“Goed, ek sal die deur sluit. Roep my net as jy wil uitkom,” sê die Gifappeltjie en gaan staan buite.
Toe hy uit is, sê die koning: “Levinia, party dae is jy die domste heks wat ek ken. Jy het amper vir die Gifappeltjie laat weet Blommie is nie ’n Gifappeltjie nie.”
Heksie trek haar hoed oor haar oë omdat sy skaam is. “Ek is jammer, koning Rosedoring, maar ek was so bly om Blommie te sien, ek het skoon vergeet van die ander Gifappel.”
“Nou ja, toemaar,” sê die koning. “Ek is darem bly om te sien hulle het toe nie vir Blommie gevang nie.”
“Hulle weet glad nie ek’s nie ’n Gifappeltjie nie,” lag Blommie. “Maar ons moet nou ’n plan maak om weg te kom.”
“As hulle nie my besem gevat het nie, kon ons daarmee weggevlieg het,” sê Heksie.
“En jy kan seker nie aan toorwoorde dink om nog ’n besem te toor nie, nè, Heksie?” vra Blommie.
“Nee, ek kan nie,” sê Heksie en wil begin huil. Die koning sug net.
“Heksie,” sê Blommie, “onthou jy die dag toe jy die perd getoor het? Die dag toe Karel se motor vasgesit het, het die perd ons mos gehelp. Onthou jy?”
“Ja, maar ek het daardie perd se naam vergeet,” sê Heksie.
“Maar Levinia, watter soort heks is jy dan?” sê die koning kwaai.
“Ek sê altyd ek is nie soos ander heksies nie, koning Rosebaard,” sê Heksie.
Blommie is bang die koning word weer kwaad. “Kom ons dink, Heksie, miskien onthou ons die perd se naam.”
Heksie skuif haar hoed op haar kop rond. “Ek dink sy naam was … was Hendrik.”
“Ag, is nie, man,” sê Blommie en hy dink. “Nou weet ek, sy naam is Griet!”
“Haai dis ’n snaakse naam vir ’n perd,” lag Heksie. “Dink jy regtig sy naam is Griet?”
“Ja, wat kan ek vir julle doen?” vra ’n stem.
“Haai, Griet, dis jy!” lag Heksie.
“Natuurlik is dit ek, jy het my dan nou net getoor,” sê Griet.
“Griet, jy moet ons asseblief terugneem Blommeland toe,” sê Blommie.
“Ja, maar hoe gaan ons uitkom?” vra die koning. “Die Gifappeltjie het die deur gesluit.”
“Ek sal hom roep om oop te maak en dan jaag ons uit,” sê Blommie.
Die koning kyk na Griet met sy groot pote en wollerige hare en hol rug en sê: “Dié perd lyk nie of hy baie vinnig kan hardloop nie.”
“O nee, Koning, daar maak jy ’n fout,” sê Griet. “Ek is ’n toorperd, al is dit nou Heksie se toorperd. En ek kan baie vinniger hardloop as enige Gifappeltjie.”
“Nou goed, kom ons probeer maar,” sug die koning.
Heksie en Blommie en die koning klim op Griet se rug. Toe almal mooi sit, roep Blommie: “Gifappeltjie, maak oop die deur, asseblief!”
Die Gifappeltjie maak die tronkdeur oop en daar hardloop Griet soos blits by hom verby.
“Keer! Keer! Die koning van Blommeland kom weg!” skreeu die Gifappeltjie. Die Gifappeltjies probeer keer, maar Griet is te vinnig.
Griet hardloop en hardloop tot by koning Rosekrans se paleis. Toe die koning weer veilig in sy paleis is, sê hy: “Griet, Heksie en Blommie, ek wil vir julle iets doen omdat julle my gered het. Blommie, jy kry ’n nuwe pak klere, want daardie Gifappeltjieklere is darem te lelik, en Heksie, jy kry ’n nuwe besem, en Griet kan kies wat hy wil hê.”
