noat SEVEN
Ortodokse wykeinen
Yn dizze wrede bommewerper, in hûs foar dakleazen, op Sinopskaya dyk 26, ûnder de namme RBOO «Nochlezhka», wiene d’r net allinich misdiedigers, tokens, Chukchi en trije Oekraïners, dat is, ynwenners út Donetsk-regio. De rest fan ’e Oekraïners binne Bandera-fasisten, mar d’r wennen ek twa muontsen fan’ e Ortodokse Tsjerke, dy’t al wurch wiene fan leauwen yn God, en se besleaten de simmerstop te nimmen fan har lunsj fan hearrigens en it ferbod fan guon wrâldlike fersiking, fansels, observearjen fan it wichtichste diner fan selibaat, jûn mei tonsure. Fansels pakten se, geheim fan oaren nachts, har fingers yn ’e lul fan inoar, en blykber hoegden se dit diner net te annulearjen, fanwegen it net stean fan guon steande dielen fan it lichem, yn’ e liibegebiet. Nei’t se binne ûntsnapt út it kleaster fan ’e Alexander Nevsky Lavra, de stêd Sint-Petersburch, fergetten se bewust alle wetlike wetten en folgen wrâldske wetteloosheid: se rookten, sloegen, swarden, en, úteinlik, nei’t se op bêd gongen, berouden se har Hear. Fansels koene se begrepen wurde, om’t pater Seraphim al tweintich jier in muonts wie, fanôf iuwenâlde tiid oan ’e Sovjet-tiid en sels yn’ e sône siet, foar kriminelen, foar religieuze leauwen. En de heit fan Fion, tsjinne yn minder dan tolve jier yn it hillich fjild, mar krige koartlyn dizze tonuer fan dizze ekstravagante muonts Seraphim, fan ’e Kiev Pechersk Lavra, fan wêr’t hy werom plante waard yn’ e ried, en hy begon te rûnjen oer kleasters en tsjerken. Lykas Seraphim hat ferskate kearen sein dat syn siel al lang yn ’e himel hat, mar it fleis kin noch net kalme en stjerre. En hy wachte elke oere dit oere, bidden foardat hy op bêd gie. Harren God begriep blykber ek dat se net izer wiene, om’t se it haaddiner fan selibaat oanbea, it net begon, en yn ’t algemien gjin omtinken oan froulju oangeande yntimiteit. En har jild waard sûnder arbeid bestege en ferdwûn krekt doe’t se kamen.
Yn Nochlezhka makken se fuortendaliks in protte falske freonen, drankgenoaten, en de muontsen waarden troch finzenskip in soarte fan breawinner foar guon parasytyske parasiten dy’t de handikapten en âlde minsken fan har ferdjipping slachte, lykas helpleaze earme jonges mei har gelyk waarden, har deistige omkeaping. Mar de muontsen seagen dizze freebie stadichoan fan har kant oer en besleaten de sirkel fan kontakten en it plak fan ’e nacht te feroarjen, te brûken om kontakt mei my op te nimmen en de nacht troch te bringen yn’ e kelder fan ’e sliepkeamer fan it Seminarium fan’ e Alexander Nevsky Lavra, wêr’t Aleksashka Nevzorov ienris studearre. Ik hie de feardigens en ûnderfining fan strjitten fjochtsjen noch net ferlern en genoate spesjale autoriteit ûnder de dieven. Se rôpen my sûnder in toer en doarsten soms net te argumintearjen. Koartsein, ik waard net kontakt opnommen, en ik, neidat ik harke nei Seraphim en Fiona, dy’t wisten oer myn autoriteit echt, en net troch geroften, oer kommunikaasje en fertsjinjen, prudently iens. De einline wie dat ik in soarte fan befeiligings wallet wie. Se, klaaid yn in cassock, gongen yn elke winkel en oanbeaen om te bidden foar de sûnens fan har sibben, de dei dêrfoar, oannommen, nei guon Pskov-grotten. Ien namme wie opnij wurdich yn it bedrach fan tweintich roebels. It jild waard oan my oerbrocht, en de ûntfangsten dy’t waarden nommen yn ’e Kazan-katedraal waarden ferbaarnd ûnder har gebedsjinst. Ik, oars as se, wie yn sivile klean klaaid, mar mei in baarch. Dit waard dien yn ’t gefal dat de cops ús pakten, dan bin ik as de linker, en se hawwe gjin penny yn har oanwêzigens. En alles gie perfekt. Op ’e dei dat wy «hakken», dat is, wy krigen krekt sa, net tûzen roebels elk en nei it wurk rûnen wy oer de tavernes, wêr’t wy hûndert gram skeaten en dronken waarden nei it ferskinen fan in pig. En se wandelen nei har sellen, it seminariumherberge, oan ’e Alexander Nevsky Lavra, goed fiede en dronken, bliid en wurch, fan’ e dei foarby, mar de wei nei hûs wie sawol gefaarlik as lestich. Op ferskate manieren wekker wurden, it barde yn it detoxifikaasjesintrum. En ek hjir wurde wy al aardich dronken meinommen nei it plysjeburo. Fiona is folslein bedoarn. Hy wie tinne, heul freonlik, goed lêzen en naïef. De útdrukking op syn gesicht, foaral de dronken, wie as it gesicht fan in stomme eagenramme mei hellende eagen. De seraf, krekt oarsom, wie skuon en fet, lykas in bargen, gierig en slûch. Hy moast konstant socht wurde, rjocht oant de anus, wêr’t heroïne, kokaïne en ûnkrûd normaal ferburgen binne. Wier, Fiona’s heit klom yn ’e anus, hy wie ek de inisjatyfnimmer fan it sykjen fan elkenien op syn beurt, fansels, útsein foar my, om’t ik it jild hie, en ik koe it snije op’ e helling of op ’e lever, foar fertrouwen en fertrouwen yn myn wurden, sadat se leaude altyd yn myn spesifisiteit. En nei de ûntdekking fan bankbiljetten bekeerde pater Seraphim him en frege om ferjouwing, knibbele op syn knibbels, frege him ôf en freegde him ôf hoe’t se dêr ynrollen, mompelje:
– Mar hoe kamen se dêr?
