เขาทำผิดพลาดอย่างมหันต์
ความโกรธของเคทลินระเบิดออกมา เกินกว่าที่เธอจะสามารถควบคุม เสี้ยววินาทีที่นิ้วของจิมโบ้สัมผัสเธอ เธอเอื้อมมือออกไปด้วยความเร็วดุจสายฟ้า จับข้อมือของเขาและบิดกลับ เสียงกระดูกหักดังออกมา ข้อมือของเขาหัก
เคทลินยกข้อมือของเขาขึ้นสูงไปด้านหลัง และผลักเขา หน้าของเขาทิ่มลงกับพื้น
ในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที เขาลงไปกองกับพื้นอย่างน่าเวทนา เธอก้าวเข้ามา และวางเท้าของเธอลงบนหลังคอของเขา ตรึงเขาไว้กับพื้น
จิมโบ้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ช่วยด้วย ข้อมือฉัน ข้อมือฉัน! นังตัวดี! แกหักข้อมือของฉัน!”
แซมลุกขึ้นพร้อมกับเด็กผู้ชายทั้งหมด ต่างจ้องมองมาด้วยสายตาที่ตกตะลึง ดูเหมือนเขาจะรู้สึกตกใจจริง ๆ ที่เห็นพี่สาวตัวเล็กของเขาสามารถล้มผู้ชายตัวโตได้อย่างรวดเร็ว เขาไม่รู้ว่าเธอทำได้อย่างไร
“ขอโทษซะ” เคทลินข่มขู่จิมโบ้ เธอรู้สึกตกใจกับน้ำเสียงของเธอ เสียงจากในลำคอราวกับเสียงของสัตว์
“ขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ!” จิมโบ้ร้องตะโกนอย่างครวญคราง
เคทลินต้องการปล่อยเขาไปเพื่อให้ทุกอย่างจบลง แต่บางส่วนในจิตใจของเธอไม่สามารถทำได้ ความโกรธได้ครอบงำเธออย่างรวดเร็วและรุนแรง เธอเพียงแค่ไม่สามารถปล่อยไปได้ ความโกรธยังคงไหลเวียนอยู่ เธอต้องการฆ่าเด็กผู้ชายคนนี้โดยหาเหตุผลไม่ได้ เธอต้องการทำเช่นนั้นจริง ๆ
“เคทลิน!?” แซมร้องตะโกน เธอรับรู้ได้ถึงหวาดหวั่นในน้ำเสียงของเขา “ฉันขอร้อง!”
แต่เคทลินไม่สามารถทำได้ เธอต้องการฆ่าเด็กผู้ชายคนนี้
ทันใดนั้น เสียงคำรามดังขึ้น เธอมองเห็นสุนัขจากหางตา