Pamięć absolutna. Nieprawdopodobnie prawdziwa historia mojego życia. Arnold Schwarzenegger

gdy czuliśmy się zagniewani i sfrustrowani. Następnie Morris mówił:

      – Dobra. Zapamiętajmy te sytuacje. A teraz niech każdy z was wymyśli kilka zdań, wypowie kilka słów, które świadczą, że jesteście sfrustrowani.

      Odgrywaliśmy więc na poczekaniu frustrację. Następne zajęcia były poświęcone czytaniu tekstu podczas przesłuchania i tak dalej, i tak dalej.

      Mniej zabawne były te wieczory, gdy Morris odwoływał się do tego, co mówiłem mu podczas lekcji indywidualnych, i wałkował to przy wszystkich. W ten sposób chciał dotrzeć do żywego mięsa. Pastwił się nade mną bezlitośnie albo sprawiał, że czułem się zażenowany. Na przykład czytałem kwestię z Niedosytu, którą ćwiczyliśmy na lekcjach indywidualnych, a on mi przerywał i krzyczał:

      – Co to ma być, do cholery?! To wszystko, na co cię stać? Tamtego południa, gdy to przerabialiśmy, aż dostałem gęsiej skórki, a teraz nie czuję nic. Mam wrażenie, że próbujesz się popisywać albo stosujesz którąś z tych swoich sztuczek. A tu nie ma miejsca na sztuczki. Tu chodzi o coś zupełnie innego. Zacznij od nowa.

      Prywatne lekcje skupiały się w taki czy inny sposób na scenariuszu. Morris mówił:

      – Prześledzimy cały tekst linijka po linijce, przeanalizujemy nawet te sceny, które pozornie nie mają z tobą nic wspólnego, żebyś się przekonał, że tak naprawdę mają. Musimy dojść do tego, dlaczego znalazłeś się na Południu, co to dla ciebie znaczy, gdy poznajesz tych ludzi z country clubu, którzy tylko wydają odziedziczone pieniądze i popijają wieczorami koktajle. Musimy zrozumieć rolę pogody, siłowni, oszustów, którzy orzynają, kogo się da.

      Omawialiśmy więc tekst strona po stronie, linijka po linijce. Dyskutowaliśmy o każdej scenie. Zaczynałem uczyć się swojej kwestii, a potem analizowaliśmy ją jeszcze raz. Grałem najpierw w obecności Morrisa, a potem, wieczorem, przed całą grupą – Morris przydzielał na przykład rolę Mary Tate jednej z dziewczyn.

      Później kazał mi czytać tekst przed Bobem Rafelsonem. Widywałem korowody aktorów, mężczyzn i kobiet, przewijających się przez gabinet Boba, aby zaprezentować swoje role. To mi przypominało – na wypadek gdybym zapomniał – jakim wielkim przedsięwzięciem jest ten film. Rafelson pokazywał mi, jak to wszystko działa, i uczył mnie rzeczy daleko wykraczających poza aktorstwo. Zawsze wyjaśniał, dlaczego coś robi.

      – Wybrałem tego gościa, bo wygląda jak chłopiec z country clubu.

      Albo:

      – Kręcimy w Alabamie, ponieważ w Kalifornii nie znajdziemy takiej soczystej zieleni, barów ostrygowych ani tła, które przyda autentyczności całej historii.

      Gdy do roli Mary Tate wybrał Sally Field, udzielił mi ważnej lekcji.

      – Widzisz? Przesłuchałem te wszystkie dziewczyny i najlepsza okazała się latająca zakonnica!

      – Kto to jest latająca zakonnica?

      Musiał mi wytłumaczyć, że ma na myśli Sally Field, znaną wszystkim jako latająca zakonnica, bo przez wiele lat grała siostrę Bertrille w telewizyjnym sitcomie. Gdy już to sobie wyjaśniliśmy, przeszedł do ważnej sprawy:

      – Wszyscy myślą, że wiedzą, co dziewczyna ma zrobić, żeby dostać rolę. Panuje przekonanie, że musi przespać się z reżyserem. I przyszły do mnie z taką propozycją dziewczyny o dużych cyckach, długich włosach i wspaniałych ciałach. Ale w końcu to latająca zakonnica dostała rolę. Nie ma dużych cycków, nie ma apetycznego ciała, nie pchała mi się do łóżka. Ma jednak coś, czego najbardziej potrzeba do tej roli, czyli talent. To poważna aktorka, więc kiedy tu przyszła i pokazała, co potrafi, byłem pod wrażeniem.

      Ponieważ był to mój pierwszy większy film i nie byłem zawodowym aktorem, Bob uważał, że byłoby dobrze, gdybym pokręcił się po studiu i zobaczył, jak wygląda praca przy innych filmach. Zadzwonił więc na kilka planów, żebym mógł przyjść i przez godzinę obserwować, co się dzieje. To było przeżycie, usłyszeć, jak zapada cisza, gdy reżyser mówi: „Kręcimy!”. Dobrze było także wiedzieć, że „akcja” wcale nie musi oznaczać akcji, że aktorzy wciąż nie są przygotowani i pytają: „Jaka jest moja pierwsza kwestia?”.