Niemiecki pancernik Bismarck, największy na świecie statek tego czasu. Wyporność w pełni wyposażona – 50 000 ton (dwa razy tyle, co przeciętny lotniskowiec), długość 251 m, szerokość 36 m, zanurzenie 10 m. Prędkość maksymalna 55 km. h, zakres autonomicznej nawigacji wynosi 17 000 km. Główne uzbrojenie wynosi osiem 380 mm. pistolety w czterech wieżach.
Wieczorem, w ten sam 24 maja 1941 r., «Bismarck» otrzymuje torpedę na pokładzie z jednego z siedmiu bombowców torpedowych «Swordfish», startujących z pokładu zbliżającego się lotniskowca. Brytyjczycy są niezwykle wrażliwi na śmierć krążownika «Hood» i zamierzają za wszelką cenę pozbyć się niemieckiego pancernika. Torpeda uderza w główny pancerny pas (145—320 mm). Nie powoduje żadnych specjalnych akcji. Jeden marynarz ginie. Atak z powietrza powtarza się 25 maja i skuteczniej. Jedna z dwóch lub trzech torped uszkadza układ kierowniczy, więc statek zaczyna opisywać cyrkulację (aby poruszać się w przód w spiralę). W tym stanie «Bismarck» musi podjąć walkę z dwoma pancernikami, ciężkim krążownikiem i kilkoma niszczycielami. Niemieckie okręty podwodne, które mu pomagają, nie mają czasu. Na zdjęciu – ostatnie minuty ognistego superlinkora
Rolka wpływa negatywnie na dokładność strzelania z dział Bismarcka. Brytyjskie pociski niszczą główny zasięg i niszczą wieżyczki dział. Następnie angielski ciężki krążownik uderza w super-statek trzema torpedami. Statek jest odwrócony do góry dnem o kil. Spośród 2220 osób, 114 jest uratowanych (trzy pochodzą z nadciągającego niemieckiego okrętu podwodnego). Od tamtej pory dowództwo niemieckie obejmuje siły uderzenia floty powierzchni, głównie w norweskich fiordów, kręte, i zapewnia im możliwość po raz kolejny zmierzyć się z Anglikami. Niemieckie Kriegsmarines przechodzą do taktyki nieograniczonej wojny podwodnej. Jeśli przed, przed potopem statku towarowego, załoga łodzi podwodnej był zobowiązany do udzielenia odpowiednich sygnałów i czekać peresyadut żeglarzy w łodzi, ale teraz już takie subtelności. Zdjęcie – ocalali marynarze z pokładu Bismarcka na pokładzie brytyjskiego statku
Premier Jugosławii podpisała protokół w sprawie przystąpienia jego kraju do trójstronnego paktu, 25 marca 1941 roku w tym samym dniu w Belgradzie przechodzi 80000th demonstrację przeciwko sojuszowi z Niemiec, słynie między innymi, pokonanie niemieckiego Biura Informacyjnego. Powstaje nowy rząd, 5 kwietnia ZSRR i Jugosławia podpisują traktat o przyjaźni i nieagresji. Te wydarzenia Hitler uważa za pretekst do inwazji. 6 kwietnia siły zbrojne Niemiec, Włoch i Węgier wchodzą do Jugosławii. Stalin nie spieszy się z udzieleniem pomocy, zgodnie z zawartą umową. W Belgradzie spada 2000 ton bomb, a 16 kwietnia armia jugosłowiańska poddaje się. Około 344 000 osób zostaje wziętych do niewoli (Chorwaci, Węgrzy i Niemcy – Volksdeutsche zostają zwolnieni później). Nieodwracalne straty: Niemcy 165 osób, 40 samolotów, 3 czołgi. Włochy 3300 osób, 13 samolotów, 11 tankietek. Węgry 130 osób, 1 samolot. Jugosławia: 5 000 wojskowych, 57 zniszczonych, 150 samolotów zniszczonych na ziemi. Na zdjęciu Jugosłowianie świętują podpisanie porozumienia o przyjaźni z ZSRR, 5 kwietnia 1941 r.
Włoskie bersalierki (strzały elitarnych jednostek) na ulicy serbskiego miasta, kwiecień 1941 r.
