Aby zneutralizować część francuskiej floty, która znajduje się w porcie Mers-el-Kebir (Algieria), Brytyjczycy są wyposażeni w eskadrę trzech pancerników, dwóch krążowników, lotniskowca i jedenastu niszczycieli. W ultimatum, Francuzi zażądali: iść do portów w Indiach Zachodnich, lub zalać własne statki. Dowódca brytyjski rozkazał otworzyć ogień o 16.45, nie czekając na datę ważności prezentowanej mu notatki. Pociski obejmują zakotwiczone pancerniki, krążowniki, niszczyciele, okręty nawigacyjne i okręty podwodne. Trzy pancerniki otrzymują trudne do naprawy uszkodzenia i pozostają na mieliźnie. Ocaleni kończą bombowce torpedowe od lotniskowca «Ark Royal». Jeden pancernik, najnowszy «Strasburg», wykorzystujący krótkotrwały zastój i pomoc niszczyciela, który usunął niektóre pola minowe, wyjeżdża do Tulonu. Po drodze ten poważny statek spotyka się prawie na pokładzie, prawie bezbronny teraz, brytyjski «Ark Royal», ale kapitan rozkazuje ogniu nie otwierać. Brytyjczycy nie doceniają takiego miłego prezentu i wysyłają sześć «Swordfish» do Strasburga. Działa przeciwlotnicze pozostawione bez uszkodzenia pancernika zniszczyły dwa samoloty
Podobne bitwy odbędą się również w Dakarze (francuska Afryka Północna, obecnie Sinegal). Atak na grupę statków w Indiach Zachodnich, na wyspie Guadalupe, uniemożliwia ingerencję prezydenta Stanów Zjednoczonych Franklina Roosevelta. Przez dwa dni «katapulty» Francja traci 1400 osób, 2 pilotów w Anglii i 6 samolotów. Ponadto dziesiątki lub setki tysięcy Francuzów z łatwym sercem stają się współpracownikami. Zdjęcie – Francuskie statki zrywające z portu w Mers-el-Kebi
Pancernik Richelieu (o pojemności 27 000 ton), poważnie uszkodzony w porcie w Dakarze, zostaje następnie kupiony przez rząd amerykański od Francji. Mocne 380 mm. pistolety są wiercone zgodnie z odpowiednimi standardami amerykańskimi, a po tej wojnie odpalają wybrzeże Birmy. Ale najciekawsze są zawarte w ładowniach tej eleganckiej, osłoniętej aureolą tajemnicy statku. To było złoto francuskiego banku narodowego, a także Polski, Belgii i Holandii, tylko 2,5 miliarda dolarów w tym czasie. Co dalej dzieje się z cennym metalem, a przez jakie porozumienie wpada w ręce Amerykanów, po prostu nie wiemy. Uważa się, że w 1945 r. Jego ekwiwalent pieniężny został przeniesiony do krajów Europy, w ramach Planu Marshalla, jako pożyczka na wyłącznie amerykańskie towary.
Od 10 lipca do 30 października 1940 r. Wielka Brytania i Niemcy angażują się w zaciętą walkę w powietrzu. W rezultacie Anglia traci nieco ponad tysiąc samolotów, a jego przeciwnik – 1800 pojazdów bojowych. W zachodniej literaturze historycznej ten wynik jest uważany za największą bitwę swoich czasów, która będzie pamiętana przez tysiące lat. Walka powietrzna o Kuban (RSFSR, 1943) charakteryzuje się podobną liczbą zestrzelonych samolotów, ale z jakiegoś powodu pozostaje w cieniu. W rzeczywistości w historiografii radzieckiej i rosyjskiej bitwa powietrzna o Wielką Brytanię jest również stosunkowo niewielkim epizodem, pośród naprawdę epickich bitew lądowych na terytorium Związku Radzieckiego. Niezależnie od tego, Niemcy tracą zainteresowanie Wielką Brytanią i koncentrują się całkowicie na przygotowaniu inwazji na ZSRR. Zdjęcie – nalot bombowców Luftwaffe na statki w angielskim porcie Dover, 1940 r.
