– Oglądałem kilka pani materiałów – odezwał się.
– Doprawdy?
– Wykonuje pani solidną robotę. Reportaż z Brynicy doprowadził do kontroli w tamtejszym szpitalu psychiatrycznym. Zwróciła pani uwagę na nieprawidłowości w kilku przetargach, gdzie potem wykryto propozycje korupcyjne. W dodatku udało się pani nagrać wizytę ABW w mieszkaniu…
– Znam doskonale swoje materiały – ucięła Szrebska. – Czego pan chce?
– Moglibyśmy przejść na ty? Strasznie nie lubię panowania, kojarzy mi się z kontaktami służbowymi.
– Jeśli musimy.
Forst skinął głową.
– Więc o co chodzi? – zapytała.
– Mogę mówić w dużym skrócie?
– Będę wdzięczna.
– Zawieszono mnie, ale zdołałem wynieść materiał dowodowy. W pewnym sensie.
Olga spojrzała na niego z niedowierzaniem, krzyżując ręce na piersi.
– Za dużo informacji jak na jeden raz? – zapytał Wiktor.
– Co to za materiał dowodowy? – odparła.
– Zdjęcia. Mój aparat ma tylko osiem megapikseli, ale podobno robi całkiem przyzwoite.
Olga zbliżyła się o krok, wlepiając wzrok w oczy rozmówcy. Natychmiast zrozumiała, że jeśli mówił prawdę, to trafiła jej się życiowa okazja. Zawieszony policjant to zazwyczaj rozgoryczony policjant, a tacy mówią najwięcej.
Musiała tylko odpowiednio to rozegrać. I dowiedzieć się, jaka jest cena tego materiału.
– Dlaczego cię zawiesili? – spytała.
– Brzmisz, jakbyś wątpiła, że to prawda.
– Różne rzeczy już słyszałam od stróżów prawa.
Wzruszył ramionami i na moment obrócił się w stronę Giewontu.
– Co miałbym osiągnąć, oszukując cię?
– Nic.
– Właśnie – odparł. – A jeśli chodzi o powód zawieszenia, to nie znam go.
– Może kogoś wkurzyły te wybryki przed kamerą?
– Z pewnością, ale nie zdążyliby dopełnić formalności.
Podeszli do skraju ścieżki, skąd rozpościerał się widok na Dolinę Kondratową. Za miesiąc spod śniegu wyjrzą rośliny i głazy, a pośród tego wszystkiego ukaże się zielony dywan na Polanie Kondratowej. Teraz jednak, jak okiem sięgnąć, widać było tylko śnieg. Olga potarła ręce, obracając się do rozmówcy.
– Musisz się przynajmniej domyślać, za co cię uziemili – powiedziała.
– Jest zbyt dużo możliwości.
– Taki jesteś popularny?
– Najwyraźniej niewystarczająco, skoro moje nazwisko nie dotarło do Warszawy. Może gdybyś częściej przyjeżdżała…
– Jeszcze raz, jak się nazywasz?
– Wiktor Forst.
Szrebska szybko przeczesała pamięć. Nie kojarzyła tego nazwiska. Wprawdzie rzeczywiście nieczęsto bywała na Podhalu, ale gdyby ten mężczyzna zawinił w jakiejś głośnej sprawie, z pewnością by o tym wiedziała.
– Powiesz mi, o co chodzi?
– Oczywiście – odparł Forst, tocząc wzrokiem po żlebach w masywie po lewej stronie. – Ktoś mnie prewencyjnie udupił.
Dziennikarka spojrzała na niego pytająco.
– Innymi słowy, ktoś na górze nie chce, żeby ta sprawa została rozwiązana.
– Po czym wnosisz?
– Po tym, że mnie odsunięto.
– Przydzielą kogoś innego. Może bardziej rozgarniętego. Nie pomyślałeś o tym?
– Nie.
Forst patrzył na nią, jakby czekał, aż się uśmiechnie. Olga trwała z kamiennym wyrazem twarzy.
– Mój człowiek w jednostce twierdzi, że sprawę przydzielono Gomole.
– I?
– Ze świecą u nas szukać bardziej skretyniałego komisarza od Gomoły.
– Ja jednego znalazłam, a nawet nie szukałam.
Forst skinął tylko głową z uznaniem, doceniając tę uwagę.
– Sprawdźmy, czy dobrze rozumiem twoje zamiary – dodała. – Nie dość, że chcesz podejmować czynności służbowe po zawieszeniu, to jeszcze proponujesz przekazanie mi materiału dowodowego w toczącym się śledztwie?
– Zgadza się – przyznał. – Ale jestem kryty, bo obowiązuje cię tajemnica dziennikarska. Nie piśniesz słówka na temat naszej małej kopulacji.
Szrebska uniosła brwi.
– Przepraszam, kooperacji.
– Mhm. Czego chcesz w zamian, Forst?
– Współpracy.
Szrebska uśmiechnęła się i pokręciła głową.
– Nie tylko wywalą cię z roboty, ale i pójdziesz siedzieć. Wiesz o tym?
– Prędzej Putin odda Krym.
Olga zrobiła jeszcze krok w kierunku zbocza, po czym spojrzała w dół. Równie dobrze Forst mógłby rzucić się z tego miejsca w przepaść. Najwyraźniej nie przemyślał całej sprawy, ale nie był to jej problem.
– W porządku – powiedziała. – Zobaczmy, czy uda ci się mnie zainteresować.
Wiktor wyciągnął telefon i wyświetlił zdjęcie przedstawiające awers monety. Pokazał je dziennikarce, a potem przesunął palcem po wyświetlaczu i ukazał rewers.
– Ofiara miała to w gardle.
– Żartujesz sobie?
– W żadnym wypadku. Sam to z niego wyciągnąłem.
– Co to jest? – zapytała Olga, mrużąc oczy.
– Greckie kolumny.
– Widzę, ale co oznacza ten napis?
– Musisz zapytać kogoś, kto zna grekę.
Morderca zostawił wizytówkę. Szrebska nie była tym zaskoczona – każdy z tych zwyrodnialców w jakiś sposób chciał zaznaczyć, że to jego robota. Na tym jednak zazwyczaj się kończyło. W filmach ci degeneraci najczęściej prowadzili niebezpieczną grę z organami ścigania, wodzili śledczych za nos i prowokowali, ale w rzeczywistości nikt nie podejmował zbędnego ryzyka.
– Ta moneta to ślepy zaułek – skwitowała. – Ktoś, kto zadał sobie tyle trudu, nie zostawiłby w gardzieli trupa poszlaki, która może do niego doprowadzić. To tylko podpis. Makabryczny, ale wciąż tylko podpis.
– Zdaję sobie z tego sprawę – odparł Forst.
– Więc po co mi to pokazujesz?
– By uświadomić ci, że mam więcej niż ty.
Olga przez moment milczała. Miał trochę racji.
– Jeśli nie jesteś zainteresowana, poradzę sobie sam – powiedział. – Pomyślałem po prostu, że największa gwiazda NSI chętnie pomoże w ujęciu