Z kilku powodów politycznych przejęcie Jugosławii skłania Hitlera do skuteczniejszej pomocy swoim włoskim sojusznikom. 6 kwietnia 1941 r. Z terytorium Bułgarii wojska niemieckie dokonują inwazji na Grecję. Ateny zostały zdobyte 27 kwietnia, po kolejnych trzech dniach Grecja skapituluje. Miesiąc później Wehrmacht najechał na wyspę Krecie, uważaną przede wszystkim za lotnisko kontrolujące Luftwaffe na Morzu Śródziemnym. Na zdjęciu – przybrzeżne greckie miasto po ostrzale z artylerią Wehrmachtu. Kwiecień 1941 r
Odważni, ale słabo uzbrojeni żołnierze greccy przygotowują się do spotkania z wojskami niemieckimi. Kwiecień 1941, Grecja
Duże straty spadochroniarzy nie pozwalają na przeprowadzenie dalszych operacji w celu natychmiastowego zdobycia Cypru i Kanału Sueskiego. Straty Grecji: 14 000 zabitych, sojuszników 900, 14 000 więźniów, Wehrmacht 1,450 zabitych, Włochy – około 20 000 ludzi. Uważa się, że zapotrzebowanie na zdobyciu Jugosławii, jak również upartego oporu Grecji wstrzymuje rozpoczęcie inwazji ZSRR z 15 maja 1941 roku 22 czerwca, a pięć tygodni miał decydujący wpływ na przebieg wojny. Wydaje się, że Serbia oddała dług Rosji, od 1914 r. Na zdjęciu żołnierze niemieccy rozmieszczają flagę nazistowską w pobliżu ateńskiego Akropolu. Kwiecień-maj 1941
W bitwie o Kretę (20—31 maja 1941 r.) Decydującą siłą są niemieccy spadochroniarze. Po obu stronach ginie około 5 tysięcy osób. Ponad 5 tysięcy Greków i 12 tysięcy sojuszników (Anglików, Nowozelandczyków, Australijczyków) zostaje wziętych do niewoli. Operacja jako całość zakończyła się sukcesem, ale od tego czasu niemieckie dowództwo odmówiło uprawiania dużych oddziałów spadochronowych. Taka decyzja Hitlera pozwala Wielkiej Brytanii zatrzymać strategicznie ważną wyspę Malty
Policz siły walczących stron. Ludność Związku Radzieckiego według wyników spisu z 1939 r. Wynosi 170 milionów. Należy pamiętać, że liderzy spisu z 1937 r., Którzy wykazali wynik «tylko» 162 milionów za «zaniżanie» populacji, zostali zastrzeleni. W 1940 r. Terytoria zamieszkane przez 18 milionów ludzi zostały przyłączone do ZSRR, choć nie zawsze były lojalne wobec nowego systemu, miały inną mentalność. Zakładamy, że wyniki spisu ludności «strzałowego» są jedynymi poprawnymi, a następnie do 1941 roku ludność kolosalnego państwa liczyła 180 milionów ludzi. Trzecia Rzesza, 1941 r., Tj. Niemcy, Austria, Sudety i inne terytoria zamieszkałe przez etnicznych Niemców podlegających poborowi – 90 milionów ludzi. Węgry – 9,3 miliona (800 000 zabitych na Węgrach wschodnich), Rumunia – 20 milionów (453 000 ludzi zginęło). Te dwa kraje są bezwarunkowymi sojusznikami Niemiec, których ludzkie rezerwy mogą zbywać jako własne. Kontyngent ochotników w 64 tysiącach został przydzielony przez 44 miliony Włoch (w latach wojny korpus kilkakrotnie odnawiano, zabijano 374 tysiące) i 25 milionów Hiszpanii – 18 tysięcy godzin (nieodwracalne straty 15 tysięcy). Słowacja – 36 tysięcy godzin, 3 tysiące osób zginęło, Chorwacja 2200 osób, liczba zabitych nie jest znana, Finlandia – około 300 000 osób, straty 70 000 (przeciwko 108 000 radzieckich strat na tym froncie, w tym 18 000 zabitych w niewoli). Wehrmacht posiadał również zasoby, przemysł z Francji, Norwegii, Belgii, Holandii, Danii, Polski, Grecji, Bułgarii, Jugosławii i Czech. Niemieccy żołnierze na granicy ze Związkiem Radzieckim