Annie glimlag deur haar trane vir Org wat so verleë en jammer is.
“Dankie, Org, dit sal lekker wees.”
Hy kom sit die tee voor haar neer en sy neem dit dankbaar. “Dankie, Org, dit gaan heerlik wees.”
Sy glimlag teer toe die lang, skraal seun by die deur uitgaan. Sy grappie van vanoggend het lelik geboemerang. Sy is egter seker daarvan dat sy nou ’n lewenslange vriend van Org van Rensburg gemaak het.
Ná pouse het sy die matrieks vir wiskunde. Vir hierdie span is sy ligvoet. Hulle is ’n stil, ernstige klompie seuns. Kobus Snyman, die hoofseun, is die gewone agtien jaar, maar daar is van die seuns wat al ouer is. Paul Erlank word binnekort twintig. Hy is ’n stil, groot seun wat glo baie goed rugby speel en reeds onder die keurders se aandag vir die Suidwesspan is.
Hierdie seuns kan haar altyd so stil en onderlangs dophou. Sy kan nie agterkom of hulle wag dat sy ’n fout moet maak en of hulle haar so sit en bekyk omdat sy ’n vrou is nie.
Sy glo vas dat die seuns te veel onderdruk word. Hulle kry nie kans om te lag of te speel nie en iets soos die natuurlike verkeer met meisies van hul ouderdom is daar glad nie.
Selfs hul sport is geen plesier nie. Net die beste word van hulle verwag. Almal se oë is op Skurwekop gerig en die geringste wat hier verkeerd gaan, kan veroorsaak dat die skool gesluit word. Die kinders word dus gedryf om bomenslike prestasies te behaal.
As die slim meneer Kruger net wil besef dat hy twee keer soveel uit die seuns kan haal deur hulle gelukkig en ontspanne te laat wees.
Sy is al halfpad deur die wiskundeles toe die groot gestalte van Bertus Kruger in die deur verskyn. Hy ignoreer haar en wag totdat sy swyg voordat hy hom tot die seuns wend. “Sport begin vanmiddag soos gewoonlik, Kobus, kom spreek my asseblief ná hierdie periode. Ons sal iets moet uitwerk in verband met die tennis. Meneer Fourie is nie hier nie.”
“Ja, meneer.”
Sonder om vir Annie verskoning te vra vir die onderbreking, draai hy om en stap by die deur uit.
“Julle moet asseblief die oefening voltooi. Dit is dus al vir vandag. Is daar een van julle wat nie duidelikheid het oor die werk nie?”
“Ek, juffrou.” Paul Erlank lig hom effens op, maar sy lang bene steek vas onder die bank.
“Wat is dit wat jy nie verstaan nie, Paul? Ek sal dit weer vir jou verduidelik.”
“Ek weet nie wat dit is nie, juffrou. Ek het sommer net heeltemal van die wa afgeval wat wiskunde betref. Hoe ek dit tot nou deurgekom het, is vir my onverstaanbaar.”
Die ander lag vir Paul se growwe, eerlike stem.
Annie kyk na Paul en sy kan die opregtheid in die groot seun se oë sien.
“Wanneer het juffrou ’n kansie? Dan kom ek liewer na juffrou toe. Dit sal darem vreeslik vervelig vir die ander ouens wees as juffrou dit nou alles weer moet verduidelik. Hulle is soveel slimmer as ek.”
“Wel, middae net ná ete. Ek het gewoonlik niks te doen tot studietyd nie. Kom gerus vanmiddag na my kamer toe, dan sal ek jou help.”
“Dankie, juffrou.”
“Julle kan maar solank begin met die huiswerk; dan het julle nie so baie vir vanmiddag nie, veral noudat die sport weer begin.”
Kobus kyk fronsend na die ouens om hom en byt ingedagte aan sy pen.
“En as jy nou so frons, Kobus?”
“Ek weet nie van die tennis nie, juffrou. Meneer Fourie het altyd tennis afgerig. Paul en André en Nico speel rugby. Hulle is glad nie tennisspelers nie. Ek en Christo en Boef is met die atletiek gemoeid en ons program is baie straf. Dis net Flenters wat met die tennis kan aangaan, en hy kan dit nie alleen doen nie.”
“Ek sal help, Kobus. Ek speel ook tennis.”
