Chłopak, który o mnie walczył. Kirsty Moseley

co? – dopytywała Stacey.

      – Na siebie, za to, że wyjechałam. Powinnam tu być. W ogóle nie powinnam była wyjeżdżać albo przynajmniej wrócić do domu przed dwoma laty, razem z Natalie. Żałuję, że zostałam w Londynie.

      Stacey nie odzywała się przez chwilę. Nagle się pochyliła i sięgnęła po fotografię na tle wieży Eiffla. Popatrzyła na nią z uśmiechem.

      – Gdy twoja mama dostała tę fotkę, przejechała pół miasta do kafejki, w której wtedy pracowałam, żeby mi ją pokazać. Opowiadała z ekscytacją, jak bardzo jest z ciebie dumna, jak się cieszy, że spełniasz swoje marzenie i zwiedzasz te wszystkie piękne miejsca. Obsługiwałam klientów, a ona stała przy ladzie, chwaląc się wszystkim czekającym w kolejce, że jej śliczna mądra córka podróżuje po świecie. Była z ciebie taka dumna, Ellie. Jak tu mieszkałaś, nigdy tego nie mówiła, Bóg wie dlaczego, ale po twoim wyjeździe wprost nie mogła się ciebie nachwalić.

      Chłonąc słowa Stacey, spojrzałam w dół i skrzywiłam się na widok swoich dłoni pociętych od papieru.

      – Ellie, musiałaś wyjechać, tak było dla ciebie najlepiej. Potrzebowałaś czasu, żeby wyleczyć rany i dojść do siebie – zrobiła wymowną pauzę i zazgrzytała zębami ze złości – po nim.

      Po nim. Po Jamiem. Pięknym, skrzywdzonym chłopcu, który rozkochał mnie w sobie, by potem doszczętnie zrujnować mi życie. Przełknęłam ślinę, czując ścisk w gardle na jego wspomnienie. Minęły trzy lata, a rozmyślanie o nim nadal bolało i otwierało stare rany w sercu.

      Wiedziałam, że Stacey ma rację. Mój wyjazd był koniecznością. Musiałam wyjechać; byłam załamana, zagubiona i tak bardzo zdruzgotana, że nie wiedziałam, czy kiedykolwiek się pozbieram. Podróż za granicę dobrze mi zrobiła; pomogła mi Natalie, pomogło zwiedzanie miejsc, które mi o nim nie przypominały, i pomógł mi Toby.

      – Powinnam była znaleźć czas, by się z nimi zobaczyć, i w ogóle częściej z nimi rozmawiać. Odwiedzić ich. Przedstawić im Toby'ego. Tyle rzeczy powinnam była zrobić inaczej – rozpaczałam.

      – Człowiek mądrzeje po szkodzie – skwitowała oględnie Stacey.

      Wyciągnęła ręce i ujęła moją dłoń.

      – Zwariujesz, myśląc w ten sposób – stwierdziła, kreśląc kciukiem kółko na mojej dłoni. – Potrzebujesz chwili wytchnienia. Żyjesz teraz w wielkim stresie. Powinnaś zrobić sobie przerwę. Już wiem! – Wyprostowała się, a jej oczy rozbłysły. – Wieczorem wychodzimy. Na kolację, tylko my dwie. A potem może wyskoczymy jeszcze na drinka. Musisz się trochę wyluzować, bo inaczej wybuchniesz. – Zmarszczyła czoło, obrzucając wzrokiem śmietnik w moim pokoju, i dodała: – Po raz kolejny.

      Pokręciłam przecząco głową.

      – Nie, nie mam ochoty.

      Stacey uniosła idealnie wyregulowane brwi.

      – Bez wykrętów. Od trzech lat nie miałaś w ustach porządnego amerykańskiego cheeseburgera. Zabieram cię na kolację. Koniec dyskusji.

      Uśmiechnęłam się smutno, wiedząc, że spieranie się z tą dziewczyną nie ma sensu – Stacey zawsze wygrywała i była tego świadoma. Zresztą dobrze byłoby zająć myśli czymś innym, choćby przez godzinę lub dwie.

      – Okej, przekonałaś mnie tym cheeseburgerem – zgodziłam się, wzdychając z rezygnacją.

      – Zuch dziewczyna – pokazała zęby w uśmiechu. – Tylko może najpierw weź prysznic? Bez urazy, Ellie, ale… śmierdzisz. – Pomachała żartobliwie wypielęgnowaną dłonią przed nosem.

      – Bezczelna bździągwa! – rzuciłam, śmiejąc się.

      – Bździągwa? Jak uroczo! Podłapałaś za granicą nowe czułe słówka! – zakpiła.

      Spuściłam głowę i powąchałam się pod pachą. Nie brałam prysznica od wyjazdu z Londynu, nie miałam na to czasu ani ochoty. Cztery dni i jedna cholernie długa podróż samolotem. Miała rację, naprawdę cuchnęłam.

      – Fuj, chyba faktycznie przyda mi się prysznic – wymamrotałam, marszcząc nos z niesmakiem.

      Rozdział 9

      JAMIE

      Podłoga i ściany w moim drugim najczęściej używanym gabinecie trzęsły się od potężnych basowych dźwięków dobiegających z dołu. Red's, mój najnowszy nabytek wśród klubów, w ciągu kilku ostatnich miesięcy zyskał nowy potężny system nagłośnieniowy i przeszedł estetyczną metamorfozę. Uznałem, że po odnowieniu lokal przyciągnie lepsze towarzystwo, wydające więcej na alkohol, i przy okazji będę mógł podnieść opłatę za wstęp. Jednak gdy whiskey w mojej szklance pod wpływem dudnienia zaczęła drżeć tak samo jak woda w scenie z Parku Jurajskiego