Engel in die teater. Naretha Franken

beduiweld is, is seker, en sy het geen begeerte om weer onder sy tong deur te loop nie. Tog glip die woorde uit voordat sy kan keer.

      “Ek is jammer, dokter, maar ek kan nie. Daar is –”

      Toe bars die orkaan los. Gerhard ruk die masker van sy gesig af en druk sy vinger amper teenaan haar neus.

      “Jy tart my, sustertjie, jy tart my, maar ons sal sien hoe lank jy nog jou staffie hier swaai. Jy is bederf, verwen tot in die afgrond in.”

      Hy draai om, stap driftig ’n entjie weg en kom dan weer terug. Engela kyk nie op nie.

      “Ek is nie een van jou danige aanhangers nie, hoor? Hou jou glimlaggies vir dié wat daarvoor val.” En daarmee storm hy by die swaaideure uit.

      Linda, wat die onderonsie met groot oë aanskou het, begin sommer bewe en byt op haar onderlip, maar ’n snik ontsnap in elk geval. Engela se oë blink ook toe sy opkyk na waar Johan soos ’n wasbeeld staan.

      Ongeloof en verbasing wissel mekaar af op sy bleek gesig. “Waaroor sou dít nou gaan?” sê hy stil.

      “Hy is ’n … ek wens ek kon …” Linda se vuiste bal. “Hy is ’n uiterste buffel, Engeltjie! Hy het nié die reg om so met jou te praat nie.”

      “Los liewer.” Engela kyk vraend van die een na die ander. “Waarom sou die man my so haat? Ek kan die absolute walging in sy oë sien. Ek ken hom dan van geen kant af nie. Ek het geen benul waaroor dit kan gaan nie.”

      Hulle neem die pasiënt deur na die herstelkamer, maar Engela se kop is elders. Sy draai na Johan.

      “Ek is jammer, maar só kan ek nie aangaan nie. So gou ek die geleentheid kry, gaan ek hom trompop loop en vra wat sy storie is, anders moet matrone my terugsit in die sale.”

      “Miskien is hy verlief op jou,” spot Johan en knipoog vir Linda.

      “Dink dokter regtig so?” vra Linda verbaas en kry ’n vuil kyk van Engela.

      “Nou is julle totaal die kluts kwyt.” Engela is sommer vir Johan ook kwaad. “Hoe kan dokter enigsins oor so iets spot?”

      “Bedaar, Engela, ek trek net jou siel uit.”

      “Wel, dis baie onvanpas!”

      “Ek’s jammer. Jy’s reg, dit was ongevraagd.” Hy stap na haar, slaan sy arms om haar en gee haar ’n stywe druk. “Is ek vergewe?”

      Sy kan nie help om te glimlag nie.

      “Ek is darem bly om te sien daar is ’n bietjie vuur in jou.” Hy draai na Linda. “Het jy geweet ons suster Engeltjie kan ook kwaad word?”

      Linda skud haar kop, steeds onseker oor wat nou eintlik aan die gebeur is. “Ek verstaan van sy buie en giere net mooi niks,” sê sy verslae. “Wat sou die man makeer? Hy was soms mislik met Marlene ook, maar darem nooit so buite homself nie. Hy gee nie eers vir jou kans om te verduidelik nie, dan val hy jou al weer aan oor iets anders.”

      “Wel, een ding is seker, hy kan of wil my nie verdra nie.”

      As dokter De Beer ’n ander teatersuster vir die volgende operasie verwag het, het hy hom lelik misgis. Dis weer dieselfde klein figuurtjie wat sy jas en handskoene vir hom aantrek. Met genoeë merk hy dat die trappie wel verwyder is en een mondhoek krul effens opwaarts agter sy masker. Sy oë ontmoet Johan s’n en hy lees die vraagtekens daarin. Op hul beurt antwoord sy bruin kykers: Hou jou hier uit. En Johan besluit dat dit veiliger sal wees om dit daar te laat.

      Engela skuif stil langs Gerhard in. Die eerste instrument word sonder huiwering in sy hand geplaas, so ook die tweede, maar toe sy hand weer voor haar oopgaan, wag hy tevergeefs.

      “Skêr!” Sy gee die skêr aan. Oomblikke later wag sy hand weer tevergeefs, ’n hand wat so gewoond geraak het daaraan om net te ontvang.

      “Suster!” Die kake agter sy masker span. Sy tart my, dink hy, en voel opnuut hoe die bloed in hom begin kook.

      “Jammer, dokter, maar ek kan regtig nie sien wat u doen nie. As u net so gaaf sal wees om te vra wat u nodig het, sal dit nie ’n probleem wees nie.”

      Aan die bopunt van die tafel knipoog Johan vir Linda.

      Dis met groot verligting dat Engela later na haar kantoor toe stap om die nodige verslae agtermekaar te kry. Sy vra op pad een van die kombuispersoneel om vir haar ’n koppie tee te bring en val dan uitgeput in haar stoel neer, weereens dankbaar vir die privaatheid van ’n kantoor. Sy het intussen uitgevind: Gerhard het natuurlik sy eie kantoor. Hare was glo net vir hom so lekker gerieflik naby die teaters, dié dat sy hom daar aangetref het.

      Wat ’n dag! Sy voel hoe die spanning uit haar vloei toe sy ’n tydjie lank op haar arms lê en haar oë sluit. Sy is besig om ’n skeelhoofpyn te ontwikkel. Dit kan ook nie juis anders nie, met soveel spanning. Sy voel gestroop van alles waaroor sy seker is wanneer sy dink aan daardie man. Vir ’n oomblik oorweeg sy dit om hom te bel, maar besluit dan dat die regte geleentheid nog sal opduik. Sy moet net geduldig wees.

      In die weke wat volg, is daar nie juis ’n verbetering in die verhouding tussen Overberg Hospitaal se hoofchirurg en sy teatersuster nie. Tog is dit asof dokter De Beer besluit het om eers sy wapens neer te lê. Net die nodigste word gepraat en dis duidelik dat hulle mekaar so ver as moontlik vermy. Engela het besluit om liefs die vrede te bewaar, terwyl dit hou.

      Van die feit dat hulle twee die hoofonderwerp van bespreking geword het, is hulle onbewus. Vir die junior verpleegpersoneel het die verhouding tussen suster Engeltjie en die twee nuwe dokters soos hul eie hospitaalsepie geword. Linda Visagie, wat saam met hulle werk, is skielik die middelpunt van belangstelling.

      Matrone kom met ongeloof van die stories te hore. Sy kan nie glo dat dinge so ver gevorder het nie, en dit reg onder haar neus. Toe sy op ’n dag met Engela praat nadat sy haar ’n paar dae nie gesien het nie, moet sy fokus om die skrik van haar gesig af te hou. Die kind het nóg maerder geword en is duidelik nie haarself nie.

      Dokter De Beer is tog altyd ’n perfekte heer en matrone Filander kan nie dink dat daar al ooit ’n pasiënt was wat oor hom gekla het nie. Waarom sou hy dan nou die arme Engeltjie met soveel minagting behandel? Sy besef dat sy sal moet ingryp, maar hoe?