“Hy sal dit nooit doen nie. Pa is ...” Bokkie krap vinnig in haar geheue rond. Hoe sê die mense altyd wat daardie soort stories skryf? “Hy is hartstogtelik lief vir haar!”
Die tweeling is werklik bekommerd toe hulle wegstap. Dinge lyk regtig nie goed nie. Hulle weet dat dit nie net Sannie is wat dink dat Estelle Huizeman hul ma gaan word nie. Ander kinders het ook al in daardie rigting geskimp en gespot.
Verlede week het Tokkie, toe klein Koos de Klerk, alias Riempies, net in daardie rigting begin praat het, hom sommer met die vuis bygedam en ’n blou oog gegee.
Hul klasonderwyseres wou natuurlik onmiddellik ná pouse by Riempies weet waar kom hy aan daardie blou oog en Riempies het na een van die tweeling gewys.
“Sý’t my so geslaan, juffrou.”
Bokkie het opgestaan en saam met haar Tokkie. Hulle het uitdagend na Riempies gekyk. “Watter een van ons het jy gesê was dit?” wou Tokkie weet, en Riempies het magteloos van die een na die ander gekyk. Hoe moet hy weet wie van die twee dit was? Hulle lyk dan presies eenders! Maar een van hulle was dit.
Juffrou Huizeman se oë het op die tweeling geblits. “Julle is al weer besig met julle dinge, nè? Waar het jy gehoor dat groot meisies van dertien nog aan seuns slaan? Het ek nie ...?” Sy het haar woorde onder beheer probeer kry. “Uit! Uit die klas! Gaan na die hoof se kantoor en wag daar!”
Henk Beukes frons diep toe hy na Estelle se opgewonde relaas luister.
“Werklik, Henk, jy sal iets moet doen! Dis darem verregaande dat sulke groot meisies nog met die vuis slaan soos ... ek weet nie watse barbare nie! En natuurlik weier hulle soos altyd om te sê wie van hulle dit was. Ek stel voor dat hulle ’n slag deeglik vasgevat word! Hulle kort ’n pak slae.”
Henk se frons het verdiep, hoewel daar diep agterin sy oë ’n glinstering skyn.
“Estelle, as ek aan dertienjarige meisies gaan begin slaan, gaan ek nie juis beter wees as hulle nie. Dit pas sekerlik vir my as groot man net so min om aan sulke groot meisies te slaan as wat dit vir hulle pas om met die vuis te slaan. Ek maak my nie skuldig aan so iets nie. Waaroor het dit gegaan?”
“Ek weet nie. Ek kry niks uit hulle nie, nie eens uit Riempies nie.”
“Hmm. Dit strek daardie meneertjie darem ook nie tot eer dat ’n meisie hom ’n blou oog gee nie. As ek hy was, sou ek liewer stilgebly het.” Hy sien hoe sy haar bes doen om haar humeur te beteuel en sê vinnig: “Goed, ek sal die saak verder hanteer.”
In sy kantoor het hy sy twee dogters eers peinsend aangekyk. Die liefde en jammerte in sy hart het hy met alle mag onderdruk. Dit is immers verregaande dat meisies van dertien nog met die kaal vuis onder seuns inspring ... en dit nogal sý, die skoolhoof, se dogters.
“Waaroor was dit?”
Stilte.
“Wie het geslaan?”
Hy sug diep.
“Goed. Dis julle albei. Luister nou mooi vir my, tweeling. Ek kan nie sulke gedrag duld nie. As julle nie vir julle van nou af gaan gedra nie, sal julle my geen ander keuse laat as om vir julle plek in ’n ander skool te kry en julle kosskool toe te stuur nie.”
Twee koppe het omhoog geruk en twee paar oë het hom verbysterd aangestaar. Kosskool ... Daardie woord het hulle al tevore gehoor, en hulle weet presies waar hul pa aan hierdie vorm van dreigement kom. Twee koppe het weer gesak, en hul pa het weer probeer.
“Wat het Riempies gedoen of gesê wat sulke drastiese optrede volgens julle regverdig?” Sy gesig het verder verstreng toe daar steeds geen antwoord kom nie, en hy het opgestaan. “Goed. Julle kan maar gaan. Ek gaan julle nie straf nie. Juffrou Huizeman het voorgestel dat julle ’n slag goed deurgeloop moet word. Maar julle weet ek het nog nooit aan julle geslaan nie. Ek sal dit nie nou begin doen, noudat julle al groot meisies is nie. As julle ’n ma gehad het, kon sy julle vandag die leviete voorgelees het. Maar nou ... Gaan terug na jul klas en vra jul juffrou en vir Riempies om verskoning. Ja, ook vir Riempies! As julle dan nie wil sê waaroor dit gegaan het nie, kan ek net dink dat Riempies onskuldig aangerand is. En voordat julle enigiets in die toekoms doen, dink aan wat ek vandag gesê het. Ek gaan nie weer praat nie.”