“Sal juffrou?” Kobus is opreg dankbaar en Annie glimlag net vir die klomp seuns.
“Weet meneer dat juffrou ook kan tennis speel?”
“Ek weet nie, Kobus. Hy het my nog nooit gevra of ek speel nie.”
Kobus lag sag. Hulle wonder al lankal wat in meneer Kruger se kop aangaan. Hy was nog nooit ’n ou vir vroumense nie. Daar is ’n storie dat hy ’n liefdesteleurstelling gehad het. Meneer Kruger is baie styf en formeel teenoor die juffrou en hulle sal darem baie graag wil weet wat tussen hulle gebeur het.
Flenters, eintlik Gerrit Steenkamp, is ’n stil en ingetoë seun. Ná skool kom hy skaam nader en vat Annie se tas by haar.
“Die tennis begin net ná studie, juffrou. Ons trek gewoonlik sommer voor studie al aan, dan kan ons dadelik begin speel. Daar is ’n hele paar van die kleintjies wat speel en ons het net die twee bane.”
“Goed, Gerrit, ek sal gereed wees.”
“Juffrou moet maar liewer vir my Flenters sê. Niemand noem my ooit Gerrit nie.”
Annie sorg dus dat sy haar ná die ete aantrek vir tennis. Paul behoort ook nou-nou te kom vir die ekstra wiskundeles.
Sy het nog nie eens haar tennisskoene aan nie toe Paul aan die deur klop. Sommer so op haar sokkies maak sy die deur vir hom oop. “Kom binne, Paul. Sit sommer daar by die lessenaar, dan kan ons gesels.”
Paul verkyk hom aan die pragtige juffrou met haar sonbruin bene in die kort tennisrokkie. Hy voel hoe sy hart in sy borskas begin bons.
Annie is heeltemal onbewus van wat in die groot seun se kop aangaan en sy gesels op haar gemak met hom oor die probleme wat hy met wiskunde het. Stadig ontspan Paul en kort voor lank het hy heeltemal daarvan vergeet dat die nuwe onderwyser eintlik ’n vrou is. Stadig val die dinge wat hom tot nou toe so laat kopkrap het in hul voue en hy glimlag breed.
“Dis eintlik baie eenvoudig, juffrou. Ek het maar altyd geraai en gehoop dis reg. Daar was net ’n muur en daarom het niks sin gemaak nie. Nou kan die wiskundevraestel maar kom!”
Die studieklok maak ’n einde aan hul les en Annie tel die boeke op wat sy tydens die studie wil gaan merk.
Die matrieks het vergunning om in hul kamers te studeer, maar die res moet almal in die eetsaal bymekaarkom.
Paul wil die boeke by haar neem, maar sy keer vinnig.
“Nee wat, dankie, Paul, jy moet dan ’n onnodige draai loop. Oefen julle nou al rugby? Dis mos nog te vroeg in die jaar?”
“Ons oefen eintlik net saam met die atlete om fiks te word, juffrou. Ons het ons eie span hier op Skurwekop. Meneer Kruger is self ’n baie goeie rugbyspeler en hy gee vreeslik baie aandag aan die rugbyspan.”
Paul klink so trots en Annie glimlag breed vir hom toe sy die kamerdeur agter hulle toetrek.
“Ek moet draf, ons is sowaar laat.”
Die seuns is al in die eetsaal en Annie stap vinnig kop onderstebo nader.
“Juffrou Delport!” Die stem hier by haar is sissend sag.
Sy kyk stadig op, vas in die blitsende grysblou oë.
“Ja, meneer Kruger?”
“Gaan trek vir jou ordentlik aan! Ek sal nie toelaat dat jy halfnaak hier tussen die seuns rondloop nie. Ook nie dat jy seuns in jou kamer onthaal nie.”
Annie kyk verbaas na hom en dan na haar tennisrok.
“Maar ons het net ná studie tennis.”
“Jy gaan nie so tussen die seuns in nie.”
Hy sien uit die hoek van sy oog hoe die seuns doodstil sit en amper nie asemhaal nie soos hulle hul ore spits om te kan hoor wat hier buite gesê word.
Soos ’n staalklem span sy hand om haar arm en sy word amper na haar kamer gesleep. Hy draai die deurknop en stoot haar na binne. Woedend gooi sy die boeke op die