Η Μαόκο συγκατένευσε βιαστικά.
<Μα αντιλαμβάνεστε τον κίνδυνο στον οποίο μας βάλατε;> αναφώνησε η Νόβακ. <Αυτό το δείγμα θα μπορούσε να καταλήξει σε οποιοδήποτε σημείο, ακόμη και μέσα σε άνθρωπο!>
<Και λοιπόν;> της ανταπάντησε η Μαόκο. <Ίσως εσείς, η μεγάλη επιστήμων, είχατε κάποια άλλη λύση; Μήπως μας δώσατε κάποιο χρήσιμο στοιχείο, για να βαθμονομήσουμε το μηχάνημα; Όχι. Έτσι, έπρεπε να πειραματιστούμε εμείς. Και ο κίνδυνος ήταν αποδεκτός. Ήμαστε κι εμείς σε αυτό το εργαστήριο. Το πρόβλημά με εσάς τους Δυτικούς είναι ότι για εσάς ο θάνατος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει, ενώ για εμάς στην Ανατολή, είναι και θέμα τιμής! Να πεθάνεις με τιμητικό τρόπο, κάνοντας κάτι σπουδαίο είναι μία από τις μεγαλύτερες αξίες μας!> κατέληξε η μικρόσωμη Γιαπωνέζα με μάτια που έβγαζαν φωτιές και σφίγγοντας τις γροθιές της.
Η Νόβακ ήταν έτοιμη να απαντήσει, αλλά ο Ντρου παρενέβη για να ηρεμήσει τα πνεύματα.
<Ηρεμήστε, κυρίες μου. Στο τέλος-τέλος, δεν βλέπω τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε, ελλείψει βάσιμης θεωρίας. Μα πώς κατέληξε το ιωδιούχο βηρύλλιο σε ένα εργαστήριο Φυσικής;>
Δεν απάντησε κανείς, ωστόσο η καθηγήτρια Μπράις πήρε το ποτήρι που είχε απομείνει και το πήρε μαζί της. Εκείνο το πρωί έφτασε στη συνάντηση με τα δύο ποτήρια, τα οποία έπρεπε να πάει μετά στο δικό της εργαστήριο, για κάποια πειράματα ρουτίνας. Τα ακούμπησε προσωρνά στο ράφι. Η λιποθυμία και όσα ακολούθησαν με τις ανταλλαγές δειγμάτων ανάμεσα στο εργαστήριο Φυσικής και του γραφείου της, την είχαν κάνει να ξεχάσει εντελώς το ιωδιούχο βηρύλλιο.
Κεφάλαιο X
Ο Μαρρόν στάθηκε τυχερός.
Μεγάλο μέρος των απαραίτητων υλικών, για την κατασκευή του Μηχανήματος τα βρήκε σε άλλα εργαστήρια Φυσικής και Ηλεκτρολογικής Μηχανικής. Τα υπόλοιπα τα ανέθεσε αμέσως σε έναν προμηθευτή, όχι πολύ μακριά από το Πανεπιστήμιο, που έφτασε με ποδήλατο.
Όλα ήταν μέσα σε ένα κουτί μεσαίου μεγέθους με βάρος περίπου ενός κιλού. Εφόσον ήταν ήδη μεσημέρι, πήγε να φάει στο εστιατόριο του Πανεπιστημίου, παίρνοντας μαζί του και το κουτί.
Όπως κάθε μέρα, το μεσημεριανό στο εστιατόριο ήταν για εκείνον μία ευκαιρία να συναντήσει τη Σαρλίν. Μόλις τον είδε με εκείνο το κουτί και με έκφραση κούρασης, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι συνέβαινε, ίσως σε σχέση με την περίεργη συμπεριφορά που είχε ο Τζόσουα τις προάλλες. Αυτό το μυστήριο, αυτή η εσωτερική ένταση που διαφαινόταν, παρά τις προσπάθειες του νεαρού να το καλύψει, την έπειθαν όλο και περισσότερο ότι ο αρραβωνιαστικός της πρέπει να έκρυβε ένα πολύ μεγάλο μυστικό, τόσο μεγάλο που δεν μπορούσε να το πει ούτε σε εκείνη.
Προσπάθησε να τον προσεγγίσει με νάζι.
<Πώς πάει;> ξεκίνησε με τόνο επιτηδευμένα ανήσυχο. <Ανησυχώ για σένα, Τζόσουα. Είσαι σιωπηλός, δεν μιλάς πια για τις σπουδές σου και δεν έρχεσαι πια στο δωμάτιό μου>, κατέληξε με κακία.
<Ε…με συγχωρείς, αγάπη μου!> προσπάθησε να τη μαλακώσει ο Μαρρόν, <προετοιμάζω μία λίγο δύσκολη συσκευή και έχω επικεντρωθεί πολύ σε αυτό>.
<Δηλαδή