Kamee. Roela Hattingh

      Die volgende dag het almal volpunte gehad.

      Die geheim is om nooit ’n metode te herhaal nie. Elke leerling is anders. Individuele aandag kweek ’n gemoedelikheid, ’n amperse vertroue. Sy het die akademiese standaard onberispelik hoog gehou; nie een matrikulant het ooit minder as ’n C in die eindeksamen behaal nie. Ouers vertrou resultate, dis ’n geboekstaafde feit dat ’n onberispelike loopbaan ’n moeder se kropgevoel snoer.

      Mag verskans hom in vele gestaltes. Sy weet die meeste mense dink sy was suksesvol, haar klasgemiddeld die hoogste in die land, jaarin en jaaruit. Sy het haar onderskei as ’n uitmuntende opvoeder.

      Daar is baie plek vir oorblyfsels van kinders.

      Onlangs het sy amper die spoor byster geraak.

      Hy het die heroïenmerke onder sy naels, in sy arms, kuite, nek aan haar uitgewys. Van die trips kon hy niks onthou nie, maar elke merk was bewys van ’n storie oor verdoeseling en diefstal en grusame gretigheid. Het hy geweet wat sy afgetakelde lewe aan haar sou doen?

      “Juffie verstaan mos, juffie? Ek weet juffie kan my help. Juffie was die enigste een wat my ooit kon kortvat. No sweat. Juffie was my mentor.”

      Sy het nie geweet wat om te doen nie. Gedagtes oor hoe sy later die aand normale dinge sou doen, het gekeer dat sy in trane uitbars. Sy sou wasgoed was. Die wit goed van die bont goed skei. Die swart klere vir laaste bêre. Sy sou die suurlemoene van die boom afpluk en die skille fyn sny met die marmelademessie wat sy in Engeland gekoop het. Dit in die blou erdeskottel laat lê vir agt en veertig uur. Sy sou na haar foto’s van seerawe kyk.

      Sy wou dit net die een keer sê: Ek was verkeerd. Ekskuus, Albert. Ek het nie geweet hoe om op te tree nie.

      Sy wou alles vertel.

      Sy het opgekyk, oorhoeks, met oë wat oorloop. ’n Vreemde gevoel om haar mond.

      ’n Glimlag.

      Hy het sy linkerhand na haar toe uitgehou.

      Sy het sy hand gevat en die palm gesoen. Tot ses en twintig getel. En toe het sy haar reggeruk. Die laaste slierte laat gaan.

      “Jammer. Jy verwar my seker met iemand anders.”

      Toe hy wegskuifel met die bekende vernedering in sy oë, het sy begin dink aan ’n wegsteekplek vir haarself.