Откако излегол од дворот, другар, маневрирајќи во цик-цак, почнал да ги надминува градинарските насади, кршејќи ги оранжериите и жариштата на парчиња, а мамутската свиња, Борусија, се обидела да го гризне на петицата, само рачката на мини-мечот од осумнаесеттиот век, лепејќи од никел мешана со несоодветна зафат. Растојанието беше кратко и пријателот веќе врескаше за помош и само остри врти, му помогнаа да се избегне и да избега, што го посочи толпата азијско-цигани и народни гледачи-соседи кои зјапаа надвор од оградата. Таџикистанските и циганските мајки ги извлекоа децата од оградата, но тие не се одвоија, сакајќи да гледаат жив трилер, наречен: «одмазда и егзекуција на мамутската свиња Боруси над еден борец на руската армија». И тоа би било трагично ако не беше за ѓубриво за спасување на крајот од градината, туку и залепите за лепење на спасување со кои жителите на руските села се кријат сено во купишта. Ги грабаа, вешто, колега борец, и во еден момент сè се случуваше поинаку или обратно: мамутската свиња Борбарењето бегаше, а другарот борец ги погази мрсните страни, според дршката, и толку професионално бргу и тактично, како да беше на тактички испит, не држи ви forушки, туку пушка «калашников», со нож за бајонет. И, дури и публиката го поддржуваше борецот со аплауз, славејќи и аплаудирајќи ја претстојната победа на хомо сапиенс, обични руски трупи – над природата, разум над умот, и како резултат свињата не можеше да го издржи нападот и се распадна мртва, веднаш пред вратата на куќата, на прагот на која имаше бушава држејќи шамија во едната рака и фрлајќи секунда зад нејзиниот долен дел од грбот, кинеста баба на Јад-Виг. Другарот го направил последниот лак во трупот на свиња и пикадо, пробивајќи го безживотното тело на животното, нишајќи како низа двоен бас, растреперувајќи.
– Па, баба, другарот Спартак започна херојски. – заврши, истурете и поставете ја табелата!!!
Баба повлече тркалачки игла од зад неа, која тркала тесто за кнедли и пица, а со мат го тресна преку черепот. Имаше досадна ringвонење и двајцата едвај бегавме од неа. Таа, исто така, калдрма, од десет до пет килограми, фрли кон нас. И сите гледачи отидоа на нејзината страна и тргнаа да се израмнат со нас, но не се израмнија, но грбот од камењата му наштети. Баба Јад-Виг, а потоа му напишал поплака на командантот на полк, за што ми дадоа десет дена, и другар – тие две години удираа дисциплински баталјон, каде што за rвони од bellвонче до bellвонче, ги чистеше срањата во локалниот пигмент, рачно…
белешка 3
«Рчење на тоалетот
Беше вака: зад метро станицата на големиот командант, Свети