Bert Kirsten kyk sy vrou met ’n glimlaggie aan. “Probeer jy my onrustig of jaloers maak?”
Sy lag na hom op, gooi haar arms om sy nek en druk hom teen haar vas. “Nee, my liefling, nie een van die twee nie. Ek sal jou nie verruil vir tien Henk Beukese nie ...”
“Wie’s Henk Beukes?”
“Hierdie wewenaar, natuurlik!” Dan raak haar gesig ernstig terwyl sy na hom opkyk. “Ek wil maar net graag hê dat Lara weer eendag geluk sal smaak. Sy was so ’n wonderlike vrou vir Daan en so ’n wonderlike ma. Dit sal ’n sonde wees as sy nooit weer trou nie.”
“Dis waar, maar op die oomblik moet ons nie te haastig met haar wees nie, Thel. Laat die lewe sy gang gaan en self die patroon uitwerk. Lara is maar sewe en twintig. Dis onwaarskynlik dat sy vir die res van haar lewe alleen sal bly.”
“Maar moontlik. Ek ken ’n hele paar aantreklike weduweetjies wat nooit weer getrou het nie.”
“Dan is dit so beskik. Asseblief, Thelma, hou jou uit hierdie ding. Netnou kom daar allerhande komplikasies en dan het jy haar daarin gehelp. Wat sal wees, sal wees.”
“Ja, maar ek glo nie daaraan om net altyd handjies gevou te sit en wag dat die lewe alles in jou skoot moet kom gooi nie. ’n Mens moet darem maar soms dinge so ’n bietjie ... e ... aanhelp.”
“Nie in hierdie geval nie,” sê haar man streng. “Los vir Lara en die tweeling en die Don Juan-wewenaar uit. As jy werklik so romanties voel, jy het ’n man, jy weet? Iemand wat jy deesdae net so ’n klein bietjie afskeep.”
“O, Bert!” Sy nestel styf teen hom aan. “Dit was maar net omstandighede. Lara en ...”
“Ek weet, my skat. Die lewe sal weer tot normaal terugvloei. Moet jy dit net nie probeer terugdruk nie!”
Die tweeling sou, as hulle hierdie gesprek kon hoor, volmondig met Thelma Kirsten saamgestem het. Om die lewe maar net sy gang te laat gaan, soos Bert Kirsten voorgestel het, kan baie probleme meebring, en soms kan dit al na die verkeerde kant toe wil lol, soos Tokkie dit stel. Dit het hulle die afgelope tyd wel deeglik agtergekom. Wat hulle nog sal besef, is dat ’n mens dit soms wil druk in die rigting waarin jy dit wil hê, en dan kan dit nog meer probleme afgee. Maar dit sal hulle eers heelwat later besef.
Al wat hulle nou weet, is dat hulle, soos Thelma Kirsten gesê het, nie net met gevoude handjies kan sit en toekyk dat die lewe, bedoelende hul pa en juffrou Huizeman, al wil lol na ’n kant toe waarvan hulle nie hou nie.
Dis deesdae ’n voldonge feit op Jagershoek dat die skoolhoof by die tweeling se klasonderwyseres sleep. Party mense voel teleurgesteld.
Om die een of ander rede is juffrou Estelle Huizeman nie baie gewild onder die res van die personeel of in die gemeenskap nie.
“Dis nie dat daar iets spesifieks met haar skort nie,” skinder die ander onderwyseresse onder mekaar. “Sy het net ’n soort beter-as-jy-houding wat my nie aanstaan nie.”
“Ja, en sy is glad nie meer ’n kuiken nie. Aan die ander kant weer sal dit Henk Beukes nie betaal of betaam om met ’n bloedjong dingetjie te gaan trou nie. Hy is al sewe en dertig en die tweeling is al amper dertien.”
“Ja, dis waar, maar ek voel tog Henk Beukes kan beter doen. Hy het al die jare nooit tekens getoon dat hy belangstel om weer ’n vrou te vat nie en so beter kanse laat verbygaan. Nou gaan hy blykbaar vir Estelle Huizeman vat en ek sê vir jou, hy gaan nog lelik op sy eie neus vaskyk. Sy is glad nie so mak soos wat sy altyd voorkom wanneer hy naby is nie.”
En daarmee stem die tweeling ook volmondig saam. Van daardie feit het hulle eerstehandse kennis, maar dis ’n kennis waarmee hulle niks kan maak nie. Hulle weet vooraf dat hul pa geen storiedraery duld nie.
Die tweeling lewe deesdae van die een posdag na die ander en toe die langverwagte brief kom, is dit vir hulle soos ’n skynende lig in stikduisternis.
Toe die brief klaar gelees is, is dit Bokkie wat eerste laat hoor: “Sy is net die ma vir ons! Tokkie, ons moet ’n plan maak dat sy en Pa by mekaar uitkom.”
