Die besoeker. Anchien Troskie

leun nader aan my. “En glo my, Emmie, jy wil my nie ongelukkig sien nie. Quintin!” roep hy so skielik dat ek wip van die skrik.

      ’n Lang, maer man met olierige hare wat tot op sy skouers reik, kom binne. Hy kyk emosieloos na Jake.

      “Maak vir haar ’n sak vol.” Jake draai weer na my. “Nou ja, Emmie, dan sien ek jou weer later?”

      “Jake?” Lisa se stem klink yl.

      “Dis reg, amper vergeet ek.” Hy stap na sy lessenaar, haal ’n pak note uit die boonste laai, gooi dit voor my neer. “Lisa sê my dat jy ’n bietjie swaarkry. Dis ’n voorskot.”

      Ek wil weier om die geld te vat, maar ek weet dat dit ’n warm bad en gekookte kos beteken. Minder telefoonoproepe wat ek moet probeer vermy. Gemoedsrus.

      Dis wat maak dat ek die pak note optel en in my handsak druk. “Dankie.”

      “Dis nie ’n geskenk nie, Emmie.”

      Ek het dit ook nie aangeneem nie, Jake, wil ek sê, maar ek bly eerder stil. Wanneer het ek so pateties geraak? Ek kon nog altyd sê wat ek wou, aan wie ek wou.

      Dis sy oë, besluit ek. Hy het oë wat nie terugpraat duld nie. Gitswart en koud. Ek sal elke sent so gou as moontlik vir hom teruggee, besluit ek. Elke sent. By hom wil ek nooit in die skuld wees nie. En hierdie werk doen ek net tot ek vry van skuld is. Nét tot dan.

      Quintin hou die rugsak na my uit; ek neem dit en staan op. En skrik vir sý oë. Donker oë, sonder enige emosie, staar woordeloos na my terug. Amper dieselfde oë as Jake, en ook glad nie. Syne is dood, soos dié van ’n koudbloedige reptiel.

      “Hierdie een is nie reg vir die job nie. Sy gaan vir ons net moeilikheid beteken.”

      Jake draai na hom. “Hoekom sê jy so?”

      Sonder om sy slangogies van my weg te neem, antwoord hy: “ ’n Gut feeling. Ek dink net nie sy is reg nie.”

      “Gelukkig betaal ek jou nie om te dink nie,” sê Jake en draai sy rug op ons. Wat, lei ek af, beteken dat ons weggestuur word.

      * * *

      Migael sit doodstil. Ek kan sien hy luister aandagtig.

      “Ek het gebewe toe ek langs Lisa in die motor klim. Sy ook. Ek kon dit aan haar hande sien. Dit het my nie ontstel dat Quintin dink ek is nie reg vir die werk nie. Ek wás nie. Die manier waarop hy dit gesê het, die kyk in sy oë, dít het my ontstel.

      “Die volgende dag het Lisa haar kliënte begin inlig dat ek van nou af die goedere sou verkoop. Ek het myself probeer oortuig dat ek nie ’n ander opsie het nie. Dit het nie veel gehelp nie, ek het myself steeds gewalg. Veral toe ek die pak note uit my handsak haal en dit tel. Tienduisend rand. Genoeg vir elektrisiteit, telefoon, ’n paar rekeninge. Dat ek daarvoor dankbaar was, het my nog meer gewalg.

      “Toe my eerste wins van vyfduisend rand in my hand lê, het ek myself weer eens belowe dat ek dit net sal doen tot ek vry van skuld is. Daarna sou ek sonder enige skuld leef.”

      Ek kyk verbaas na die trane wat op my hande drup, ek het nie eens besef ek huil nie. Migael kom sit langs my, neem my versigtig in sy arms, tel my op sy skoot. Soos ’n kind sit ek daar, my gesig in die holte van sy nek gedruk, my arms krampagtig om sy lyf geslaan. En ek huil. Ek huil sy skouer sopwaternat.

      Die eerste party van die kwartaal was ’n moerse sukses! Soos gewoonlik! Sean weet hoe. Baie booze, baie E.

      Lisa het gisteraand vir ons gesê dat sy weggaan. So, ons het ’n nuwe dealer. Nogal Emmie! Die vaal enetjie wat soos ’n koek aantrek. En sy kan ’n mens skaars in die oë kyk, hoe gaan sy deal? Sal maar moet sien.

      Simon is terug, uitgewas en bleek. Ek is bly hy’s okay. Ek het daai aand nie gedink hy gaan dit maak nie. Ek wil asseblief nooit in so ’n plek beland nie. Ek weet dis ’n risiko, ek’s nie stupid nie! En ek gaan ophou. Eendag. Maar ek is jonk, wat kan nou verkeerd gaan?

      En dis ’n feit: alles word die moeite werd wanneer ek high is. Dis wat drugs so awesome maak!