Dis ’n lang ruk stil en die hopie tussen hulle word onrusbarend groter. Dan sê Tokkie: “Hier is een wat op ’n manier kan gaan. Wag, ons lees die brief. Liewe EENSAAM, die oomblik toe my oog op jou advertensie val, het daar iets met my hierbinne gebeur en ek het sommer geweet: hierdie man het my nodig! Liewe vriend, skryf gerus aan my al jou probleempies. Of kom sommer kuier en bring jou dogtertjies saam. Ek is lief vir kindertjies, blommetjies, sagte musiek, die maanlig oor die water, die blink sterre aan die hemel, strelende hande ...”
“O, eina, sy gee my ’n pyn! Nee, man, sit maar weg. Sy klink vir my net stuitig.” Bokkie frons en lyk bekommerd. “Jy weet, dit lyk nie of ons vandag geholpe gaan raak nie. Ons is al amper klaar en daar was tot nou toe nie een waarvoor ek kans gesien het nie. Wat gaan ons doen as ons niks kry nie? Maar weer adverteer, in ’n ander tydskrif miskien?”
Tokkie frons ook. “Laat ons maar eers hierdie ander paar ook afhandel.”
Met min hoop steek hulle maar weer die hande in die kartondoos en elkeen trek ’n brief uit. Tokkie gooi sommer net ná die eerste blik die brief en foto eenkant toe, en kyk op toe Bokkie ’n uitroep laat hoor.
“Tokkie, kyk hier! Kyk ’n bietjie hier! Ons het haar! Ek sê jou, dis net sy waarvoor ons gewag het!”
“Gee hier dat ek sien.” Tokkie se blou blik gly krities oor die foto voor haar, en dan begin sy ook glimlag. “Sowaar! Sy is pragtig! Sy is net die een ... Hier is nog ’n kiekie. Kyk, hier sit sy met twee dogtertjies en ... dis sowaar ook ’n tweeling soos ons! Kyk, hulle lyk ook presies eenders! Hulle is net baie jonger. Waar’s die brief? Lees dit hardop dat ons kan hoor.”
Bokkie skuif opgewonde reg en begin lees: “Geagte Meneer, ek het toevallig jou advertensie raakgesien en gewonder of ek nie miskien van hulp kan wees nie. Ek wil graag my hulp aanbied, omdat ek self ook tweelingdogters gehad het.
“My man en die tweeling – twee dogtertjies van ses en die enigste wat ek gehad het – het my sowat vier maande gelede in ’n motorongeluk ontval. Ons was op pad om vakansie te gaan hou, en ’n groot vragmotor waarvan die remstelsel onklaar geraak het, het ons in ’n bergpas teen die afgrond afgedruk. My man en kinders is op slag dood en ek het maande lank in die hospitaal gelê. Ek is egter nou weer aan die aansterk. Ek kan nog nie gaan werk nie, want ek is nog maar swak, maar dit gee my genoeg tyd om goed oor enige probleem wat jy met jou dogters het, na te dink. Ek het die tyd tot my beskikking en ek sal baie graag tot jou en jou kinders se diens wil wees as jy daarvan gebruik wil maak. Indien jy besluit om aan my te skryf, sal ek graag ’n foto van die twee wil hê. Alle goeie wense aan jou en die tweeling. Van: Mevrou Lara Kirsten.”
Dis ’n hele rukkie stil. Dan sê Bokkie. “Foei tog, dis aardig. Haar man en kinders, bedoel ek. Dis seker vreeslik om jou mense sommer so te verloor.”
“Ja. Bokkie, ek hou van hierdie vrou. Hier is niks stuitigs in haar brief soos in so baie van die ander nie. ’n Mens kan duidelik in die meeste briewe lees hulle stel eintlik net in Pa belang, nie in ons nie. Maar hierdie vrou ...”
“Ja, ek voel ook so. Ek dink nie ons hoef verder te soek nie. Sy sê nêrens hoe oud sy is nie, maar sy is nog mooi jonk volgens die kiekies. Ek dink dis heeltemal veilig om aan haar te skryf.”
“Nou goed. Kom ons pak al die ander briewe terug en steek die kartondoos hier iewers weg totdat ons dit kan kom verbrand. Steek daardie brief goed weg. Ek kry die stuipe as ou Snuffelpot dit in die hande kry.”
Maar die terugskryf is makliker gesê as gedaan. Daar is allerhande probleme.
“Ons kan nie waag om in ons eie handskrif aan haar te skryf nie. Sy sal sommer agterkom. Sy lyk nie onnosel vir my nie.”
