“Hulle was ryker as wat ek kon onthou ons ooit was, voor én tydens my pa se bedrog. Of dalk kan ek net nie onthou hoe goed ons voorheen geleef het nie. Dalk was die kontras tussen hulle lewe en myne net te groot. Hoe meer ek myself vertel het dat hulle sonder hulle ryk pa’s ook maar nie veel was nie, hoe minder het ek dit geglo. Ek is skaam om te erken dat ek minderwaardig gevoel het tussen hulle. Ek is twee-en-twintig, en hulle is kinders! Maar my maandelikse salaris was heel moontlik minder as hulle sakgeld! En hulle het so ’n manier om langs hulle neuse na my af te kyk wanneer hulle by die kantoor instap. Praat van egte upper crust! My sommer gejy en gejou. Ek het met meneer Meyer daaroor gaan praat, daarop aangedring dat hulle my ‘juffrou’ noem.
“In elk geval, hulle was ryk, hulle het duur aangetrek. Toe maak ek links en regs klererekeninge oop en ek kóóp. Met my kredietkaart laat ek my muisvaal hare by ’n spoggerige salon goudblond kleur. Ek hou basies op om te eet. Want om maer te wees, blink hare en vel te hê, spel vir hulle sukses. En ek wou so graag suksesvol wees. En as ek dit nie kon wees nie, wou ek dit ten minste lýk.
“Twee jaar terug het ek my siel aan Mammon verkoop, Migael. Omdat ek nie van beter geweet het nie. Omdat ek gedink het dat ek onbetrokke kan bly. Omdat ek vraatsig vir weelde was. Google my naam en jy sal sien dat Emmerentia Gertruida Engelbrecht staan vir ‘kind van Mammon’. Dis wie ek is. En ek wens dit was nie so nie. Ek wens ek kon ’n ander naam vir myself kies. Ek was vraatsig, en nou is ek so dik gevreet aan geld dat ek daarvan wil kots.”
Ek kyk vinnig op na hom, maar sy gesig bly uitdrukkingloos. Nie eens dít kan hom skok nie.
“Ek het Lisa Groenewald by die skool ontmoet – sy was meneer Meyer se persoonlike assistent. Dieselfde werk as ek, net ’n meer indrukwekkende posbeskrywing. En natuurlik het sy ’n kantoor net vir haarself gehad. Sy het ’n borrelende, sprankelende persoonlikheid. Sy was goed versorg. Sy was pragtig. Sy was alles wat ek wou wees. By haar het ek alles van grimering geleer. Ek het saam met haar begin gym. En saam met haar inkopies gedoen. Waar ek plastiek rondgeswaai het, het sy kontant gebruik. En sy kon kóóp.
“Vir ’n lang ruk het ek myself oortuig dat sy die rede vir my skuldlas was, omdat sy my kon oortuig om iets te koop wat ek nooit sou dra nie. Maar dit was nie haar skuld nie, dit was myne, ek weet dit. Lisa het op trou gestaan met ’n baie welaf man. Ek was oortuig dat hy haar bederf het, want op haar salaris kon sy nie alles bekostig wat sy gekoop het nie.
“In Lisa het ek ’n goeie vriendin ontdek. Iemand by wie ek kon kla oor die werk, die feit dat ek nie ’n man kan ontmoet wat aan my verwagtinge voldoen nie – meaningless goed. En saam met haar kon ek koop sonder om skuldig te voel. Toe kom die rekeninge. En ek maak somme. En besef dat ek in baie groot moeilikheid is. Ek kon vir niemand van my finansiële krisis vertel nie, veral nie vir my ouers nie. En ook nie vir Lisa nie. Ek was bloot te skaam om te moet erken dat ek toe nie so volwasse is as wat ek geglo het nie. Dat ek after all my pa se kind is. Toe skakel een van die klerewinkels my by die kantoor.”
* * *
“Ek sal probeer.” Ek voel Lisa, wat teen my lessenaar aangeleun staan, se blik op my en praat sagter in die mondstuk. “Ek belowe ek sal ’n betaling maak voor die end van die maand . . . Goed, voor die einde van die week dan.”
My hand bewe toe ek die gehoorstuk neersit.
Lisa kyk stip na my. “Ek neem jou uit vir ete ná werk, ek het hierdie fabulous Italiaanse restaurant ontdek.”
Dit ís ’n mooi restaurant. Ons bestel elk ’n groenslaai en ’n glas water. Bid jou aan, dink ek toe ons die bestelling plaas. Hier sit ons in ’n Italiaanse restaurant met al die indrukwekkende, aptytwekkende disse op die spyskaart, en ons bestel slaai.