Nei’t wy ús nei it folgjende plysjeburo hawwe nommen, bestelde de offisier oan ’e plicht ús om ús binde te sluten yn in aaphûs, wêr’t twa Turkmens en in kweade, stinkende, dakleaze schmuck yn’ e winter klaaiden, al clowen, hoewol de hjitte oerboard plus tritich wie, en hy hie ek in winterhoed oan. En hy seit sûnder fraach dat it moarns kâld is fan it fiskjen, en hy krast of de skouderbladen, dan de billen, dan de hals, dan de oksel, as de sole, sûnder syn skuon ôf te nimmen, dan de liif en oare plakken. En it is wier.
Wy brochten Fiona yn in oksel yn in koai en setten him op in wachtbank. Hy gie werom nei syn rêch en snurde, iepene syn mûle foar it measte dat ik net wol, wêrfan speeksel stadich útstreamde en waard betize, swurd troch it hier fan in baard en snor. Krûken op ’e slym, wiene de flieën kleverich, lykas in fergiftich flypapier fan muggen. Seraphim rattele wylst hy siet. En ik besocht de oerbliuwsels fan jild yn ’e sole te ferbergjen, wêr’t ik in ynboude wallet-cache hie. Ynienen iepene de roaster en it meast sûne, wierskynlik fan ’e heule Direktoraat foar Sintrale Ynterne Saken, gie nei binnen, in android mei in gewear op’ t skouder. Stadich, it iten fan syn eagen, ûndersocht hy it chmyr, doe, doe’t de adel blik op ’e Aziatyske twilling fan ferskate leeftiden seach, stieken se al fan’ e eagen fan ’e fersoarger nei de muorre, en smelle eachspleten iepene nei fiif rubelmunten, rôpen ús learlingen en seagen nei de sliepende Fiona, dat doe in swerm fluen yn syn mûle rûn, lyk op ’e trechter fan in tornado. Seraphim die syn linker each iepen en sei:
– Kommandant, meitsje him ôf! – en dyjingen oan ’e bar, spatten net opbrocht speeksel yn in rûnte, laitsjend. De readnek yn lichemswapen kalm, kreukele mei de bonken fan ’e cervikale vertebra, draaide syn holle, sûnder te bewegen en falsetto, dat is, yn in stim as in lyts famke, blaasde hy op:
– Jo, wize man, mei dingen om te gean.. Snel!!
Seraphim skodde stadich syn holle om de eagen fan ’e fersoarger mei syn learlingen te fangen, stapte stadich op en ferliet it stasjon.
– Namme. – frege de amtner.
– Me?! Heit Seraphim! – de âlde muonts antwurde grutsk en struts syn burd.
– Ik sei, folsleine namme!! – de amtner oankaam. – of foar trije dagen nei de kamera gean.
– Beest Sergey Baituleuovich. – beledigend neamde syn namme sekulêre Seraphim. – Ik sil it flokke. flústere er.
– Wat?? – frege de cop.
– Ik sis dat ik dizze namme in lange tiid droech, foardat tonsure en it oernimmen fan in selibacy diner. hy ferklearre en flústere wer. – Ik sil it flokke.
– Op dit stuit sil ik jo tusken de skonken ride mei in klub. – snurde de twadde, stie op ’e rêch fan’ e heit fan ’e hillige. – Dat is krekt, it is no al nacht?!
– Moarns – Kij, en yn ’e jûn.. – sit njonken him tafoege.
– Dit is net sa; ik bin al tweintich jier trou. – Ik begon te pine as in bern waans snoep waard weinommen.
– Hey Seraphim, hy is in Redneck..
– Hy is Chikatilo. – Nei ûnderbrekking tafoege hy in sûne cop.
– Hawwe jo de reliken fan jo tesos sjoen?
– Ja, o, baas!
– Och hoe! – de plicht offisier glimke. – En stiel