<Οπότε...> είπε ο Ντρου.
<Οπότε,> παρενέβη ο Καμαράντα, <αν το Μηχάνημα που μόλις κατασκευάσατε έχει διαφορά κατασκευής ή ρύθμισης, ο προορισμός θα μετατοπιστεί, απ’όσο περιμένουμε. Αντίθετα με την περιοχή, του πλέον σπασμένου μπολ με το νερό, το σημείο Β, βρίσκεται αλλού και η μέτρηση της μετατόπισης, θα είναι ανάλογη του μήκους Planck, σύμφωνα με τη συνάρτηση που μόλις βρήκαμε>.
<Το Μηχάνημα είναι το ίδιο!> αναφώνησε η Μαόκο με μνησικακία, αλλά ο Κομπαγιάσι ακούμπησε το χέρι του στο μπράτσο της, για να την ηρεμήσει.
<Έχουμε πλέγματα ιονισμού με gap13 437 μίκρον>, είπε ο Ιάπωνας. <Το μικρόμετρο που χρησιμοποιήθηκε για τη μέτρηση του κενού, έχει ανάλυση ενός μίκρον, έτσι η ακριβής τιμή μπορεί να είναι από 436,5 έως 437,4 μίκρον14. Υποθέτουμε ότι, στην πραγματικότητα, το gap είναι ίσο με 436,9 μίκρον. Πού θα είναι το σημείο Β;>
Η Νόβακ, ο Καμαράντα κι ο Σουλτς πήγαν στον πίνακα, έσβησαν ένα τμήμα που δεν ήταν απαραίτητο κι ανέπτυξαν τη συνάρτηση με βάση τα πραγματικά δεδομένα που μόλις τους γνωστοποιήθηκαν. Η εξίσωση ήταν πολύπλοκη και χρειάστηκαν μερικά λεπτά. Μετά ο Σουλτς σημείωσε σε ένα χαρτί το αποτέλεσμα και οι τρεις τους γύρισαν στον πάγκο.
<Υποθέτοντας ότι δεν συνδέεται κάποια τριάδα>, ξεκαθάρισε ο Γερμανός, <δηλαδή αφήνοντας τις παραμέτρους ως έχουν, το σημείο Β θα είναι στα 18,6 μέτρα, σύμφωνα με το μπολ με το νερό. Την κατεύθυνση της μετατόπισης δεν ξέρουμε να την προσδιορίσουμε ακόμη, έτσι φανταστείτε ότι έχουμε μία σφαίρα με ακτίνα 18,6 μέτρα, με κέντρο το μπολ με το νερό. Επομένως, το νέο σημείο Β βρίσκεται κάπου στην επιφάνεια αυτής της σφαίρας>.
Ο Ντρου κοίταξε έξω από το παράθυρο.
Είχε σκοτεινιάσει ήδη. Λίγα άτομα κυκλοφορούσαν στους δρόμους του Πανεπιστημίου, που ήταν κοντά στο εργαστήριο. Στα ψηλότερα πατώματα, ίσως να μην υπήρχε κανείς, όπως και στους γειτονικούς χώρους. Η επιφάνεια της φανταστικής σφαίρας περνούσε και υπογείως, όμως. Θα μπορούσαν να υπάρχουν αγωγοί αερίου εκεί; Ο Ντρου θεωρούσε πως δεν θα υπήρχαν. Τον είχε καταλάβει μία αβάσταχτη αίσθηση ανικανότητας σε συνδυασμό με παραίτηση. Του φαινόταν ότι είχε έναν ογκόλιθο στο στήθος, που του εμπόδιζε την αναπνοή. Πήγε στην πόρτα, την άνοιξε και βγήκε στο βραδινό αέρα του Μάντσεστέρ του. Εισέπνευσε με βαθιές ανάσες, συνεχόμενα, ενώ οι άλλοι τον κοιτούσαν από μέσα.
Μπορούσε να ζητήσει από τον ΜακΚίντοκ τη δικαιοδοσία να κάνει ένα τέτοιο πείραμα; Όχι, ο Σκωτσέζος το είχε αποφασίσει, θα τον χλεύαζε που ξεκίνησε όλη αυτή τη φασαρία και δεν ήταν σε θέση να την ελέγξει.
Έπρεπε