In die klas aangekom, het hulle soos twee soutpilare voor die juffrou gaan staan en om verskoning gevra, die vier blou oë stokstyf starend voor hulle uit. Toe het hulle na Riempies gestap, en albei het plegtig en mooi duidelik ook aan hom verskoning gevra.
“Ek is jammer dat ek jou oog blou geslaan het,” het Bokkie in ’n helder stem gesê en toe fluisterend: “Volgende keer sal hy pers wees!”
“Ek is jammer dat ek jou oog blou geslaan het,” het Tokkie ook weggespring en toe ook sissend: “Maar as jy dit weer waag, foeter ek jou weer!”
Dit is dus gelukkig vir Sannie dat die tweeling onder ’n donker wolk van dreigement loop, anders sou sy vandag nie so maklik met haar praatjies weggekom het nie. Al wat hulle kon doen, was om die versinsel van hul pa se ander meisie te gebruik.
“Jong, ons moes seker nie vir Sannie daardie storie vertel het nie. Sy is die grootste ou skinderbek in die skool. Sy gaan nou die hele wêreld vol loop en vertel van Pa se ander meisie en so aan. Dit kom nog netnou by ou Huizeman uit en dan is daar perde.”
“Miskien sal dit goed wees as sy die storie hoor. Dit skrik haar dalk af.”
“Daarvoor is sy te hardkoppig, die arme ou ding. Sy sal nie so maklik laat los nie. Nee, sy sal daarmee na Pa toe hardloop en dan braai ons.”
“Ons het darem nie heeltemal gejok nie. Pa gaan mos een van die dae ’n ander meisie hê en dan het ons mos nie gejok nie. Dit laat my dink ... Ons het nog nie vandag gaan pos vra nie. Kom ons hardloop gou.”
“Ek hoop van harte daar is iets vandag,” laat Bokkie hoor en val in pas met haar suster. “Ek sal my nie so lank kan inhou nie, dan stuur Pa ons dalk regtig weg en dan, moet jy weet, is dit klaar met kees. Dan is daar niemand wat Pa van daardie ou ding se kloue kan red nie. As ons weer terugkom, is hulle klaar getroud.”
“Wag so ’n bietjie. Hier is nog ’n pakkie ook vir julle; vir jul pa, ten minste. Teken net daar onderaan die strokie dat julle dit ontvang het.”
Hulle kan hul opgewondenheid nie bedwing nie.
“Is dit hy?” wil Bokkie dringend weet toe hulle nog skaars by die poskantoordeur uit is.
“Ja, dis hy! Kyk: Afsender: SOEK EN VIND-klub. Kom gou, man. Ons gaan dit daar agter ou Jors se damwal op die mielieland oopmaak. Ons kan nie waag om dit huis toe te vat nie. Daardie ou Snuffelpot sal dit kry. Daar is mos nie meer ’n hoekie of gaatjie in hierdie huis waar sy nie haar ou lang neus insteek nie.”
Die tien vingertjies bewe só van opgewondenheid dat hulle nie die tou loskry nie, en Tokkie sit sommer tande by. “Daar’s hy! Nou kan ons ... Goeiste Griet! Kyk al die briewe! Dis ... honderde!”
Ook Bokkie kyk grootoog na die inhoud van die kartondoos. Dis stampvol briewe, almal geadresseer aan EENSAAM OP WEGDRAAI. “Ons gaan hulle nooit almal deurgelees kry nie!”
“Kom. Daar’s werk! Begin jy in daardie hoek en ek begin hier.”
Hulle skuif reg en begin met hul reusetaak om die honderde – wat teen die end vyftig blyk te wees – briewe deur te lees.
“Kyk hierdie een, Bokkie! Kyk! Dink sy werklik ...?”
“Maar kyk hiér!”
Eerlank kraai hulle van die lag. Bokkie hou haar maag vas en Tokkie vee die lagtrane met die rugkant van haar hand weg. “Ek sal darem graag Pa se gesig wil sien as só ’n tannie hier by hom opdaag! Ons kan gerus ...”
“Nee, wag, hou jou in, Tokkie,” laat Bokkie waarskuwend hoor. “Ons het nie tyd vir grappies maak nie. Ons moet vandag nog ’n vrou vir Pa kry. Luister ’n bietjie hier. Liewe man, ek is ook eensaam. Ek sal na jou toe kom en jou kom help met jou kindertjies.