Tokkie stem volmondig saam. “Ja. Sy sê Pa half lekker op daardie een plek, nè? Lees dit weer.”
“Ek dink jy bekommer jou verniet oor die klinknaelbroeke en die feit dat jou dogters nie graag rokke dra nie. Ook omdat hulle dit nog geniet om saam met die seuns rugby te speel. Party dertienjarige meisies is ryper as ander. Jou twee dogters, soos ek kan aflei van jou brief en die foto – baie dankie, dis pragtig! – is nog kinders ondanks die ‘ontluiking’ wat al begin het! Wees dankbaar daarvoor! Ek dink elke ouer wat vandag nog sy kind op dertien ’n kind het, moet op sy knieë gaan. Die algemene neiging vandag is net die teenoorgestelde. My raad aan jou in hierdie opsig is, moenie jou kinders grootmense probeer maak voordat hulle gereed daarvoor is nie. Wees liewer dankbaar dat hulle net met die seuns wil rugby speel!”
“O, dis pragtig!” sug Tokkie in ekstase. “Ek wens ek kan hierdie brief onder ou Huizeman se neus indruk.”
“Én Pa s’n! Hy is deesdae al amper net so erg soos sy! Maar ek weet al wat sy sal sê as ons dit durf waag om haar die brief te wys. Sy sal sê: wat weet daardie vrou? Ek is ’n opgeleide onderwyseres en sielkunde was een van my hoofvakke!” praat Bokkie hul klasonderwyseres na en Tokkie snuif.
“Ag, haar ou sielkunde! Wat weet boeke van kinders grootmaak af? Hierdie vrou het al self ’n tweeling gehad en ou gifappel het nog nie eens ’n man nie.”
“Sy gaan een van die dae een hê as ons ons nie roer nie.”
Bokkie kyk haar suster bekommerd aan. “Tokkie, wat gaan ons doen?”
Dis die groot vraag waarmee die tweeling deesdae loop en worstel, in so ’n mate dat selfs hul klasonderwyseres nie meer so maklik die geleentheid kry om hulle uit te trap nie. Om die waarheid te sê, die skoolhoof se ontembare tweeling is deesdae onnatuurlik getem.
Juffrou Estelle Huizeman gee aan haarself al die eer. Daardie twee het darem gou besef wie is baas en wat goed is vir hulle. As hulle só voortgaan, sal sy hulle darem skoolvakansies tuis kan verduur.
Maar ander mense merk ook hierdie skielike bedeesdheid op, en party wonder ... ander is ietwat bekommerd.
Die seuns wonder wat deesdae met hul skrumskakel en agsteman skort. Maar dis nes meisies is. Oud voor hul tyd. Word nou kastig groot meisies en verbeel hulle nou hulle is van suiker gemaak en sal smelt as hulle in ’n skrum moet druk. Ag, hulle sal hulle maar uitlos van nou af. Maar dis darem deksels jammer. Hulle was twee staatmakers.
Vir tant An voel dit al asof daar deesdae iets weg is uit die huis. Wanneer sy dan gaan stilstaan en wonder wat dit is, besef sy dis die uitbundige lewenslus van die tweeling wat sy mis. Daar is nooit meer ’n gelag en geraas nie. Daar word nooit meer gehardloop, gesing of gestoei nie. Hul kamer is deesdae styf netjies. So ook hul kaste. Die badkamer word nou onberispelik agtergelaat. Elke ding het skielik sy plek in die skoolhoof se huis – maar, snaaks, dit gee nie juis veel plesier nie.
Tant An wil-wil dwing om met Henk hieroor te praat, maar dan los sy dit maar weer. Aan die begin, toe juffrou Huizeman die tweeling oorgeneem het, het sy gedink dis ’n goeie ding. Nou is sy nie meer so seker nie. Die tweeling is wel deesdae net so netjies as elke ander voorbeeldige dertienjarige meisie; hulle gedra hulle weliswaar deesdae byna onberispelik, maar daar is geen vreugde nie. Hul grappies en poetse en selfs hul stoutigheid en slordigheid mis tant An.
Maar ook Henk Beukes kom agter dat sy huis nie meer die huis is wat hy geken het, en gelukkig in was nie. Ook hy kom agter dat daar iets uit die huis verdwyn het toe daar begin is om van sy dogters dametjies te maak. Party dae lyk hulle so anders vir hom as waaraan hy gewoond was dat hy amper soos ’n vreemdeling teenoor hulle voel. En waar hul geraas en gelag gedurig op die agtergrond was terwyl hy in sy studeerkamer besig is en dit hom soms geïrriteer het, is dit nou ’n swaar stilte wat oor alles toegesak het, só swaar