Dima, it folgjende elemint fan ús groep droech, ried – Churka. Hy seach as smookt spek, fertsjinne strikt jild yn tsjerken. Ik gong mei in rêchsek en sei dat hy nei Kazachstan nei hûs woe. En dit bart al tolve jier. Hy brocht de helte fan syn jild oan himsels, en de helte oan in hostel.
En mear oer Lyokha. Lyokha wie in morke foar huning. Hy droech in stomme kaart en in kaart: in swarte ivy-jas yn ’e elmboogregion dy’t by de naden skuorde en in ljochtgrize laach wie te sjen, wat syn uterlik vernederde oan’ e steat fan in charomyga. Syn pluche ljochte hoed seach út as in guerrilla. Alles wat mist wie in read lint op it fizier lykas de guerrilla’s, mar it waard ferfongen troch flekken fan blauwe ferve. Se wie ek te sjen op ’e fingers fan syn hannen en wangen, dy’t hy krasde doe’t de ferve blykber noch net hie droege. En hy waard smoarch op ’e foarjûn fan’ e moarn, doe’t wy him troffen by de metro. Hy ferklearre dit troch it feit dat de bewakers mei de metro him fregen in plywoodgrins te skilderjen by in strjitbeam, ynsteld op nijjiersnacht foar fyftich roebels. Mar hy gie akkoart mei dizze ûndernimming, mar gjin borstels waarden fûn en Lech brûkte in skuonborstel, en kraste syn wangen, om’t se krassen, en syn hoed waard yngrepen mei skildere hannen, om’t luzen in holle fersloegen dy’t net mear is as in kat syn holle yn diameter en dit is net grappich. Jûns blies in sniestoarm de beam. Mar Lyokha wie in lestige moroan, en oanstriid ta bio-terrorist, as leaver, doe’t hy om jild om brea frege, nee, sa net. Doe’t hy oer de strjitte om brea skreaude, skeaten in protte gewoanwei fan him ôf, en doe, in hânfol luzen ûnder syn earm of fan syn holle en oare plakken skopte, goaide hy se út, rêstich rinnend om ’e nekke fan it slachtoffer, dy’t blierige froulju die bliken te wêzen nije Russen en ferskate nasjonaliteiten. En hy lake yn ’t geheim, flokte se fjouwer generaasjes. Dat wie Lech. Doe stelde hy foar dat wy jûns nei de Tsjerke fan Nikolaev, yn ’e buert fan Sennaya-plein, geane en jild skuorre.
Fansels binne Churka en Vika ôfset fan it foarnommen, sizze se, in leech idee. Dima gie nei Kukuyevo nei syn lângenoat, en Vika regele in flesse wyn mei de dôve Kostya, dy’t echt sûnder ear wie, se sniene him ôf yn Tsjetsjenië en fermoarden him net, mar dat is in oar ferhaal.
Nei iten te hawwen yn it kâlde waarme iten yn ’e frisse loft en yn’ t sintrum fan ’e metropoal en it drinken mei alkohol, gongen wy oer ús saken lykas bijen. D’r wie jild op ’e metro en wy moasten oer de skuorren springe. Lyokha, net ryk oan groei, rûn kalm ûnder de turnstile, en bûgde in bytsje. Tarzan krûpte ûnder in draachber hek, en ik, mei myn hûndert en trettjin kilogram, gie troch de turnstile, klamte yn in dichte liif oan in kuierjende slanke tinne studint, of leaver oan har elastyske billen, en foel dêrmei yn ’e romte fan bewegende stappen en horizontale balken. It famke sachte sêft doe’t ik har hurder mei myn ’schroevendraaier’ drukte, apologize en rûn, ferlern yn ’e kliber. Under yn ’e lobby fan’ e metro troffen wy. Nei it wachtsjen op ’e trein, drukke wy yn in koets fol crampons en…
Tarzan raasde de heule auto fan ’e oare ein:
– Wekker wurde as wy oankomme!!! – klom nei de sitten en smiet de sitearde geastliken en behearders ûnsillich út. Obmateril se en gie nei bed. Minsken swijend en geduldich wrok. Wier, twa jonge minsken woene de melon genêze, mar ien fan har die syn eagen ticht yn in momint en hong presseare troch de kliber. It is gewoan dat Tarzan in oantal jierren famylje wie yn ’e sône mei in eardere Tibetaanske muonts, in ekspert fan fjochtsport.
By it berikken fan Sennaya Square rieden wy nei de roltrap. Immen rûn efter, skopte Tarzan by de coccyx en rûn fuort, bewiende dat de Sint-Petersburchers, dy’t net waarden feroardield, heulendal gjin fagots wiene, d’r wiene noch helden fan ’e Neva en gewoan net opjaan. Tarzan, hoewol pleatslik, seach him stil.