Rząd radziecki kieruje rumuński rząd ultimatum żądając zwrotu Besarabii (dawnej prowincji rosyjskiej zajętych przez Rumunię w 1920 roku) i północnej Bukowiny, Besarabii jako rekompensaty za eksploatację populacji (27 czerwca 1940). Na kilka godzin przed inwazją sowiecką król rumuński akceptuje wszystkie warunki. Otrzymane ziemie są podzielone między sowiecką Ukrainę i Mołdawię. Łącznie ZSRR otrzymuje 3,7 miliona ludzi i 50 tysięcy metrów kwadratowych. km. terytorium. Około 28 000 głów najbardziej zamożnych rodzin jest deportowanych na Syberię (stosunkowo niewiele)
Populacja Besarabii, w rzeczy samej, przeszła wiele upokorzeń i terroru ze strony władz rumuńskich, jako całość jest lojalna wobec rządu sowieckiego. Etniczni Rumuni i Ukraińcy (85%) Bukowina, 0,8 miliona osób, które nie odczuwały takiej postawy, jest anektowanych bez większego entuzjazmu. Na zdjęciu jest parada żołnierzy radzieckich i świąteczna demonstracja ludowa w Kiszyniowie, 3 lipca 1940
Przedstawiciele młodego pokolenia Besarabii (Mołdawia) wręczają kwiaty żołnierzom Armii Czerwonej
W październiku 1940 roku, Związek Radziecki oferuje Estonię, Łotwę i Litwę, zgodnie z umową o wzajemnej pomocy, aby postawić na swoim terytorium kontyngentu wojskowego 25.000 ludzi, w celu ochrony przed hitlerowskimi Niemcami. Jest już jasne, że Armia Czerwona jest skłonna do osiągnięcia swoich celów, niezależnie od strat. Dwa tygodnie później, te rządy są oskarżeni o spiskowanie z Niemiec (co jest częściowo prawdą), prześladowanie cudzoziemców (Polaków, i tak dalej). A są przesunięte. W lecie 1940 roku, w wyniku ogólnopolskiego głosowania, formy Rzeczypospolitej rządu i komunisty przyjąć deklarację przystąpienia do Związku Radzieckiego; które są natychmiast zatwierdzane przez Radę Najwyższą ZSRR. Według dokumentów NKWD, z dnia 17 czerwca 1941, na Litwie – zostały zawarte 5663 osób, głównie pracowników tajnej policji i «Classic kapitalistyczny» przesiedlenie – 10186, Łotwa, odpowiednio, 5624 i 9547, Estonia – 3179 i 5979. Prezydent Litwy Antanas Smetona wyemigrował mądrze do Niemiec, następnie do Szwajcarii i USA. Jego estoński kolega Konstantin Päts deportowani ze swoją rodziną na Syberię, dostaje 25 lat w obozach, od 1942 roku, która odbyła się w więziennym szpitalu psychiatrycznym, umierając tam w 1956 roku. Szef Łotwy, Karlis Ulmanis przekonać ludzi, że «doszło do znajomych», aktywnie współpracuje z nowym rządem pro-sowieckiego, aw szczególności produkuje «ustawy o zwalczaniu sabotażu». Jakiś czas później zaczyna rozumieć sytuację, Kreml prosi o zgodę na wyjazd do Szwajcarii, ale w końcu spada do obozu NKWD koło Krasnowodska (Turkmenistan), gdzie zmarła w 1942 roku. Zdjęcie – demonstracja ludności Łotwy, która przystąpiła do Związku Radzieckiego. Maj-czerwiec 1940 r
Karlis Ulmanis, szef Łotwy
Anastastus Smyatona, roztropny przywódca Litwy
Konstantin Päts, szef Estonii
Parada, a przynajmniej demonstracja wojsk radzieckich w Rydze, lato 1940 r.
Radzieccy (rosyjscy) żołnierze w Rydze, 1940 r. Uważam, że żaden z nich nie życzy nikomu z mieszkańców trzech krajów bałtyckich zła. Każda osoba w tej kolumnie uważa siebie, jeśli to możliwe, za nosiciela dobra i bohatera – wyzwoliciela. Zło jest jedynie ogólną ideą wszechmocnego władcy, którym w tym przypadku jest (nierosyjski) Józef Stalin i jego, utworzony na 90% przedstawicieli narodowości żydowskiej, represyjny aparat…