê sy terwyl sy dit versigtig tussen haar duim en wysvinger vashou.
Anna stem saam met Saartjie. Dan kyk die twee na mekaar en dieselfde gedagte is in albei se oë te lees. As Apie soveel pret met die slangetjie gaan hê, kan hulle voor sy verjaarsdag ook eers pret daarmee hê. Apie hoef dit nooit te weet nie. Die ding sal mos nie vuil word of verniel of iets sodat Apie sal kan sien dit is nie meer splinternuut nie.
“Dink jy wat ek dink?” vra Saartjie, net om seker te maak.
Anna giggel en knik. Sy dink presies wat Saartjie dink.
“Ons moet net sorg dat Apie die ding nooit sien nie,” sê Anna.
“Hy sal nie,” sê Saartjie laggend. “Ons maak nie mense hier in Lynnekom bang nie – net by die skool of daar rond. Ons gaan vet pret hê.”
Saartjie draai die slangetjie netjies in ’n stukkie sneespapier toe en steek dit in haar roksak.
Die twee kyk nou na die foppotlood. Dit is nogal interessant. Dit lyk net soos ’n regte potlood, maar as jy daarmee wil skryf, buig die rubberpunt om en jy voel soos ’n gek omdat jy uitgevang is.
“As ons die slang vat om mense poetse mee te bak,” sê Saartjie, “kan ons maar netsowel die potlood ook vat.”
“Haai, Saartjie, ons moet net versigtig wees,” sê Anna. “Sê nou maar ons verloor die goed of iets – wat dan? Ek het nie geld om vir Apie ’n ander present te koop nie en hy sal mos nooit met net die woer-woer tevrede wees nie.”
“Veral nie as die woer-woer in een kompartement in die kissie is en die ander twee kompartemente is leeg nie,” sê Saartjie.
Die twee vriendinne twyfel nou ’n paar oomblikke of hulle beide die slangetjie en potlood moet vat om mee pret te hê, maar dan sê Saartjie: “Ag wat, Anna, ons sal die goed mos nie verloor nie. Ons vat dit net een dag skool toe. Ons sit dit môremiddag weer terug.”
“Nou goed,” stem Anna in, “maar ons moet baie versigtig wees.”
“Natuurlik,” sê Saartjie. Sy draai die foppotlood ook in ’n stukkie sneespapier toe en sit dit dan in haar roksak.
Die woer-woer is nou al wat in die kissie oor is, maar die meisies stel nie daarin belang nie. Die ding maak net ’n lawaai en hulle is verby die stadium waar dit vir hulle lekker is om ’n geraas te maak.
Anna vou die bruinpapier weer om die houtkissie waarin net die woer-woer nou lê. Sy het dit skaars gedoen toe hulle Muggie in die gang hoor aankom.
“Steek dit gou weg,” fluister Saartjie.
Anna het nie tyd om haar klerekas se laai oop te maak om die pakkie weg te steek nie. Sy druk dit vinnig onder die deken op die bed in en gaan sit daarop.
Sy sit net mooi toe Muggie die deur oopmaak.
“Ha!” sê die kleintjie en suig eers gou aan die suigstokkie in haar mond voor sy verder praat. “Julle het na Apie se present gekyk, nè?” Sy kyk vinnig rond om te sien of sy dit nie gewaar of iewers ’n oop laai raaksien nie. Daar is egter niks nie.
“Moenie simpel wees nie,” sê Anna. “Ons het maar net hier in die kamer gesit en gesels.”
“Julle dink ek is dom,” sê Muggie en maak ’n paar klapgeluide met die suigstokkie in haar mond, “maar julle’s verkeerd. Júlle is dom.”
Anna en Saartjie voel tog nie lus om nou met Muggie te stry oor wie dom is en wie nie. Saartjie moet loop en sy moet vir Muggie uit die kamer kry sodat Anna die pakkie kan bêre.
“Wel, tot siens, Anna,” sê Saartjie. “Ek moet nou waai.”
“Tot siens, Saartjie.” Anna glimlag vriendelik, maar sy bly sit.
Dit maak die uitgeslape Muggie dadelik agterdogtig. Anna stap mos altyd saam met Saartjie tot by die Baumanns se hekkie en daar staan hulle gewoonlik eers ’n hele rukkie nog soos twee ou tannies en gesels.
Muggie kyk agterdogtig na Anna.
“Hoekom loop jy nie saam met Saartjie nie?” vra sy.
“Hoekom moet ek?”
“Jy doen dit altyd.”
“Ek is nie nou lus nie – en wat daarvan?”
Nee, niks daarvan nie, skud Muggie haar kop terwyl sy heerlik aan die suigstokkie suig. Sy wonder mos maar net.
“Wel, ek gaan loop.” Saartjie gee ’n gemaakte laggie. “Wil jy nie saam met my stap nie, Muggie?”
“Ja,” sê die kleintjie en dan vra sy: “Maar sê eers vir my, hoekom sit Anna so stil en snaaks daar op haar bed?”
“Jy’s simpel,” snou Anna Muggie toe. “Ek sit glad nie stil en snaaks nie. Ek sit sommer net omdat ek moeg is.”
Voor Muggie nog verder kan uitvra, vat Saartjie haar ferm aan die arm en sê: “Kom, Muggie, weg is ons.”
Die kleintjie stap saam, maar by die deur kyk sy om en wonder weer hoekom Anna “so stil en snaaks” op die bed sit.
Saartjie is vinnig met Muggie by die huis uit. Anna wag tot sy die voordeur hoor toeslaan, dan bêre sy die pakkie in die laai in haar klerekas en sluit dit. Die sleutel kom in ’n ou skoen in ’n ander kas. Sy is seker Muggie sal nie daar na die sleutel soek nie.
Muggie is nie tevrede om net tot buite die huis saam met Saartjie te stap nie. Nee, sy gaan tot by die Baumanns se hekkie saam. Sy wil daar gaan vroteier speel.
By die betonblokke begin Saartjie natuurlik weer spring. Sy hou haar hand op haar roksak terwyl sy so van die een blok na die ander wip. Die foppotlood en die rubberslangetjie moenie nou uit haar sak val nie. Muggie sal dadelik wil weet wat dit is en waar sy dit kry en ’n honderd-en-tien ander vrae vra.
Muggie loop en suig aan die suigstokkie en maak klapgeluide met haar mond om te wys hoe lekker dit is. Sy mompel