De fettige kelner op middelbere leeftyd seach nei de âlde Givi die syn wenkbrauwen omheech.
– Jou my in barbecue, ja?! Fan sok, fan sûn fleis, dat wie in sûne ram. Skjin snije mei in mes… Gesonde kebab. – mei syn linker each bûge, en syn rjochter each kwytreitsje, tilde de lytse finger fan Givi.
de kelner fleach fuort. En doe begon de shelling fan it dak. Alle besikers en kafees wiene ferspraat wa’t wêr. Alde Givi allinich wachte oanhâldend op ’e oarder. In strui kûle sloech de hoed op en smiet it nei de grûn. Givi ferhuze net ûnder de woartels fan ’e Budenovsky-snor. In amerij letter bellen de Russyske soldaten by it kafee.
Wy namen winskes en kebabs rau en brochten mei ús. Wy hawwe gjin jild nedich. Neidat wy alles wat nedich binne foar iten te typen, binne wy fuortgien. Givi wachte.
Opmerken dat de soldaten fuort wiene, klommen besikers en kafees út ’e hoeken en namen elk har plicht op, pakten kûgels ûnder har tongen en spuie stikjes tosken op’ e flier.
De fette kelner droech al de barbecue nei it langferwachte. Hy lei in bakje foar de noas fan Givi op ’e tafel en frette yn it rack fan in fette soan fan pleatslik autoriteit, bynamme – «Hey, yeah?!». De pake fan Givi pakte grif in barbecue en mei giele metalen tosken pakte hy in stik sintraal fried fleis. De kelner sprong foarsichtich yn ’e ezel, en draafde op syn beurt syn knibbels. Givi luts de skewer ienris oer. It fleis stiek gewoan út. Hy luts, biet syn tosken – twa. De skepper ûntsnapte út ’e hannen en klapde de âlde yn syn gesicht, liet fet strepen op syn wangen en in ring fan gebakken tomaat op’ e tip fan in snuifke, Kaukasyske nasjonaliteit, noas. Hy luts it in tredde kear werom, en syn senile hannen trille. En…
– Hokker soarte fleis, rubber, wai?! – eksplodearre respekteare Givi jean.
– Hé, heit, wai, hotelel sûne ram, hy knypte gers yn ’e bergen! Snipte de frisse loft, ja?! en hy libbe hûndert en tolve jier.
Givi gooide nervich de barbecue op ’e tafel.
– Hé, ja, ik wist dizze grap doe’t jo heit yn it projekt hie, ja?! – Hy stie oerein en, ferjitten de proefpersoan fan drifthout mei brutsen knopen, gong fuort.
Goejûn jûn!!!
Mar wy, op syn beurt, waarden dronken, en tommen, en kamen yn gefjocht, mar hoe sit it sûnder it, wy binne de Airborne Forces? En moarns sieten wy om troch te rinnen en te wachtsjen op de folgjende reis op ’e lippe…
De moarn fan in minne dei…
notysje NINTH
Rinne
Slavernij Venadevich, in eardere plysjekolonel, no in misdiedsbaas ried yn in koele winkel en kocht in koele liter flesse wodka, koele snack, koel bier en stapte koel út ’e winkel. Benadere syn koele wurkjende jeep, blokkearre hy it fan in koele alarm en …, ûnthâlde dat hy fergetten hie koele sigaretten te keapjen.
– No, sparren fallen. – Hy wie ferlegen en smiet alles yn ’e ezel fan’ e auto, besleat gau har te riden nei de winkel foar nicotine en lei gjin belang oan it alarm. – No, wat, fuortendaliks sûnder wachtrige en keapje?! Minutebedriuw.. – tocht hy, mar it die bliken dat guon kliïnten betelle foar in grut oantal produkten foar de bedriuwspartij en tsien minuten wachtsje moasten. De kassa is drok.
As it út is, is it cool. Doe’t hy fuort wie, wie syn koele jeep mei in koele alarm, mei koele wodka, koele snack, koele bier fuort.
– Gekapt, demoanen, khe.. – Slaveri Venadevich mompele en, ferljochte koele sigaretten, rôp de ferkearsplysje oer syn kaping oan syn freon, kolonel.
Twa oeren letter waard in jeep net fier yn ’t binnenhôf fûn: binnen it lyk fan in jonge man en in heale liter wodka, in iepene blik bier en in hast ieten snack. Fiif meter fan ’e jeep lei it twadde lyk fan in Khachik âlder.
Se taskreaunen alles oan de nommen produkten en straft de direkteur fan dy winkel, se sizze dat syn dochter, in santjinjierrige skoalmeisje, waard fermoarde. Slaveri Venadevich sels betelle foar de begraffenis dief, út earlik gewisse, waans wipers in wike letter in holle fûn yn ’e jiskefet. Se rôpen har technikus nei it toaniel en flechte, seagen de plysje en fielde eangst foar wetteloosheid.
