Kroes. Pat Stamatélos

trek hulle in.

      ’n Paar dae na die troue kry ek ’n brief. Dis van Dorie. Het ek die strooimeisie-affêre geniet? wil sy weet. Het Kay haar kaartjie met die R20 ontvang?

      Jy weet, my pay is te min vir ’n treinkaartjie, anders sou ek gekom het, skryf sy.

      Sy werk in ’n groot hospitaal in Johannesburg. Een van die dae gaan sy as suster kwalifiseer en sy is vasberade om elke sent te spaar om oorsee te gaan. Ek glo haar en wens ek kan saamgaan.

      Dis Maart en amper tyd vir die universiteit om te begin. Die enigste kwalifikasie wat ek vir die Michaelis Kunsskool nodig het, is matriek en talent. Maggie se polis het genoeg uitbetaal om my universiteitsfooie te dek en sy het nog ietsie oorgehad. Ek kry ’n Saterdagoggendwerk en die anties is verlig. Nou is my treingeld betaal en dis net my kunsmateriaal waarvoor hulle nog hand in die sak sal moet steek.

      Ek geniet die Saterdagoggendwerk. Dis in Somerset-Wes en ek sal moet heen en weer met die bus, maar gelukkig word die ekstra uitgawe my gespaar: ek kry ’n lift saam met bure wat elke dag Somerset toe ry vir werk. Hulle weier enige bydrae vir petrol. “Djy is ’n poor student,” sê hulle simpatiek.

      Die winkel is ’n speelgoed-en-hobby-winkel en daar is nie veel vir my om te doen nie. My baas se naam is Glen Sneddon en hy en sy vrou is baie nice teenoor my. Ek maak koffie, stof af en pak reg, en as dit baie besig raak, moet ek die customers help, maar ek werk nie met die till nie. Die Sneddons het drie dogters en mevrou is weer met die lyf. Almal hoop en bid dat dit hierdie keer ’n seun is. Mevrou het reeds besluit as dit ’n seun is, gaan die naam Peter-John wees. Maar hulle maak hulle klaar vir nog ’n dogter.

      My eerste dag by Michaelis is ’n nagmerrie. Iemand sou my kom oplaai, maar ’n uur voor die tyd laat sy weet die motor gee probleme. Ek moet ’n trein haal.

      Die kunsafdeling van die universiteit is aan die bopunt van die Tuine en ek hardloop die hele ent van die stasie af. Laat vir my eerste klas, klop ek saggies aan die groot deur met die naamplaatjie wat sê Lecture Room Number One. Ek stoot die deur versigtig oop en gaan binne. Die lektor, meneer De Villiers, kyk my kwaai aan. Hy wink my nader en wys ek moet gaan sit. Dit voel asof die ander studente se oë gate in my kop boor. Ek skuif haastig in langs ’n meisie in die voorste ry. My hande is nat van die sweet en my klere sit vas aan my lyf.

      “Daar’s ’n meid in ons klas,” sal hulle die aand aan tafel vertel. “Sy was laat vir die eerste klas. Sy ruik na sweet.” Die ma en pa sal wonder hoe ek dit kan bekostig.

      Ek kyk af na my skoene. Bruin skoene met veters. Lelik. Jy moet ver loop, het Maggie gesê. Hulle is gerieflik en kan maklik skoongemaak word. Nou is hulle vol stof en ek kry ’n bietjie skaam toe die meisie langs my na hulle loer.

      Na die inskrywing en verwelkoming gaan ons na ’n ander klas vir Basic Design. Die lektor is Neville Dubow. Sy swart vasgeplakte hare lê agtertoe. Hy lek dikwels oor sy dik lippe en glimlag min. Ons leer later om vreemde dinge in sy klas uit paper en cardboard te maak. Daar is ook opgeblaasde ballonne wat op karton vasgeplak word en soos vroueborste lyk, en horlosie-springs wat so styf span dat dit lyk asof hulle enige oomblik oor die kamer gaan skiet. Verder is dit bokse met slingers en ligte wat spookagtige goed op skerms gooi en vreemde prente met vreemde voorwerpe.

      Peggy Delport gee Graphic Design. Sy rook Lucky Strike en praat met ons tussen bruingevlekte tande en rook wat uit haar neusgate borrel. Sy het ’n seun met die naam Zak. Sy leer ons die fynere kuns van design en lettering. Ons eerste taak: ’n eksperiment met sirkels, lyne en vierkante. Aan die einde van die dag hang ons alles teen die muur. Peggy gee haar review. Sy wys met ’n lang stok na my taak.

      “Very simplistic, but to the point. Very bold. Good beginning, Patricia.”

      Die ander studente kyk na my en glimlag.

      “Die meid begin goed,” sal hulle vir ma en pa sê.