“Nee, ons sal aan iets anders moet dink ...” Tokkie byt haar onderlip vas en dink hard. Sy het by Bokkie in haar bed kom klim en hulle lê nou fluisterend die volgende stap van optrede en beplan. “Ons sal dit moet tik.”
“Ja, dis ’n goeie plan. Sy sal dan nie iets aan die handskrif kan agterkom nie. Maar daar is nog ’n ding – Pa se naam onderaan die brief. Dit word mos darem gewoonlik in eie handskrif gedoen, dan nie?”
“Ja, maar dis maklik. Pa het nie ’n te ingewikkelde handskrif nie. Ons kan sy handtekening namaak.”
“Ja, maklik. Ons moet net ’n bietjie oefen. Nou goed, wat gaan ons vir haar skryf? Onthou, dis mos kastig Pa wat vir haar skryf, nie ons nie.”
“Ja, dis maar moeilik. Ons sal eers goed daaroor moet dink.”
“Ons moenie te lank wag voordat ons antwoord nie, Tokkie. Netnou stel die vrou nie meer belang as ons te lank draai nie.”
“Ja, en sy is ’n mooi vrou. Netnou loop sy iemand raak voordat sy nog vir Pa gesien het en dan is dit neusie verby. Ons moet maar dadelik skryf. Gee aan die flitslig en waar is die pen en papier? Ons skryf dit eers neer en dan kan ons dit skelmpies op Pa se tikmasjien gaan tik. Hy moet môreaand skoolraadsvergadering toe en tant An gaan gewoonlik vroeg slaap. Ons kan dit dan oortik en oormôre pos.”
“Ons moet ’n kiekie van Pa in die hande kry. ’n Mooie. Dan stuur ons dit saam.”
“Ja, en een van ons. Sy het mos gevra vir een van ons. Nou toe, sê wat.”
“Geagte Mevrou, baie dankie vir jou brief ...”
“... wat ek hoog waardeer.”
“Ja. Dit klink goed. Dis net soos Pa dit sou gestel het.”
“Ja. Wat nog?”
Tokkie konsentreer hard. “My innige meegevoel met jou groot verlies. Dit moet ’n groot skok gewees het.”
“Pragtig! Dis nes Pa dit sou sê! Gaan aan, Tokkie. Jy het die regte manier.”
Tokkie skuif gemakliker. “Ek kan opreg met jou saamvoel, want ek moes my oorlede vrou ook so skielik aan die dood afgee.”
“Goed. Goed.” Bokkie skryf om by te hou, en voeg by: “... sewe jaar gelede.”
“Ja. Haai, weet jy wat? Ons was net so oud soos haar tweeling toe ons ma dood is.”
“Ja, dis waar. Ons skryf dit ook neer. Hulle was ook maar net ses toe my vrou oorlede is. Van toe af sorg my tante, tant An, in die huis. Sy is al oor die sewentig.”
“Hm. Reg.”
“Ek is skoolhoof hier op Jagershoek. Dit is in die Karoo.”
“Ja, ons moet dit liewer bysê. Sy bly in die stad, sien ek. Sy weet dalk nie eens waar is Jagershoek nie. Ja?”
“Die tweeling word volgende maand dertien en is in standerd ses. Hulle is besig om te ontluik ...”
“Sal ons dit bysit? Is dit nodig?”
“Miskien moet ons haar dit maar vertel. Hoe meer sy van ons weet, hoe beter.”
“Nou goed ... besig om te ontluik. Hulle voel nie gelukkig daaroor nie.”
“Ja, skryf dit en sê ook: hulle wil liewer nog saam met die seuns sokker speel en bome klim, maar hier is ’n onderwyseres, juffrou Huizeman, wat dink hulle is al te groot vir daardie dinge en behoort nou rokke te dra en hulle soos dames te gedra.”
“Ja, dan hoor ons wat dink sy daarvan. As sy terugskryf en sê sy stem met ou Huizeman saam, kan ons haar ook maar afskryf.”
“Ja. Dis waar. Skryf neer: hulle is baie lief vir hul klinknaelbroeke en verpes rokke ...”
“Nee, jong, wag. Pa sal nie daardie woorde gebruik nie. Wat sê hy altyd as hy nie van ’n ding hou nie? O ja! Hy het ’n hekel daaraan. Ons sê ... en het ’n hekel aan rokke.”
“Is dit nie vir eers genoeg nie? As sy hierop antwoord, kan ons al duidelik agterkom hoe sy oor dié dinge voel.”
“Ja, ek dink dis seker al genoeg. Ons