Eardere wipers yn it hûs fan ’e bommewerper setten har ta en foar alles begon se oan elkenien te klopjen, ynklusyf my, wêrom’t ik neitiid troch de administraasje fan’ e ’nachtskuon’ waard ûntslein en op strjitte bedarre.
Ik rûn de stêd yn en wist net wat ik dwaan moast, ik woe ite en drinke, sliepe en skriuwe, poppe en skrieme, fart en gûlje.
– No, jou de hel in paspoart, wurk en húsfesting!! – burst my yn ’t sin. En de python frege om wat oars. – Op it stuit is it hyt, fleis en mear…
– Gean stiel!! – de ynderlike stim trochsnien as in sikkel.
– Nooo. Ik bin gjin Russyske demokrat, mar in Sovjet man. Myn geast waard foarme yn ’e post-Sovjet-romte, doe’t de mearderheid net allinich net wist hoe te stealjen, mar gewoan it lêste stikje brea joech en dielde, lykas Jezus, de pine fan oaren realisearre en it net ferstie. Se stiel, opnij, dejingen dy’t op it stuit in oligarch en in demokraat binne, dy’t yn ’e winter net iens snie kinne krije, en se fuort nimme fan gewoane minsken. In deputearre mei in kriminele ferline is cool en sels heroysk, sizze se, it âlde regime efterfolge. Mar as in persoan in rebel is, dan is hy ienris hûndert gefaarliker en wreedder dan normale pickpockets. It wiene net bûtenlanners dy’t ús lân ferwoaste, en net wy – gewoan stjerlikens, mar dizze dieven yn ’e wet – no deputearren fan’ e Steatsduma. En alles sil allinich feroarje as de lêste eardere Sovjet-amtner wurdt ferwidere en sels as hy net iens in kommunist is, is hy in dief fan dy tiden. En no besykje se gewoan wer en wer yn lúkse te libjen, en ús libben fan ús nimme. En har bern, sûnder it libben te witen, fuortendaliks nei de deputearren. Sniff shit om better te tinken en te stimmen foar ynnovaasje. En wy, gewoanlik foar har, binne gewoan ynsekten, net iens fee. In soarte fan prima donna besette de heule ether. Se priizgje har en sjonge ferskes foar har. Se is de meast demokratyske frou yn ús lân, se troude mei har illegitime soan en dat is alles: doch sa’t se docht. En dejingen dy’t tsjin ’e monargy binne, dat is, it is better dan in ferske en net besibbe oan Mozes, betsjuttet bygelyks gjin formaat lykas Viktor Tsoi, dy’t waard ferwidere nei’t hy wegere mei har te gearwurkjen. En dit is yn alle rûnten fan macht. Us demokrasy is it tsjinoerstelde fan westerske demokrasy, en dus is de libbensstandert oars: wy hawwe shit en se hawwe Kaif. De Amerikanen assosjearje in demokraat mei earlikens, mar mei ús Russen wurdt dit begrepen as diefstal en banditry. En opnij krige ik., No, neat, net yn ’e earste. Bisten yn ’e jungle binne makliker, se hawwe gjin wet. En hjir?! It wichtichste is kalm te bliuwen. Jo kokje – it is utopia, nerven binne noch nedich… Mar is alles wurch fan?! Jacht is gewoan gjin probleem. As de minsken tsjin ’e kening binne, dan is dit net langer in lân, mar in kazerne wêr’t se twongen te bestean, net libje. Mar de earste oeren fan in bewuste herstrukturearring yn it libben binne lestich, en as jo al begripe wat foarút leit, dan is it libben net ynteressant en jo libje sûnder te tinken oer moarn. Libben sûnder doel. Dêrom sil de jeugd fan hjoed it lân folslein ferneatigje… Twa wiken fan opheffen fanôf it begjin, en opnij yt ik sosjaal op. En sûnt dizze tiid sil ik net hannelje…
Nevsky Prospect is it hert fan Sint-Petersburch. Fan Alexander Nevsky Square nei it Decembrists Uprising Square; fan de Fjoertuorren nei de Hermitage. Hoefolle jo sjogge: jongleren, en akrobaten, en pockets, en bidlers, en suckers en scammers. Elkenien wurket dêr. En de gesichten binne kriminele goed fiede. Fansels binne toeristen yn feite in romp. Sjoch, de beskeadige man fan McDonald’s mei in skodding swellet, dat is, mei in slûf. En ik sjoch hoe’t in man nei him ta komt mei in blatant kwea-aardich uterlik.
– Hey broer,.. geweldich! – hy groete de sucker.
– Ja, sûn, tankje God!
– No, wat, is it libben normaal? Oan god? God jouwt gjin kloat oer dy. Koartsein, – kaam yn in strakke man nei in sucker, ryd