Dan drink sy die laaste bietjie vloeistof daaruit en kyk met groot fokus na Griessel. “Dink jy dit kon ek gewees het wat hom geskiet het?”
* * *
Die mollige meisie agter die ontvangstoonbank van die Cat & Moose Youth Hostel and Backpackers Inn kyk na die foto wat die konstabel uithou en sy vra: “Hoekom lyk sy so snaaks?”
“Want sy is dood.”
“O, Liewe Vader.” En dan sit sy twee en twee bymekaar en sê: “Was sy die een vanoggend, hier by die kerk?”
“Ja. Herken jy haar?”
“O, Liewe Vader, ja. Hulle het gister ingekom, twee Amerikaanse meisies. Wag …” Die mollige meisie slaan die registrasieboek oop en haar vinger loop met die kolom af. “Hier is hulle, Rachel Anderson en Erin Russel, hulle is van …” Sy buk nader om die klein skrif van die adresse te lees. “West Lafayette, Indiana. O, Liewe Vader. Wie’t haar doodgemaak?”
“Ons weet nog nie. Is hierdie een Anderson?”
“Ek weet nie.”
“En die ander een, weet jy waar sy is?”
“Nee, ek werk dagskof, ek … Kom ons gaan kyk, hulle is in kamer sestien,” en sy slaan die registerboek toe en loop vooruit, in die gang af en sy sê: “O, Liewe Vader.”
* * *
Hy kry met versigtige vrae inligting oor die vuurwapen uit haar uit. Dit was haar man s’n. Adam Barnard het dit in ’n kluis toegesluit, in die kamer. Hy’t die sleutel by hom gehou, seker omdat hy bang was sy sal in haar dronkenskap iets onbesonne daarmee aanvang. Sy sê sy weet nie hoe dit langs haar op die mat beland het nie. Sy sê dalk was dit sy wat hom geskiet het, sy het genoeg rede gehad, genoeg verwyt en selfbejammering en haat. Daar was tye dat sy hom dood gewens het, maar haar eintlike fantasie was om haarself dood te maak en hom dan te sien: Hy wat om halfsewe in die aand by die huis aankom en die trappe oploop en haar daar kry, leweloos, en by haar lyk buk en haar om vergifnis smeek, huilend en gebroke. Maar, sê sy met swaar ironie, dié twee dinge wou nooit saamwerk nie. Jy kan niks sien as jy dood is nie.
En dan sit sy net en eindelik fluister hy “Soetwater” en sy reageer nie; sy skuil net agter die hare vir ’n ewigheid tot sy die glas stadig na hom toe uithou en hy weet hy sal nog moet skink as hy die hele storie wil hoor.
8
Bennie Griessel het na Alexa Barnard se verhaal geluister.
“Alexa. Niemand noem my Alexandra of Xandra nie.”
En nou, net voor hy die voordeur van Brownlowstraat 47 oopmaak om vir Dekker te gaan soek, is daar ’n eienaardige emosie in hom, iets wat druk op sy hart, ’n gewigloosheid in sy kop, ’n sekere verwydering van die werklikheid, asof hy ’n paar millimeter terugstaan van alles, ’n sekonde of twee uit pas is met die wêreld.
Daarom neem dit hom ’n rukkie om te besef daar is chaos hier buite: Die straat, stil en rustig toe hy aangekom het, is nou ’n samedromming van mediamense en nuuskieriges: ’n kudde fotograwe, ’n trop verslaggewers, ’n kameraspan van e.tv en die groeiende groep omstanders wat deur hul teenwoordigheid gelok is. Die gedruis spoel oor Griessel, swaar klankgolwe wat hy met sy lyf kan voel, saam met die besef dat hy só intens na Alexa se storie geluister het dat hy heeltemal onbewus was hiervan.
Op die stoep hier voor hom staan ’n gespanne Dekker in ’n vuurwarm gesprek met ’n kaalkop man, hul stemme hard in argument.
“Nie voor ek haar gesien het nie,” sê die man met ’n meerderwaardige houding en aggressiewe lyftaal. Sy kop is heeltemal skoongeskeer, hy is lank en seningrig, groot, vlesige ore, die een met ’n ronde, silwer oorring. Swart hemp, swart broek en die swart bofbaltekkies wat tieners dra, al lyk hy laat veertigs. Sy prominente adamsappel ruk op en af in ritme met sy woorde.
