Thelma dink ’n rukkie, en dan klaar haar gesig op. “Hoekom nooi ons hulle nie om vir hierdie tyd by ons te kom kuier nie? Hul pa kan hulle dan hier kom haal, en dan leer ons mekaar ’n slag ken.”
“Dis miskien die beste plan, as dit nie te veel moeite vir jou sal wees nie.”
“Natuurlik nie! Skryf sommer dadelik vir hulle.”
Maar hoe graag die tweeling ook al hierdie uitnodiging sou wou aanneem, is dit natuurlik buite die kwessie.
“Hoe kan ons verduidelik dat ’n wildvreemde vrou ons genooi het om by haar te kom kuier? Ons kan nie, Bokkie. Nee, sy moet eers hierheen kom.”
“Ja, maar sy sê uitdruklik sy kan darem nie sommer kom sonder dat Pa haar nie ook genooi het nie, en hoe gaan ons dit bewerkstellig?”
“Dis maklik, onnosel! Ons skryf maar weer vir haar ’n briefie in Pa se naam en nooi haar,” los Tokkie die probleem daar en dan op.
Bokkie bly die versigtige een – nie dat dit juis veel help met ’n suster soos Tokkie nie – maar sy sê darem tog: “Ek het nou die dag gehoor van die groter kinders sê dat ’n mens kan tronk toe gaan as jy iemand anders se naam gebruik of iemand anders se naam teken. Dis teen die wet!”
“Ag, man, dis mos nie iemand anders se naam nie. Dis mos Pa s’n!”
Natuurlik wen Tokkie weer en weer moet daar kopgekrap word hoe elke woord gestel moet word sodat tannie Lara kan glo dis Henk Beukes wat self die vriendelike uitnodiging tot haar rig.
Toe Lara hierdie briefie klaar gelees het, sit sy weer fronsend. Sy kan net die gevoel dat daar êrens iets skort, nie van haar afgeskud kry nie.
Die “Geagte Mevrou” is vir haar onnodig formeel, in ag geneem dat daar darem nou al ’n hele ruk ’n wakker korrespondensie tussen haar en die tweeling aan die gang is. Sy veronderstel tog dat hy soms ook van haar briewe aan sy dogters lees en op die hoogte is van die gevorderde vriendskapsverhouding wat daar teen hierdie tyd tussen haar en sy kinders bestaan.
Daar is ook iets styfs in die sinne waarin hy verduidelik dat dit nie vir die tweeling moontlik sal wees om by haar te kom kuier nie. Sy verskoning dat tant An nie alleen gelaat kan word nie, klink flou en onoortuigend. Hy sal dit “baie hoog waardeer” as sy haar weg sal oopsien om vir die tydjie dat hy weg is by die tweeling te kom kuier.
Hy sal dan met ’n “geruster hart” sy jagtog geniet. Daar word niks gesê van wat gaan gebeur wanneer hy terugkom van die jagtog nie – of sy dan maar kan aanhou kuier en of sy dan weer moet teruggaan nie. Ook, ter wille van goeie maniere, word daar nie gevra hoe sy op Jagershoek sal kom nie en of hy met haar vervoer kan help nie. Daar word ook glad nie voorgestel dat sy ’n dag of twee voordat die skole sluit, moet probeer kom, sodat hulle mekaar darem eers kan ontmoet voordat hy sy dogters in haar sorg agterlaat terwyl hy gaan jag nie. ’n Spesifieke datum, twee dae ná die skoolsluiting vir die kwartaal, word genoem as ’n geleë datum om haar te ontvang.
Sy is in die middel van die wêreld en kan nie tot ’n besluit kom nie. Dis Bert en Thelma wat haar later ompraat om maar te gaan.
“Ek erken die briefie klink snaaks, sonder dat ’n mens presies jou vinger daarop kan lê. Miskien is die man maar net baie teruggetrokke en selfbewus van geaardheid,” stel Bert ter verduideliking voor, maar Lara skud haar kop.
“Vir ’n skoolhoof van ’n hoërskool? Nee, Bert, ek glo nie.”
“Wel, ek dink die enigste manier om vas te stel wat werklik agter sy vreemde houding skuil, is om te gaan. Jy sal wel agterkom wat aangaan wanneer jy eers daar is. Buiten die tweeling is tant An mos ook daar wat jou darem sal kan inlig hoe ’n soort man dié Henk Beukes is,” bring Thelma haar kant. “Hoe meer ek hieroor dink, hoe sterker voel ek jy moet gaan, sus. Ag, en laat die man wees soos hy wil, maar dit sal vir die tweeling baie beteken as jy gaan. Daaraan is geen twyfel nie. Hulle het jou behoorlik gesoebat in hul laaste briefie. Hulle sal verskriklik teleurgesteld wees as jy nie kom nie.”