Doe’t er op ’e roltrap kaam, sûnder wat te dwaan, gie Tarzan de Humanoid as in puppy op. Hy snapte, bit, en, fersette him, wie lulk.
– Stop it, Tarzan! – korrizjearje syn hoed, grommele Lech. – Finish!!
Tarzan stopte tydlik, en de Humanoid, dy’t profitearre fan it momint, draaide syn hoed op himsels en naaide it út, begon lúsjes yn it iepenbier te ferpletterjen. Tarzan vond dit net leuk, lykas fuotgongers dy’t op ’e roltrap stiene en rôlen.
– Wat bisto, fee, skande ús?? gûlde hy nei de heule metro en bleau de Humanoid skodzje. Lyokha koe it net stean en drukte it ’monkey rabbit’, hy stroffele en foel op syn ezel, drukte de ûnskuldige steande passazjiers. Fan ’e kant fan’ e fallende skare folge grammoedigens. Fanwegen Tarzan begon elkenien dy’t rjochts stie, en dan links, te fallen. En allinich in stop fan ’e roltrapmanager rêde fan blessueres, mar fergrutte de krêft fan’ e hjerst. In heap lyts wie al hjirûnder te sjen.
Fan ’e metro krigen wy lulk, en Tarzan mei in finger.
– No, wêr is jo kushu-wushu? frege de Humanoid. – wat, schmuck, hast it?
– Stil, baas. – Snarled Tarzan, sniest op syn each oan. – Better gean in haven krije.
– Leafhawwers, is de tsjerke fier? Frege ik.
– Ut. Blauwe gloeit, sjoch de koepel? – liet Lyokha sjen.
– No, nei de hel mei josels, hoefolle mear om it te besunigjen?! – Ik wie ferrast de ôfstân fan ús nei har te sjen, lykas Peking.
– Neat, jo moatte de slee fan it bern nimme, en de freak sil jo nimme. – fêstmakke Tarzan.
– Jo binne sels in freak!! – Lech snapte en feroarsake dêrtroch in oproer fan Tarzan.
– Bisto hjir noch? Hawwe jo wyn kocht?
– En foar wat?! frege de Humanoid en bulte syn lytse rottige eagen.
– Op jo ezel! Fuort fuort, stinkende hûn!! – bestelde Tarzan.
– Wêrom skrieme jo, dat?! – beledige Lyokha.
Earlik, as ik jild hie, soe ik it him jaan, mar sokke waard allinich yn ’e Humanoid waarnommen. Hy hie altyd jild. Allinich hy tocht dat wy net wite, en wy tochten dat wy wite, om’t wy altyd efter him stiene.
Nei’t ik in flesse port drinkt, frette Lech en trille efter ús oan. Op ’e rjochte stoep út gongen, wiene wy net langer soargen.
– Skamteleas!! – wy hearden in lûd, âlde stim. Draaide him om en seach Lech stean, dy’t gewoanwei midden yn ’e stoep skreau, net omtinken joech oan foarbygongers. En allinich de âlde sigeunerske beppe makke him in opmerking. Hy reagearre oars. Hy luts de Sovjet-iepener oan ’e plicht en sûnder skamte te ferbergjen, en sûnder sels te stopjen om it leech te meitsjen, greep it troch de kraach en wuifde de iepener.
– Op dit stuit, âlde, sil ik myn each der út sjen.
– Lyoha, remmen. Bisto in gek? – wy stoppe him.
– En jo mei him?! Jo moatte sjitte!! – ûntsnappe út ’e rûge poaien fan’ e Humanoid, skreaude de âlde frou, rûn fuort.
– It is nedich om jo te sjitten. – en wy grepen Lyokha troch de oksel en droegen sawat fiif meter, smieten him yn in sneeuwruif om ôf te koelen. Nei it smoken gongen wy troch.
Nei’t wy de sigeuners en âlde froulju yn ’e tsjerke ferspraat hienen, setten wy Leha mei syn hoed by de yngong fan’ e veranda, en wy gongen, sa’t hy waard sein, nei de timpel om te bidden ta God, sadat se mear soene smite. Hy leaude, en wy sûndigen. Wy gongen nei binnen en sieten op ’e bankjes yn sliep. It handele waarm.
Ik wit net hoefolle wy oerspielden, mar Lech hat ús foarsichtich wekker makke.
– Stasyan, Tarzana!
– Gean fuort fan my, satan!!
note FOURTEENTH
Kelder kelder
– Dat dan? Sil dit hiem gean?
– Damn, der is in swimbad.
– No..,