Dekker sien vir Griessel. “Hy dring aan om haar te sien,” sê Dekker, gespanne.
Die man ignoreer vir Griessel. Hy knip ’n swart leerhouer aan sy dik swart gordel oop en bring ’n klein swart selfoon te voorskyn. “Ek gaan my prokureur laat kom; hierdie optrede is totaal onaanvaarbaar.” Hy begin knoppies op die selfoon druk. “Sy’s nie ’n gesonde vrou nie.”
“Hy’s die oorledene se vennoot. Willie Mouton,” sê Dekker.
“Meneer Mouton,” sê Griessel, met redelikheid. Sy stem klink vir hom vreemd.
“Fokkof,” sê Mouton. “Ek praat oor die telefoon.” Sy stem het die deurdringingsvermoë en toonhoogte van ’n industriële bandsaag.
“Meneer Mouton, ek sal nie toelaat dat jy só met ’n polisieoffisier praat nie,” sê Dekker met ’n stygende stem. “En as jy persoonlike oproepe wil maak, dan doen jy dit daar in die straat …”
“Dis ’n vry land, sover ek weet.”
“… en nie op my moordtoneel nie.”
“Jou moordtoneel? Wie de fok dink jy is jy?” En dan, in die foon: “Sorry. Kan ek met Regardt praat, asseblief …”
Dekker tree dreigend nader, sy humeur besig om handuit te ruk.
“Regardt, dis Willie, ek staan hier op Adam se stoep met die Gestapo …”
Griessel sit ’n hand op Dekker se arm. “Daar’s kameras, Fransman.”
“Ek gaan hom nie moer nie,” sê Dekker en ruk vir Mouton hardhandig van die stoep af en stoot hom tuinhekkie se kant toe. Kameras flits en klik.
“Hulle is besig om my aan te rand, Regardt,” sê Mouton, met minder selfvertroue.
“Môre, Nikita,” sê prof. Phil Pagel, die staatspatoloog, van anderkant die hek met ’n geamuseerde uitdrukking op sy gesig.
“Môre, prof,” sê Bennie en kyk hoe Dekker vir Mouton deur die hekkie stoot tot op die sypaadjie en vir die uniform sê: “Jy laat hom nie hier inkom nie.”
“Ek gaan julle gatte sue,” sê Mouton. “Regardt, ek wil hê jy moet hulle fokken gatte sue. Ek wil hê jy moet nou hiernatoe kom met ’n fokken interdik; Alexa sit daar binne en die fok weet wat hierdie stormtroepe met haar doen …” sy stem opsetlik hard sodat Dekker én die media hom kan hoor.
Pagel skuur by die ruiter in swart verby en stap met die trappies op, swart tas in die hand. “What a piece of work is man,” sê hy.
“Prof?” sê Griessel en skielik is die verwydering weg, is hy terug by die hede, sy kop skoon.
Pagel kom skud Griessel se hand. “Hamlet. Aan Rosencrantz en Guildenstern. Net voor hy sê die mens is ‘a quintessence of dust’. Ek was gisteraand by die opvoering, hoogs aan te beveel. Besige oggend, Nikita?”
Pagel noem hom al twaalf jaar lank “Nikita”. Want die eerste keer toe hy vir Griessel ontmoet het, het hy gesê: “Ek is seker dis hoe ’n jong Kroetsjef gelyk het,” en Griessel moes hard dink wie Kroetsjef is. Pagel is flambojant aangetrek, soos gewoonlik – lank en fiks en uit-sonderlik aantreklik vir sy iets in die vyftig jaar; daar’s mense wat sê hy lyk soos die ster van die een of ander televisiesepie wat Griessel nog nooit gesien het nie.
“Dit gaan rof, soos gewoonlik, prof.”
“En ek verstaan jy mentor nou ’n nuwe generasie wetstoepassers, Nikita.”
“Soos prof kan sien, ek’s briljant in my jop,” grinnik Griessel. Dekker kom met die stoeptrappies op. “Het prof al vir Fransman ontmoet?”
“Ek het inderdaad al die voorreg gehad. Inspekteur Dekker, ek bewonder jou daadwerklikheid.”
Dekker se spanning het nog nie gesak nie. “Môre, prof.”
“Gerugte wil dit hê dat Adam Barnard die slagoffer is?”
Hulle