TERAZ ZAŚNIESZ. C.L.TYLOR

Piąta trzydzieści, oznajmił David. Pobudka. Zwlokłam się z łóżka i z zamkniętymi oczami stałam pod prysznicem, podczas gdy ciepła woda spływała mi po włosach i ciele. Później owinięta ręcznikiem podeszłam do okna sypialni i patrzyłam na wzgórza i niebo, które ciągnęły się w nieskończoność. Nawet z deszczem dudniącym o szybę i niebem czarnym jak łupek krajobraz zapierał dech w piersi. W Londynie, spiesząc zatłoczonymi wąskimi ulicami, przemykając pod ziemią w wagonikach metra i kolejny raz zanurzając się w gąszczu ulic, czułam się mała i schwytana w pułapkę, jak mysz w labiryncie. Codziennie jechałam do pracy tą samą drogą, tam i z powrotem, w tę i we w tę. Nie znalazłam drogi ucieczki, bo nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby jej szukać. Aż do wypadku.

      – Przepraszam. – Niski, dudniący głos wyrywa mnie z zadumy i podskakuję na krześle.

      – Pan to pewnie Gordon. – Wstaję, gdy tymczasem potężny mężczyzna z wełnistą brodą, w kurtce przeciwdeszczowej sięgającej do połowy masywnych ud i jasnoniebieskiej czapce naciągniętej prawie na oczy, ociekając wodą, podchodzi do biurka.

      – A ty musisz być Anna. – Krzywi się i ściska mi dłoń. – Miła odmiana po paskudnej gębie Davida.

      – Tak mi się zdawało, że słyszę twój słodki szczebiot, Gordon. – David wychyla się zza drzwi do jadalni. Przy silnym szkockim akcencie Gordona jego głos brzmi niemal afektowanie. – Goście kończą właśnie śniadanie i zaraz przyjdą. – Zamyka drzwi i znowu je otwiera. – A z moją gębą wszystko jest w porządku.

      Gordon śmieje się, krzyżuje ramiona na potężnej piersi i patrząc na mnie, kiwa głową.

      – Nie jedziesz z nami? Deszcz trochę się uspokoił.

      Kręcę głową.

      – Chciałabym, ale muszę posprzątać pokoje, zmienić pościel i przygotować lunch.

      – Zmienić pościel i przygotować lunch! – powtarza Gordon z udawanym angielskim akcentem i znowu się śmieje. – Już wiem, dlaczego David cię zatrudnił. Dodajesz klasy tej zapyziałej norze.

      – Poważnie? A ja myślałam, że dostałam tę pracę, bo nikt inny jej nie chciał.

      – Wprost nie może się ciebie nachwalić.

      Rozpiera mnie duma i odruchowo dotykam dłonią policzka.

      – W tym tygodniu nie pracujesz w szkole?

      – Nie. Jest przerwa semestralna. Ale jeśli pogoda znów się pogorszy – wygląda przez wąskie okno przy drzwiach wejściowych – być może będę musiał podjechać do szkoły i sprawdzić, czy dach nie przecieka.

      Otwieram usta, żeby zadać mu kolejne pytanie, kiedy drzwi do jadalni otwierają się i pojawia się w nich Katie. Widząc Gordona, staje jak wryta, ale Melanie, która idzie tuż za nią, delikatnie popycha ją do przodu.

      – Nie możesz tak po prostu stawać w drzwiach, Katie – strofuje ją. – Prawie na ciebie wpadłam!

      Wita Gordona skinieniem głowy, rzuca radosne „Dzień dobry” i szturchnięciem pokazuje dziewczynie, żeby poszła na górę. Malcolm, który wchodzi do holu zaraz za nią, idzie w naszą stronę.

      – Pan jest pewnie przewodnikiem – mówi, wyciągając rękę.

      – Zgadł pan. – Gordon zamyka jego rękę w swej potężnej dłoni. – Gordon Brodie.

      – Malcolm Ward. Mogę zadać panu kilka pytań dotyczących dzisiejszej trasy? Chodzi o to, że jest z nami czternastolatka i…

      Chwilę po tym, jak obaj wychodzą z recepcji, z jadalni wysypują się kolejno Fiona, Christine i Joe. Uśmiechnięci witają mnie skinieniem głowy i idą na górę. Pięć minut później schodzą z plecakami i w ciepłych swetrach, gotowi do drogi. Kiedy wkładają buty i kurtki przeciwdeszczowe, David wychyla się zza drzwi.