Dis die prys wat jy betaal om in ’n nommer 34-jean te pas, sug ek innerlik en neem ’n groot sluk van die water.
“Ek kon nie help om jou telefoniese gesprek van vroeër te hoor nie,” sê Lisa versigtig. “Is jy in die moeilikheid?”
Vir ’n oomblik oorweeg ek dit om alles te ontken. Dis nie lekker om jou tekortkominge met iemand te deel nie. Veral nie met iemand soos Lisa nie. Maar sy is my vriendin, en ek móét met iemand praat.
“Jy kan my vertrou, ek help graag waar ek kan,” moedig sy my aan.
En ek vertel haar. Amper alles. Die deel oor minderwaardig voel omdat die skoolkinders beter aantrek, hou ek vir myself. ’n Mens hoef ook nie álles te deel nie.
“Dankie dat jy geluister het, Lisa. Dit help al klaar ’n bietjie. Want behalwe as jy vir my ’n ryk man soos jou verloofde het, kan jy seker nie help nie.”
“Emmie, ek het nog nooit ’n sent by Jeff gekry nie. Dis my eie geld wat ek uitgee. Ek het ’n tweede inkomste. ’n Tweede werk.” Sy dink ’n oomblik na. “As jy wil, kan ek jou aan my ander werkgewer voorstel. Dis goeie geld; jy sal nooit weer terugkyk nie. Ek wou jou lankal aan hom gaan voorstel het. Ná die troue gaan ek weg, en iemand moet my besigheid oorvat. Wat sê jy? Sal jy hom wil ontmoet?”
“Watse tipe werk is dit?” wil ek skepties weet. As dit so ’n wonderlike werk is en dit betaal so goed, hoekom is sy nog by Geelhoutboom?
“Ek sal verkies dat hy jou self vertel. Ons gaan vanaand na sy klub toe. Praat met hom, dan kan jy besluit.”
“Dis nie ’n strip-klub nie, of hoe?”
Sy lag lank en hard. “Dis ’n baie eksklusiewe klub.”
Sy moes my twyfel raakgesien het, want sy vervolg: “Dit kan nie skade doen nie, kan dit? Ons dans, ons kuier, jy ontmoet hom. Stel jy belang, wonderlik. Indien nie, ook reg.”
“As die geld so goed is, hoekom is jy nog by die skool?” wil ek skepties weet.
“Dis ingewikkeld.”
“Is dit onwettig?” kan ek nie help om te vra nie.
“Dis easy money, ek belowe. En jy kan my mos vertrou.”
“Ek kan nie so goedsmoeds by ’n ding betrokke raak nie, Lisa. Al vertrou ek jou. Jy sal eers vir my moet verduidelik wat ek sal moet doen voor ek jou werkgewer ontmoet.”
“Goed, maar nie hier nie.” Sy kyk na die ander mense in die restaurant. “Kom ons gaan gesels in jou woonstel. Gaan jy solank, ek het nog een of twee dingetjies om te doen. Ek ontmoet jou daar.”
Net toe ek begin glo sy gaan nie opdaag nie, lui my deurklokkie.
“Jy sal nie glo wat ek gekry het nie!” sê sy terwyl sy ’n pakkie opgewonde voor my rondswaai. “Sandale!”
“Sandale?”
“Trousandale!”
A, dis nou al ’n paar weke dat ons elke moontlike skoenwinkel deurloop op soek na die perfekte paar trousandale.
“Ek stap verby daardie klein skoenwinkel in die mall en daar pryk dit in die venster! Kyk!” Sy haal dit opgewonde uit.
“Dis pragtig, Lisa,” sê ek terwyl ek die spierwit sandale bewonder.
“Nou het ek alles om dit die perfekte troue te maak,” sug sy gelukkig en bêre die sandale versigtig.
Terwyl ek tee skink, vroetel sy senuagtig met haar goue armbande.
“Lisa, gaan jy my nou sê wat ek moet doen vir ekstra geld?” por ek haar aan.
Sy neem haar teekoppie afgetrokke by my. “Dis moeilik.”
“Die werk?”
“Nee, die werk is maklik. Ek is net nie seker hoe jy gaan reageer nie.” Sy sug. “Ek sal jou vertel, maar jy mag my nie in die rede val nie. Luister eers klaar. Sal jy?”
Ek knik.
“Ek verkoop dwelms vir Jake Muller.”
Ek maak my mond oop, maar sy hou haar vinger in die lug.
“Luister