“Dankie, Koning,” sê Griet, “ek sal bly wees om ’n bietjie suiker te kry voor Heksie my terugtoor Towerland toe.” En die koning gee vir Griet ’n hele bord suiker.
Daardie aand toe Heksie en Blommie op die stoep sit, sê Heksie: “Jy weet, Blommie, ek wil nou nie snaaks wees nie, maar ek is seker die slimste Heksie wat ek ken.”
Liewe Heksie en die dief
Heksie en Blommie kuier by Karel Kat in die stad. Hulle bly in die blomhuisie in Karel se meneer en mevrou se groot tuin. Die tuin is vir Blommie baie mooi. Hy is mos ’n kabouter van Blommeland en is baie lief vir blomme.
Eendag sit Karel en Heksie en Blommie onder ’n roosboom toe Karel se meneer en mevrou daar verbyloop.
Die vrou sê vir haar man: “Ons blomme is vir my mooier as ooit.”
“Ja,” sê die man, “dalk is dit omdat Karel so baie by die blomme is. Dis nou al drie dae dat hy so in die tuin rondloop. Miskien vang hy die wurms en goggas wat ons blomme so eet. Kyk, daar sit hy al weer onder ’n roosboom.”
“Haai, hulle sien jou, Karel, maar nie vir ons nie,” lag Blommie. Karel se meneer en mevrou hoor dit nie eens nie. Hulle stap verby na die ander blomme toe.
“Hm,” sê Karel vies, “ek wonder wat vir ’n kat dink hulle is ek. Ek eet g’n wurms en goggas nie. Dis omdat julle hier is dat die blomme so mooi is.”
“Ja, maar hulle weet dit nie,” sê Heksie. “Hoekom kan hulle ons nie sien nie, hè, Karel? Eendag op die strand het die mense ons gesien. Onthou jy, Blommie?”
“Ja, maar toe was almal met vakansie, Heksie,” sê Blommie.
“Blommie is reg,” sê Karel en vryf oor sy snorbaard soos hy altyd maak as hy iets slims wil sê. “Dis net wanneer mense rus en mooi gedagtes dink dat hulle julle sal sien. Wanneer hulle so besig is soos hier in die stad, of as hulle nie mooi gedagtes het nie, sien hulle nie kabouters en heksies of feetjies nie.”
“O Karel, jy is slim,” sê Heksie, “maar wat is g … g … gedagtes? Dis ’n baie groot woord en ek weet nie van groot woorde nie.”
“Gedagtes, Levinia, is goeters waaraan ’n mens dink. As ’n mens aan mooi dinge dink, het jy mooi gedagtes en as jy aan slegte dinge dink, het jy slegte gedagtes.”
“O,” sê Heksie. “Ek dink ek is honger.”
“Nou kom,” lag Karel, “hulle sit mos altyd my kos by die blomhuisie neer, dis seker nou al daar.”
Die drie stap blomhuisie toe en daar staan Karel se kos al klaar en wag.
“Eet julle maar die kos, ek gaan eetkamer toe, waar my meneer en mevrou eet,” sê Karel.
“Ons kan nie elke dag jou kos opeet nie, Karel,” sê Blommie. “Bly hier, dan deel ons dit.”
“Nee, Blommie, eet julle dit maar. Meneer gee altyd vir my heerlike stukkies vleis onder die tafel. En buitendien,” Karel gee sy snor ’n draai en trek sy strikdas reg, “hou ek daarvan om onder ’n mooi gedekte tafel te eet.”
“Sal jy ons vanmiddag wys hoe lyk dit binne-in die huis, hè, Karel?” vra Heksie.
“Ja, wanneer my meneer en mevrou vanmiddag ’n bietjie slaap, sal ek julle gaan wys,” sê Karel en stap huis toe om te gaan eet.
Heksie en Blommie eet klaar. Hulle wag en na ’n lang ruk kom Karel eers terug blomhuisie toe. “Hoekom het jy so lank weggebly, hè, Karel?” vra Heksie.
“Sjjt,