Şafak Sökmeden . Морган Райс

yerim kırılmadı. Lütfen yalvarırım Elijah’ı bul.

      Kısa bir süre sonra Amy’nin cevabı geldi.

      Sen kesinlikle iyi değilsin!! Neredesin?

      Sinirleri bozulan Kate telefonu yanına, yatağın üzerine koydu. Elijah’ı hemen bulup olan biteni sormak istiyordu. Onun her şeyi bildiğine emindi.

      Daha sonra doktorların yatağına yaklaştığını gördü. Bu sefer yanlarında beyaz saçlı yaşlı bir doktor daha vardı ve doğruca ona doğru geliyorlardı. Onun oturduğunu, tüpün yerde olduğunu ve damar yolunun yatağın kenarından sarktığını görünce orada kalakaldılar.

      Aralarına yeni katılan beyaz saçlı doktor, “Bu bir şaka mı?” dedi.

      Diğerleri kafalarını salladı. “Ambulanstan çıkardıklarında yanındaydım. Yanındaki hastabakıcılar ölmüş olduğunu söylediler ama ambulanstan çıktığında nefes alıyordu.”

      Diğeri, “İki doz propofol verdik,” dedi.

      Beyaz saçlı doktor, “O zaman nasıl böyle oturabiliyor?” dedi.

      Kate onunla konuşmak yerine onun hakkında böyle konuştukları için sinir olmaya başlamıştı. Başından travmatik bir olay geçiren oydu ve ona sirkte sergilenen bir canavar muamelesi yapıyorlardı.

      Kate, “Merhaba,” dedi; tüpün boğazına hiç zarar vermediğini görünce rahatladı. “Sanırım şu an daha iyiyim. Eve gidebilir miyim? Ailemi daha fazla endişelendirmenin bir anlamı yok.”

      Kalkmaya yeltendi, ama doktorlar kalkmasına izin vermedi.

      “Hayır, bir dakika. Üzgünüm ama sana bazı tetkikler yapana kadar gidemezsin. Beyninde hasar oluşmuş olabilir.”

      Kate, “Beynimde hasar olmadığına eminim,” dedi. “Alfabeyi tersten okumamı falan ister misiniz?”

      Beyaz saçlı doktor hayret içinde diğerlerine baktı. Sonunda herkesin dilinin ucundaki soruyu sordu:

      “Sen tam olarak nesin böyle?”

      ALTINCI BÖLÜM

      Kate’in ailesi hastaneye ancak birkaç saat sonra gelebilmişlerdi. Babası işten erken çıkamamıştı (veya çıkmak istememişti). İlk aranan o olmasına rağmen, annesi “çok meşguldü”. Ailesinden herhangi birisi onu görmeye geldiğinde saat akşam yedi civarıydı. Hatta hastane “yetişkin” bir akraba olarak Madison’a bile başvurmaya çalışmıştı. Ama okuldan sonra çok önemli bir “amigo kız” seçmesiyle meşguldü – tabii ki bu kız kardeşinin hayatından daha önemliydi – ve gelememişti.

      Bu süre içerisinde birçok doktor ve hemşire Kate’i görmeye geldi ve bunlardan her birisi de en sonucu beyaz saçlı doktor gibi şaşırıp kalıyordu. Sonunda onun hasta rolü oynadığına ve kaza geçirmiş rolü yaparak dikkat çekmek istediğine karar verdiler, ki anne ve babası geldiğinde onlar da aynen böyle düşünmüştü.

      Doktorlar anne ve babasına, “Kızınızın hiçbir şeyi yok,” dedi. “En azından fiziksel olarak. Ama bu derecede bir dikkat çekme isteği ciddi bir psikolojik soruna işaret ediyor.”

      Annesi, “Psikolojik sorun mu dediniz?” diye sordu.

      “İsterseniz sizin bir terapiste yönlendirebiliriz.”

      Annesi babasına baktı. “Sigortamızın bunu karşılayacağından emin değilim.”

      Kate bütün bunları hasta yatağından izliyor ve giderek öfkeleniyordu. Bütün bunları uydurduğunu nasıl söyleyebilirlerdi? Ambulanstaki hastabakıcılar raporunda tüm kemiklerinin kırıldığını söylemişlerdi! Bu numara yapılabilecek bir şey değildi ki!