Lara sug en vou die brief op. “Goed. Ek dink jy is reg. Die enigste manier om vas te stel wat werklik aangaan, is om te gaan. Aan die een kant is ek ook maar bly hy sal nie daar wees nie. Dan het ek meer van die tweeling vir myself.” Sy glimlag effens. “Ek is werklik selfsugtig oor daardie twee.”
“ ’n Mens kan so oor hulle voel. Uit hul briewe kom hulle voor as twee oulike kinders,” laat Bert begrypend hoor en hou maar sy bedenkinge vir homself. Hy voel nie gerus om sy skoonsuster te laat gaan na wildvreemde mense waar duidelik êrens ’n skroef los is nie. Lara het wel die afgelope weke weer teruggekeer na die mens wat sy was, maar hy sal nie wil sien dat sy so gou weer dalk met probleme en selfs hartseer te doen kry nie. En hartseer sal sy kry as dit enigsins die tweeling gaan raak. Sy het behoorlik gek geword oor daardie twee kinders.
Henk, ’n man wat deesdae met baie probleme in sy binneste worstel, kom nie agter dat hy die afgelope tyd nooit meer pos hoef te gaan uithaal nie. Die tweeling het dit reeds gedoen wanneer hy daaraan dink, en natuurlik totaal in die duister oor waarmee sy dogters besig is, vind hy dit nie vreemd nie.
Daar is ook geen gevaar dat hulle miskien ’n ander soort brief van hul pa sal oopmaak, wat nagevolge kan hê nie. Die handskrif op die koevert sal hulle teen hierdie tyd tussen duisende ander uitken.
Soos voorheen word die brief, hierdie keer geadresseer aan hul pa, dus sonder skaamte en skroom vinnig voor by Tokkie se skooljurk ingeprop voordat die res ewe doodluiters vir Pa na sy studeerkamer aangedra word.
Dan kan hulle nie gou genoeg in hul kamer kom nie, en hulle gryp mekaar vas en druk mekaar in louter vreugde toe die inhoud bekend is.
“Sy kom! Sy kom!” sing Bokkie sommer hardop sodat Tokkie haar ’n stewige pomp in die ribbes moet gee.
“Hou jou in, man!” Maar sy glimlag ook van oor tot oor. Sy kom! Van nou af gaan die poppe begin dans! Ou Snuffelpot kan maar koebaai sê vir Pa! Hul ma – dié een wat hulle self uitgesoek het – kom!
Daar tree meteens ’n merkbare verandering by die tweeling in, in só ’n mate dat hul pa selfs oor sy persoonlike probleme heen dit moet opmerk en tant An weer meer gerus begin voel. Skielik lag en koggel en sing en hardloop dit weer in die huis, en tant An glimlag. So ja! Só moet dit mos in ’n huis klink waar kinders is. Hierdie vreemde stilte van die afgelope tyd het al op haar senuwees begin werk. Maar nou ... nou raas dit en gaan dit te kere soos voorheen.
Ook Henk lig meteens sy kop op waar hy agter sy lessenaar sit en werk. Dis sowaar die tweeling wat hier buite so raas! Hy staan op en stap na die venster en glimlag toe hy die twee se kaperjolle op die grasperk sien. Wanneer laas het hy hulle só sien speel? ’n Deernis en teerheid oorweldig hom terwyl hy ’n rukkie toekyk, en hy moet later lag. Dametjies of nie, maar vandag word daar skielik nie ’n flenter omgegee waar die rokke sit nie. Meestal wapper dit bo-oor die blonde koppe en dit kan hulle nie skeel wie in die straat verbyloop nie.
Henk Beukes is ’n bondel gemengde gevoelens terwyl hy na sy twee dogters staan en kyk. En die jare rol terug ...
Die lewe was mooi. Daar was Marlene en die tweeling. Hy was pas aangestel as hoof van die hoërskool op Jagershoek. Hy het geweet dat daar ’n reusetaak op hom wag om hierdie skool weer op te bou, maar hy was nie bang daarvoor nie. Met ’n vrou soos Marlene aan sy sy het hy kans vir nog groter dinge gesien.
Maar toe skielik word sy siek, en binne twee dae nadat sy die eerste keer siek geword het, is sy op die operasietafel oorlede. Dit het so verskriklik vinnig gebeur.
Sy oë staar nou somber na die spelende tweeling buite. Daar was nie eens tyd om hulle voor te berei op die moontlikheid dat sy sou sterf nie. Marlene was jonk, nog altyd so gesond. Daar was nooit die vaagste gedagte aan sterf nie, nie eens toe hy daardie dag van die skool teruggekeer en sy vrou wit in die gesig by die huis aangetref het nie. Hy het haar dadelik dokter toe geneem en sy is onmiddellik in die hospitaal opgeneem vir waarneming. En nog het dit nie by hom opgekom dat dit só dodelik ernstig kon wees nie.
Sal