Een Requiem Voor Prinsen. Морган Райс

connectie met het land hadden. Ze regeerden er niet alleen over; ze maakten er deel van uit.”

      Kate verstijfde toen ze dat hoorde. Ze had die connectie gevoeld. Ze had het land zich onder zich voelen uitstrekken. Ze had er kracht uit geput. Dat was hoe ze Sophia had kunnen genezen.

      “En dit is echt?” zei ze. “Het is niet een of ander verhaaltje? Ik word niet gek?”

      “Ik zou dit niet verzinnen,” verzekerde Sophia haar. “Dat zou ik je niet aandoen, Kate.”

      “Je zei dat onze ouders deze mensen waren,” zei Kate. “Zijn ze… zijn ze dood?”

      Ze deed haar best om de pijn die met die gedachte gepaard ging te verbergen. Ze kon zich de brand herinneren. Ze kon zich herinneren dat ze gevlucht waren. Ze kon zich niet herinneren wat er met haar ouders gebeurd was.

      “Ik weet het niet,” zei Sophia. “Niemand lijkt te weten wat er daarna met hen gebeurd is. Dit alles… het plan was om naar onze oom Lars Skyddar te gaan, in de hoop dat hij iets weet.”

      “Lars Skyddar?” Kate had die naam eerder horen vallen. Heer Cranston had gepraat over Ishjemme, en hoe ze erin waren geslaagd om vijanden buiten te houden met een combinatie van sluwe tactieken en de natuurlijke verdedigingswerken van hun ijzige fjorden. “Hij is onze oom?”

      Het was te veel om te verwerken. Ineens had Kate van helemaal geen familie behalve haar zus, een familie die koningen en koninginnen waren geweest, met mensen die nog steeds regeerden in een ver land. Het was te veel, te snel.

      Instinctief reikte Kate naar het medaillon dat ze om haar hals droeg. Ze haalde het tevoorschijn en keek naar de afbeelding van de vrouw die erin zat. Ze had nu een naam voor die vrouw: Christina Danse. Haar moeder. Dat betekende dat zij Kate Danse was.

      Kate glimlachte. Ze vond het een mooie naam. Ze vond het fijn dat ze een familienaam had die ze kende, in plaats van dat ze gewoon een van de onvrijen was, getekend door de tattoo op haar kuit.

      “Wat is dat?” vroeg Sophia, en Kate besefte dat ze niet naar het medaillon keek, maar naar de ring die ze aan dezelfde ketting had gedaan. Er was geen twijfel aan dat Sophia hem herkende. Natuurlijk herkende ze hem. Het was haar verlovingsring geweest. “Waar heb je die vandaan?”

      Het had geen zin om het nog langer verborgen te houden.

      “Sebastian heeft hem aan me gegeven, zodat ik hem aan jou kon geven,” zei ze. “Maar Sophia, je moet bij hem uit de buurt blijven.”

      “Ik hou van hem,” zei Sophia, “en als hij van mij houdt—”

      “Hij heeft je neergestoken,” hield Kate vol. Ze voelde een echo van de woede die er was geweest toen ze Sophia daar voor het eerst had zien liggen, op het randje van de dood. “Hij heeft geprobeerd je te vermoorden!”